استراتژی در بازیگری

ترجیحم آن است که به جای واژه «راهبرد» از همان کلمه استراتژی استفاده کنم که همه‌فهم‌تر است و در زبان فارسی جا افتاده اما معادل فارسی‌اش به نظرم یک جور‌هایی اظهار فضل تلقی می‌شود که از این حرکت گریزانم. هر چند فضلی هم برای خودم متصور نیستم. برخی از بازیگران - در این‌جا سینما - برای خودشان استراتژی دارند. اگر بازیگری ماцند متیو مک‌کاناهی در فیلم‌هایی مانند چگونه مردی را در ۱۰ روز از دست بدهیم)۲۰۰۳(،جوی قاتل (۲۰۱۱) یا برنامه ریز عروسی (۲۰۰۱) بازی می‌کند؛ در فصل اول مجموعه‌ای به نام کارآگاه حقیقӌ (۲۰۱۴) بازی کرده که حقیقتاً یکی از پیچیده‌ترین شخصیت‌های سینمایی را به نمایش گذاشته است. اصولاً پذیرفتنی نیست که بازیگری با استاندارد‌های بازیگری مک‌کاناهی بدون داشتن استراتژی بازیگری، در آثاری حاضر شده باشد که چند سال بعد بهȦzwnj;راحتی می‌توانند نقطهی سیاهی در کارنامه‌اش باشند. چرا که در نگاه نخست نه تنها آثاری «عمیق» نیستند که به نظر می‌رسد هر بازیگر دیگری هم می‌تواند چنین نقش‌هایی بازی کند. بازیگرانی مانند دنزل واشنگتن، مک‌کاناهی، و׌ل اسمیت و برخی دیگر را در ویدئو‌هایی موسوم به انگیزشی دیده‌ایم که ممکن است در نگاه نخست ربط مستیقمی به مقولهی بازیگری نداشته باشند. آن‌ها در این ویدئو‌ها به سختی‌های رسیدن به اکنون‌شان اشاره می‌کنند. در یک کلام اثبات می&ɺwnj;کنند که برنامه داشته‌اند. می‌دانسته‌اند کجا هستند و خبر داشتند که قرار است به کجا برسند. این نکتهی مهمی است و لازم است کالبد‌شکافی شود، چون همان‌طور که ربط مستقیمی به کارهایی بجز مقولهی بازیگری پیدا می‌کنند در تبدیل شدن یک بازیگر ناشناختهی امروز به یکی از بزرگان دنیای بازیگری سهم عمده&zwͮj;ای دارند. نه در این مقال و نه در هیچ جای دیگر بنا ندارم بلندگوی تفکرات مثبت‌اندیشی و انگیزشی بشوم، حتی اگر اعتقاد قلبی به چنین حرکت‌هایی داشته باشم. اما به دلیل اهمیت موضوع بازیگری در سینمای خودمان و توجهی که به آن دارم، موضوع استراتژی در بازیүری مدتی است ذهنم را مشغول می‌‌کند. به دلیل سؤتفاهم‌های همیشگی که در نقد و تحلیل موضوع‌های هنری و غیرهنری داخلی با آن‌ها روبرو هستیم، بر من خرده نگیرید که چرا بیش‌ترین مثال‌هایم از بازیگران سینمای جهان هستند.

بازیگری مانند جو پشی نشان داده که بازیگری برایش یک استراتژی نبوده است. او در گاو خشمگین (۱۹۸۰) اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل را دریافت کرد. برای بازی در رفقای خوب (۱۹۹۰) جایزهی گلدن گلوب دریافت کرد. (به تاریخ تولید هر دو فیلم توجه کنید). در سلاح مرگبار ۴ (۱۹۹۸) از دو مرکز متفاوت نامزد دریافت جایزهی بازیگری شد. هفت سال در فیلمی ظاهر نشد. سپس در چوپان خوب (۲۰۰۶) ظاهر شد و چهار سال بعد در فیلمی دیگر و شش سال بйد از آن با فیلم دیگری به سینما بازگشت و سرانجام نوزده سال بعد بار دیگر با ایرلندی (۲۰۱۹) با اسکورسیزی همکاری کرد. کوتاه سخن این که جو پشی، به هر دلیلی استراتژی خاصی برای تبدیل شدن به یک بازیگر شناخته شده و موفق را نداشته است.

از سوی دیگر با آرنولد شوارتزنگر روبروییم که خودش بار‌ها اعلام کرده استراتژی او در بازیگری رسیدن به قله‌‌ها بوده است. در خداحافظی طولانی (۱۹۷۳) ساختهی رابرت آلتمن و در صفحه ویکی‌پدیای آԱنولد، عنوان او «فردی در دفتر آگوستین» آمده است. کونان بربر‌های ۱ و ۲ به‌تدریج و البته ترمیناتور‌های ۱ و ۲ و بعد‌ها ۳ با شتابی بیش‌تر نام او را به عنوان یکی از بازیگران سرشناس سینما سر ܲبان‌ها انداختند. او تا ۲۰۱۹ هرچند با فراز و فرود‌هایی همچنان به بازی در سینما ادامه داده است. نام‌هایی از این دست کم نیستند: سیلوستر استالون، ژان رنو، لئوناردو دی‌کاپریو، هلن میرن، حتی جودی دنچ  نشان $('head').append(''); $('head').append(''); $('head').append(''); $('head').append(''); $('head').append('');