سینمای ایران به شدت به چهره‌های تازه‌نفس در بازیگری نیاز دارد و چنین نیازی نه از سر تنوع كه به دلیل نبود بازیگرانی است كه بتوانند نقش‌های مختلف را برای فیلم‌سازان مختلف بازی كنند. هم‌اكنون كه این مطلب نوشته میشود، سینمای ما به بازیگرانی با چهره‌های ناشناخته‌ای نیاز دارد تا بتوانند نقش‌هایی را متناسب با فضای كنونی سینما باز كنند. چرا ناشناخته؟ یك دلیل مهم‌اش را باید در مضامین واقع‌گرایانه‌ای جستجو كرد كه این روزها در سینمای هنر و تجربه و سینمای اكران بسیار مورد توجه است.
امیر جدیدی با این كه چند سالی است بازیگری را در سینما تجربه كرده اما همچنان یكی از تازه‌نفس‌هاست چرا كه هنوز «پرسونای بازیگری» او شكل پیدا نكرده است. در توضیح پرسونای یك بازیگر همین شاید كافی باشد كه كارنامه‌ی كاری‌اش او را به عنوان یكی از تیپ‌های آشنا برای تماشاگر معرفی كند. تیپ به معنای مصطلح در فیلم‌نامه‌نویسی مورد نظر نیست بلكه بیش‌تر تیپ به معنای «شخصیت قابل تشخیص» را در نظر داشته باشیم. بازیگران سینما- چه مرد و جه زن- همواره تصویر قابل تشخیصی از خودشان در فیلم‌ها بر جای می‌گذارند. مثلاً رابرت دونیرو بازیگری انفجاری است به این معنا كه ناگهان و در شرایطی خاص از ظاهر سرد و خونسردش بیرون می‌آید و ناگهان وجه دیگری- مثلاً خشونت افسارگسیخته- را به نمایش می‌گذارد. علی مصفا در سینمای ایران، شخصیتی سرد و آرام را به نمایش می‌گذارد و مثلاً زمانی هم كه –برای مثال- در وارونگی (1395) در نقش فرهاد عصبی میشود و با خواهرش نیلوفر (سحر دولتشاهی) دعوا می‌كند، همچنان علی مصفای آرام است كه در این‌جا كمی تند شده است.
جدیدی تقریباً این چنین لحن و كلامی را در آثار دیگرش حفظ كرده، لحنی كه در مواردی این چنینی نیاز به فرد یا افرادی دارد كه با چنین شخصیتی روبه‌رو بشوند. در اژدها وارد میشود (1395) جدیدی در نقش بابك حفیظی هنگام رویارویی با چاركی (علی باقری) مأمور ساواك در جزیره‌ی قشم، همین لحن را به كار می‌برد. همان‌طور كه در این سلسله یادداشت‌ها پیرامون تقسیم‌بندی بازیگران اشاره شد؛ برخی از بازیگران كنش‌های بدن را در بازی‌ها به كار می‌گیرند و برخی كلام را به عنوان اهرم بازیگری برمی‌گزینند. بازیگری مانند چارلز برانسون از دسته‌ی نخست بود، در حالی كه بازیگری مانند جك‌نیكلسن كه به نظر می‌رسد در آثاری مانند دیوانه از قفس پرید (1974) یا تلاءلو (1980) بازیگری است كه از بدنش استفاده‌ی فراوانی می‌برد؛ در آثاری مانند پستچی همیشه دو بار زنگ می‌زند (1980) و یا از این بهتر نمی‌شه (1997) نشان می‌دهد كه بازیگر كلام و گفت‌گو است.
نقش یاسر شاه‌حسینی در عرق سرد (1397) در واقع چالش تازه‌ای پیش روی جدیدی محسوب میشود، چون نقشی منفی است. شاه‌حسینی مجری تلویزیون است كه جلوی دوربین آدمی است منزه اما در پشت صحنه هیولایی است كه عذاب روحی همسرش افروز (باران كوثری) دلش را خنك می‌كند. این بار جدیدی به سیاق فیلم لوافی‌پور، شخصیتی است كم حرف اما هر بار كه قرار است زبان باز كند، عقده‌های سركوب شده‌اش را نمایش می‌دهد. این بار و در نقش یاسر از لحن همیشگی جدیدی كه اشاره شد، كم‌تر استفاده شده است. جثه‌ی كوچك او و گریم و عینك، همراه با لحظاتی كه حتی جدیدی دیالوگ‌هایش را زمزمه‌وار بیان می‌كند، وجه دیگری از بازی او را به نمایش می‌گذارد كه می‌توان گفت تازگی دارد و مثل این است كه او را از كلیشه شدن در نقش‌های عصبی دورتر كرده است. هر چند كه در قانون مورفی (1397) تندی و تلخی آمیخته به طنز سیاهی كه در شخصیت فرخ هست و تحرك فیزیكی جدیدی در این نقش، دست به دست هم داده‌اند و حضور او را در نخستین اثر كمدی‌اش پذیرفتنی جلوه داده‌اند. امیر جدیدی در كنار بازیگران جوان دیگری كه در سال‌های اخیر به سینمای ایران راه پیدا كرد‌اند؛ در حال شكل دادن به نسلی از بازیگران هستند كه كم‌تر در یكی دو دهه‌ی پیش امكان حضور پیدا می‌كردند. این هم خوب است و هم احتمالاً به تعمق و تأمل بیش‌تری از سوی این بازیگران نیاز دارد. همیشه انتخاب‌های یك بازیگر مسیر او را در آینده تعیین می‌كنند.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
.jpg)
.jpg)
