به احتمال این تلقی دقیقی نیست كه بازی‌های یك بازیگر را با پیشینیان او مقایسه كنیم هر چند كه چنین شباهت‌هایی محدود به سینمای ما نیست و در سینمای جهان شاهد بوده‌ایم كه بازی‌های برخی از بازیگران نوخاسته را برای مثال به جیمز دین یا بوگارت شبیه دانسته و این نخستین مانع بر سر راه بازیگری است كه سعی دارد با جان بخشیدن به نقش‌هایی متفاوت، درواقع مُهر خودش را بر تاریخ سینما بزند.
نخستین بار حامد بهداد را در آخر بازی (1379) دیدیم اما شاید نقش كوتاه مهرداد در بوتیك (1382) بیش‌تر در ذهن مخاطبان باقی ماند. جوانی از جنس آن‌هایی كه می‌شناسیم، جوانی كه خانه‌نشین است اما سعی دارد خودش را از تك‌‌وتا نیندازد و به همسرش (افسانه چهره‌آزاد) گیر می‌دهد اما در نهایت هم خودش می‌داند و هم جهانگیر (محمدرضا گلزار) كه او در دور باطل زندگی‌اش سرانجامی نخواهد داشت. عشق ناكام ملوك (رویا تیموریان) به خسرو در كافه‌ستاره (1383) یكی از محور‌های مهم فیلمی است كه سعی دارد بیش‌تر به شخصیت‌های زن بپردازد تا مردانی كه همواره در حاشیه‌ی قصه فیلم قرار دارند. شخصیت خسرو با بازی بهداد، جوانی است كه نه می‌تواند سرنوشت خواهرش فریبا (افسانه بایگان) را تغییر دهد و نه می‌‌خواهد سرنوشت‌اش با ملوك گره بخورد.
او در محاكمه در خیایان (1388) همچنان نقش كوتاهی بازی می‌كند. شخصیت حبیب با بازی بهداد كه متوجه می‌شویم دوستی عمیقی با امیر (پولاد كیمیایی) دارد؛ درواقع نیروی محركه‌ی فیلم را استارت می‌زند. این اوست كه درباره‌ی مرجان (شبنم درویش) به امیر می‌گوید و ذهن او را به هم می‌ریزد. در لطفاً مزاحم نشوید (1388) او در نقش تعمیركار تلویزیون ظاهر می‌شود كه بچه‌اش را مجبور است همراه خودش بیاورد. این تعمیركار با بازی بهداد شخصیتی بی‌حوصله نمایش داده می‌شود كه بدش نمی‌آید از فرصت به دست آمده استفاده كند و به اعتیادش برسد. رابطه‌ی این تعمیركار جوان با پیرمرد حواس پرتی كه نمی داند شب است یا روز شده و پیرزنی محتاط كه تصور می‌كند همه‌ی دنیا می‌خواهند بلایی بر سر او و شوهرش بیاورند؛ به رابطه‌ای باورپذیر بدل شده كه این مدیون بازی حامد بهداد نیز هست. 
با آن كه آرایش غلیظ (1392) به اصطلاح بر روی كاكل شخصیت مسعود با بازی حامد بهداد می‌چرخد اما بیش‌تر به دلیل شخصیت‌پردازی چنین شخصیتی و آشفتگی داستان، بازی بهداد بیش‌تر معطوف به فرعیاتی مانند رابطه‌ی خسرو با آن پزشك پیر (جمال اجلالی) شده است تا مثلاً ارتباط او با لادن (طناز طباطبایی). بازی در آثاری مانند نیمه شب اتفاق افتاد (1394) یا مارموز (1396) و حتی جان‌دار (1398) درواقع به كارنامه‌ی بازیگری حامد بهداد چیزی اضافه نمی‌كنند. نقش‌های حسین (بهداد) و زیبا (رویا نونهالی) به گونه‌ای از سوی فیلم‌نامه‌نویس و به تبع آن كارگردان خلق شده‌اند كه پیشاپیش مشخص است قرار است ناكام باشند. در چنین شرایطی بازیگران به دشواری می‌توانند به شخصیت‌ها جان ببخشند زیرا همه چیز تحت‌الشعاع كلیشه‌هایی است كه جان‌مایه‌ی فیلم را تشكیل می‌دهند. نقش قدرت‌الله صمدی در مارموز كمال تبریزی در نگاه نخست یك چالش برای بهداد به نظر می‌رسد. نقشی كمیك كه بناست جدی بازی شود اما همچنان این فیلم‌نامه است كه مانع می‌شود تا بازیگران بتوانند به شخصیت‌ها نزدیك شده و تصویری زنده و باورپذیر از آن ارائه كنند. شخصیت محسن در جان‌دار از آن‌جا كه در فیلم‌نامه به شكلی منفعل ارائه شده كه سرانجام نمی‌تواند آن‌چنان كه باید از حق خودش دفاع كند، به نوعی بازی بهداد را نیز تحت‌الشعاع قرار داده است. در چنین مواردی هر اندازه كه بازیگر انرژی بگذارد و بر روی نقشی كه چه بخواهیم و چه نخواهیم كاستی‌هایی دارد؛ كار كند، بازی او به همین دلیل غلو‌آمیز تلقی خواهد شد. چنین چیزی به نوعی دیگر در قصر شیرین (1398) رخ داده است. به نظر می‌رسد شخصیت جلال بیش از آن كه بر روی كاغذ جان گرفته باشد به بازی حامد بهداد محول شده تا آن را شكل بدهد. شاید برای همین است كه این تصور پیش آمده كه بازی بهداد در نقش شخصیت جلال با بازی‌های قبلی او متفاوت است و دوز بازی او در این فیلم بیش‌تر است. به نظر می‌رسد این حاصل تلاش بازیگری است كه سعی دارد حفره‌های فیلم‌نامه را با بازی‌اش پر كند.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
.jpg)
.jpg)
