همه آنچه میخواهید دربارهی جشنواره و فیلمهایش بدانید: سیوهشتمین جشنواره‌ی فیلم فجر: رؤیاهای زخمی رؤیاهای خیس فیلم‌های «سودای سیمرغ» و «نگاه نو»: آبادان یازده 60/ آتابای/ آن شب/ ابر بارانش گرفته/ بیصدا حلزون/ پدران/ پسرکشی/ پوست/ تعارض/ تومان/ خروج/ خوب، بد، جلف 2: ارتش سری/ خورشید/ خون شد/ درخت گردو/ دشمنان/ دوزیست/ روز بلوا/ روز صفر/ زنبور کارگر/ سه کام حبس/ سینما شهر قصه/ شنای پروانه/ عامهپسند/ عروسی مردم/ عنکبوت/ قصیدهی گاو سفید/ کشتارگاه/ لباسشخصی/ مردن در آب مطهر/ مغز استخوان/ من میترسم این فیلم‌های [شاید] «اول» را ببینید! «نگاه نو» و قوانین کهنه [ادامه]
نیمکت ذخیره خیلی دور خیلی نزدیک؛ سفری به جهان داستانهای حقیقی و اعجابآور آدمهای واقعی: معرفی و بررسی مستندهای سیوهشتمین جشنواره‌ی فیلم فجر بزرگداشت: فریدون جیرانی: «مشهد-تهران» یا دربارهی یک عاشق سینما چه میدانیم؟ چهرهها: هادی حجازیفر: شکارچی سیمرغ؟! جواد عزتی: مزایای کمدین بودن طناز طباطبایی: در جست‌وجوی خوشبختی علی شادمان: پلهپله تا ثبات در بازیگری پژمان جمشیدی: ستارهی کهکشان همسایه لیلا زارع: حضورهای کنجکاویبرانگیز علیرضا علویان: ایستگاه آخر هایده صفییاری: دستهایی که پیوند میدهد بابک حمیدیان: جانسخت ایمان امیدواری: مرد و چهرهها پریناز ایزدیار:بازیهای دشوار حامد کمیلی: کامیابی در پردهی آخر بیست سال پیش در همین ماه: ویژهی هجدهمین جشنواره‌ی فیلم فجر (12 بهمن 1378)
قطعات خاصی از موسیقی و حتی سبكهای موسیقایی هستند كه به فضا و یا زمانهای بخصوصی ربط پیدا میكنند و آهنگسازان میتوانند یك چنین موسیقیهایی را برای ایجاد فضایی عاطفی به كار بگیرند. ترانهی «آوای تپههای دوردست» در فیلم «شین» (۱۹۵۳) اینگونه است. این ترانه نه تنها از تغییر فضا سخن میگوید بلكه پیشاپیش ما را از نظر ذهنی آماده میكند تا با شنیدن موسیقی اصطلاحاً كافهای خود را آمادهی فضایی تازه بكنیم. گاهی موسیقی كشورها و حتی نژادهای مختلف میتواند به شیوهای مشابه به كار گرفته شوند. استفاده از سازهایی مانند ماندولین، سیتار، بانجو، گیتار اسپانیایی و...
[ادامه]
شاهپور عظیمی: برخی از بازیگران به سیاق نقشهایی كه بازی میكنند، شاید در مواردی ناخواسته در یكی دو نقش تثبیت یا به عبارت دقیقتر كلیشه میشوند. پسند تماشاگران در این میان نقشی اساسی دارد و كاری میكند كه برخی از بازیگران در یك مسیر حركت كنند. از سوی دیگر حضور بیش از حد بازیگران در برابر دوربین فیلم‌ها و مجموعههای تلویزیونی و یا نمایش خانگی نیز مزید بر علت میشود و به این ترتیب شاهد حضور فرا.وان بازیگرانی هستیم كه دائماً در این آثار تكرار میشوند كه نتیجهاش در دراز مدت چیزی جز پس زدن مخاطبان نیست. سروش صحت اما این گونه نیست. او در واقع بیشتر نویسندهای است كه...
[ادامه]
مازیار معاونی: این مجموعه بر خلاف اکثر قریب به اتفاق آثار ژانر علمی/تخیلی که آیندهای تکنولوژیزده، آکنده از ماشینهای پرنده، رباتهای ترسناک انساننما و انسان مقهور این مناسبات را به تصویر میکشند راهی دیگر را در پیش گرفته و با سفر به آینده، تصویری شبیه به سدههای دور قرون وسطی را ترسیم میکند، نسلی از انسانهای قرنها بعد که بر اثر بروز یک رخداد فاجعهآمیز با یک پسرفت فاحش از هر دو منظر تکنولوژی و تمدن به دورانی که تداعی کننندهی دوران پیش از وقوع رنسانس است، بازگشتهاند. البته در نگاهی دقیقتر به مولفههای داستانی به کار رفته میتوان چنین نتیجهگیری کرد که مجموعه بیشتر...
