wnj;ترسد؟" width="400" height="273" />فیلم‌سازانی که تلاش می‌کنند آثار شکسپیر را روی پردهی سینما جان ببخشند، با اثری که به شدت بر متن‌های شاعرانه و تأثیر کلام متکی‌اند، در حال رقابت هستند. باز لورمان در فیلم رومئو + ژولیت (۱۹۹۶) تفاوت میان زبان شاعرانه و تصویرپردازی سینمایی را برجسته کرد. فرانکو زفیر‌لی نسخهی ناتورالیستی از این تراژدی را ارائه کرد و بدون استفاده از کل متن نمایشنامه، روح داستان عاشقا݆هی شکسپیر را به چنگ آورد. کنث برانا در آثاری مانند هنری پنجم (۱۹۸۹)، هیاهوی بسیار برای هیچ (۱۹۹۳)، هملت (۱۹۹۶) و درد بیهودهی عشق (۲۰۰۰) به عمد تلاش کرد که سینما و ادبیات را به‌طور کامل به هم پیوند زده و از ظرفیت‌های هریک استفاده کند. مثلاً در هملت اصرار داشت تمام دیالوگ‌های نمایشنامهی شکسپیر مو به مو مورد استفاده واقع شوند.
این‌گونه نیست که یک مکالمهی خاص که به‌طور کامل در تئاتر قابل پذیرش است، همواره می‌شود آن را به شکل سینمایی بازتولید کرد. این شامل تک‌گویی̦zwnj;های شکسپیری نیز می‌شود. در هملت (۱۹۴۷) به کارگردانی لارنس الیویه، تک‌گویی «سست پیمان، نامت زن است» به این شکل فیلم‌برداری شده: در بخش‌هایی از این تک‌گویی چهرهی هملت در نمایی بسیار درشت فیلم‌بԱداری شده، بی‌آن‌که حرکتی کند، در عین حال صدای الیویه شنیده می‌شود که مانند یک تک‌گویی درونی سطر‌های نمایش را به زبان می‌آورد. در زمان‌هایی لب‌های هملت تکان می‌خورند، شاید برای این که شدت افکارش نشان داده شوند. Շدف هرچه باشد، تک‌گویی شکسپیری با زبان شاعرانه، بیش از حد آراسته و سبک‌دارش نمی‌تواند به شکلی مؤثر به یک تک‌گویی سینمایی تبدیل شود و حتی روی صحنه نیز به همان نسبت، مصنوع به نظر می‌رسد.
از سوی دیگر صحنه‌پردازی‌های سورئالیتی و اکسپرسیونیستی در هنگام برگرداندن به زبان سینما باعث ایجاد مشکلاتی می‌شوند. با استفاده از تکنیک‌های خاص سینمایی مانند زوایای نامعمول دوربین و لنز‌هایی که دارای اعوجاجĠهستند و یا با استفاده از جلوه‌های ویژهی دیجیتالی، تا حدی می‌شود آن‌ها را بازنمایی کرد یا به نمایش گذاشت. اما ما به عنوان تماشاگر سینما انتظار داریم که صحنه‌پردازی و پیش‌زمینه‌ها واقع‌گرا باشند.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
.jpg)
.jpg)
