نگاهی به سریال ریپلی

نمایی از سریال ریپلی

رمان جنایی «آقای ریپلی با استعداد» که پاتریشیا های‌اسمیت در سال 1955 به نگارش درآورده است، به عنوان یکی از بزرگ‌ترین رمان‌های دلهره‌آور تاریخ شناخته می‌شود، اما امسال پلتفرم نتفلیکس اتفاق هیجان‌انگیزی را برای مخاطبان خود رقم زد، سریالی هشت ‌قسمتی به نام  ریپلی را با اقتباس از این رمان به نمایش گذاشت که با حال و هوای نوآر و تم روان‌شناسی فوق‌العاده‌اش، در زمره بهترین سریال‌های 2024 محسوب می‌شود.

ریپلی داستان کلاهبرداری سر به زیر به نام «تام ریپلی» است که توسط مردی ثروتمند استخدام می‌شود تا پسر ولخرج خود «دیکی» را متقاعد کند که از ایتالیا به خانه بازگردد، اما ورود تام ریپلی به زندگی دیکی، سرآغاز دلهره، فریب و قتل است.

استیون زیلیان نویسنده و کارگردان سریال، قبل از حضور در عرصه کارگردانی به عنوان یک فیلمنامه نویس قهار شناخته می‌شده و به خاطر نوشتن فیلمنامه فهرست ‌شیندلر نیز برنده اسکار می‌شود، اما در ریپلی یک داستان هیچکاکی را به تصویر می‌کشد که تعلیق و هیجان از عناصر جدایی ناپذیر آن است.

اما نقطه قوت فیلمنامه سریال، شخصیت جذاب و فریبنده تام ریپلی است، شخصیتی کاریزماتیک و جاه‌طلب که تصمیمات خود را به دور از احساسات می‌گیرد، البته در درون خود ترس‌هایی دارد که با اعتماد به نفس گستاخانه خود این ترس‌ها را از بین می‌برد. تام ریپلی نماد انسان‌های پنهان‌کار و بی‌رحم است که منتظر فرصتی هستند تا خشم خود را علیه ثروتمندان بروز دهند، خشمی که حتی می‌تواند منجر به قتل شود.

البته بازی مسحورکننده اندرو اسکات هم به شخصیت تام ریپلی جانی دوباره می‌دهد، نگاه نافذ، لبخند‌ عصبی و ادا کردن بی‌نظیر دیالوگ‌ها به ایتالیایی، حکایت از بازیگری توانمند دارد که یادآور بازیگران محبوب سینمای کلاسیک آمریکاست.   

همچنین سریال ریپلی یک نمایش خیره‌کننده است که نماهای ماندگار از بناهای تاریخی و معماری ایتالیا را نشان می‌دهد، هر پلان از این سریال همانند یک تابلوی نقاشی است، البته این مسئله را مدیون کادر‌بندی‌های بی‌نظیر رابرت السویت فیلمبردار افسانه‌ای هالیوود هستیم.

ریتم سریال شاید در نگاه اول کُند به نظر برسد، اما جذابیت ذاتی تام ریپلی این مسئله را حل می‌کند، او مخاطب را هر لحظه کنجکاو نگه می‌دارد و می‌تواند در داستان تعلیق به وجود آورد.

اما نقطه ‌ضعف اصلی سریال، سکانس‌هایی است که تام ریپلی در آن حضور ندارد، زیرا شخصیت‌های دیگر داستان جذاب نیستند و نمی‌توانند مخاطب را با خود همراه کنند، حتی ورود کارآگاه سمج ایتالیایی نیز نمی‌تواند این نقصان را بر طرف سازد و صرفا کاریکاتوری از یک کارآگاه کارکشته و ماهر را نشان می‌دهد. او در داستان نمی‌تواند خودش به‌تنهایی سرنخی را حل کند و نحوه بازجویی کردنش هم بیشتر کمیک به نظر می‌رسد تا ترسناک.

بازیگرانی دیگر سریال هم از لحاظ قدرت بازی به پای اندرو اسکات نمی‌رسند، داکوتا فانینگ در نقش راجری همانند سوپر مدل‌ها بروی فرش قرمز، فقط می‌خواهد با زیبایی ظاهری خود نگاه بخرد، بدون آن که در مخاطب احساسی خلق کند، همچنین چیز زیادی از جانی فلین در نقش دیکی نمی‌بینیم، نحوه بازی او نیز بی‌شباهت به یک ثروتمند عیاش اما عاشق هنر است.     

موسیقی رمزآلود سریال که توسط جف روسو موسیقی‌دان سریال‌های فارگو و پیشتازان فضا نواخته شده است، به روایت داستان کمک می‌کند و با بهرگیری از موسیقی ایتالیا و موسیقی عصر کلاسیک اروپا، حال و هوای ایتالیا 1960 را برای مخاطب به ارمغان می‌آورد.

ریپلی کلکسیونی از دلهره و زیبایی است، سریالی که ارزش دیدن دارد و تم روان‌شناسی آن انسان را به اعماق ناخودآگاه خود فرومی‌برد، جایی که حتی با  شخصیت تام ریپلی هم‌ذات‌ پنداری می‌کند و خودش را به‌ جای او می‌گذارد.

[ماهنامه فیلم]