[ادامه]
رضا صائمی: در میان حاشیههای پرشمار جشنواره فیلم فجر امسال، مناقشهای در نشست خبری فیلم «آتابای» بر سر زبان فیلم صورت گرفت که میتوان آن را به مثابه یک مسأله جدی و قابل تامل در مناسبات تولید و نمایش فیلم‌های ایرانی مد نظر قرار داد و این چالش را با این پرسش پی گرفت که آیا زبان فارسی از مولفهها و ملزومات فیلم ایرانی است و حضور زبان قومی و بومی خدشهای در ایرانی بودن فیلم وارد میکند. به ویژه اینکه چند سالی است که شاهد دست کم چند فیلم به زبان بومی و محلی بودیم که اتفاقا مورد توجه منتقدان سینما هم قرار گرفتند و تحسین و ستایش شدند. فیلمهایی مانند ائو (خانه)...
[ادامه]
کوئینسی جونزِ آهنگساز میگوید «كسی كه موسیقی متن یك فیلم را میسازد باید آنچنان اعتماد به نفسی داشته باشد كه دقیقاً هر چه را نیاز است، مورد استفاده قرار دهد و نه چیزی بیش از آن را. او نباید هر چیزی را برای باورپذیر كردن یك فیلم استفاده كند چون به نظر من این باورپذیری ارتباط تنگاتنگی با كتمان حقیقت دارد. آهنگساز میخواهد ذهن تماشاگران را به سوی فضایی بكشاند كه روی پردهی سینما در جریان است و كاری كند كه دیگران این فضا را احساس كنند اما چیز چندانی در اختیار ندارد كه آنها را درگیر كند.» موسیقی آنچنان نسبت فوقالعادهای با سینما دارد كه استفاده از آن...
[ادامه]
ترجمه سارا مهرابی: ساعت ۴:۳۰ بامداد 21 بهمن مراسم آکادمی اسکار 2020 برگزار میشود. خیلیها مشتاق هستند بدانند کدام فیلم‌های نامزد شده در این مراسم برنده جایزه اسکار میشوند و کدام فیلم بیشترین اسکار را خواهد گرفت. اکثر سایتهای خبری سینمایی پیشبینیهایی درباره برندگان منتشر کردهاند. تقریبا تمام سایتها پیشبینیهایشان مشابه هم است. در طول سال کارشناسان نیویورک تایمز فیلم‌ها و جوایزی که هر اثر دریافت کرده را زیر نظر گرفتند و حالا متنی از پیش‌بینی خود در سایتشان منتشر کردهاند که در ادامه پیشبینیها و تعدادی از نظرهایشان را میخوانیم...
[ادامه]
فریدون شفقی: در برخی از آثار سینمایی فصل انتهایی اصلی فیلم با سکانس کوتاه دیگری دنبال میشود که در آن صورت به سکانس نهائی پنالتیمت (پیش پایان) میگویند و نمونه بارز آن فصل پایانی «طعم گیلاس» کیارستمی است. برای من این پایانها به گونهای است که انگار به تماشاگر حق انتخاب داده میشود که هرکدام از سکانسها را که میخواهد به عنوان انتهای فیلم برگزیند اما هدف فیلم‌ساز بیشتر این است که به تماشاگر گوشزد کند که در واقع پایانی وجود ندارد و زندگی، چه درشرایطی دلخواه و چه نامطلوب، همچنان ادامه دارد. در فصل پایانی «حرفه: خبرنگار» دیوید لاک مستندسازی که...
[ادامه]
فریدون شفقی: سالهاست كه دیگر، درانتهای فيلمها، واژه غافلگير كننده «پايان» برپرده ظاهر نمیشود و تنها حركت رو به بالای فهرست طويل دستاندركاران فيلم است كه قطع ارتباط ما با جهان فيلمساز را اعلام میكند. رسيدن به نقطه پايان در يك فيلم، چه تأثيری بر تماشاگر میگذارد؟ اين لحظه میتواند با توجه به نوع فيلم و سليقه سينمایی ما واكنشهای احساسی متفاوتی را برانگيزد. شما شايد با روشن شدن چراغهای سالن سینما، به گونهای كه انگار آنچه را كه در آن دو ساعت شاهدش بوديد مانند برق از ذهنتان پریده است، بلافاصله از جا برخيزيد و به این فکر کنید که ماشینتان را کجا پارک کرده بودید! شايد هم با احساسی حسرتانگيز افسوس میخوريد كه چرا آن تصاوير دلپذير از ادامه...
[ادامه]
.jpg)
.jpg)
