از همان ابتدا حضورش در دو مجموعه‌ی تلویزیونی در پناه تو (1374) و در قلب من (1377) نوید این را می‌داد که با بازیگر تازه‌نفسِ خوش‌چهره‌ای روبروییم که با یک جفت چشم آبی، می‌رود که سوپر استار تلویزیون و حتی سینما باشد اما دست سرنوشت نتوانست مسیر کاریاش را تغییر دهد و او که نقاشی خوانده بود به این کار ادامه داد و سپس بازیگری را نزد اساتید بازیگری آموزش دید، با هیچ رسانه‌ای مصاحبه نکرد و ترجیح داد که گزیده‌کار باشد. هر چند بعدها با دو مجموعه‌ی سفر سبز (1380) و در چشم باد (88-1383) بار دیگر به تلویزیون بازگشت اما سینما را ترجیح داد و اولین حضور مؤثرش در پری (1372) در نقش آن جوان سالک بود که پری (نیکی کریمی) شیفته‌اش شده بود و می‌خواست مانند او سیر و سلوک کند.
پارسا پیروزفر در شیدا (1377) در نقش فرهاد هرندی، یکی از نخستین تجربه‌های ماندگار بازیگری‌اش را بر جای گذاشت. فیلم، شرح سیر و سلوک فرهاد است که هیچ‌گاه شیدا (لیلا حاتمی) را نمی‌بیند اما به او دل می‌بندد. گریم پیروزفر در جبهه‌ها و در شهر به او کمک کرد تا بتواند نقش جوانی را اجرا کند که قرار است «آینده‌دار» باشد اما به آینده و موفقیت پشت پا میزند و شیدای شیدا باقی می‌ماند.
اگر چه عروس خوش‌قدم (1381) از این شخصیت فاصله دارد اما پیروزفر بار دیگر و در مهمان مامان (1382) همراه با شخصیت یوسف به نوعی دیگر به آن باز می‌گردد. انگار قاسم فیلم کیمیایی این بار در جلد یوسف فرو رفته است و به جوانی معتاد بدل شده که از خانواده‌ی متمول خود فاصله گرفته و همراه همسرش در میان آدم‌هایی زندگی می‌کند که اگرچه نادارند اما دل‌های بزرگی دارند. نقش رحیم در زن زیادی (1383) و نقاب (1386) وجه دیگری در کارنامه‌ی بازیگری او رقم میزند که تا پیش از آن، کم‌تر مابه‌ازایی در بازی‌هایش داشته است. در اولی شخصیتی جدی با اسلحه‌ای در دست که در ابتدا قهرمان فیلم را تهدید می‌کند اما در ادامه گویی با او به تفاهم می‌رسد و در دومی شخصیتی که در ابتدا جوانی است خوش‌تیپ و مورد توجه زنان میانسال اما در باطن، هیولایی که آماده است این زنان را به دام بیندازد. سکانسی که در آن نیما (پارسا پیروزفر) در ظاهر با زنش همدلی می‌کند اما بعد از آن خنده‌ای شیطانی سر می‌دهد همچنان در یاد می‌ماند. در این‌جا بدون من (1389) که بهرام توکلی بر اساس نمایش «باغ‌وحش شیشه‌ای» آن را ساخته، پیروزفر در نقش رضا دوست احسان (صابر ابر) وارد زندگی خانوادگی یک خانواده‌ی سه نفره می‌شود و دختر معلول خانواده، یلدا (نگار جواهریان) دلبسته‌ی او شده است. رضا با بازی پیروزفر جوانی است که سودایی به جز عشق به یلدا دارد و این را از سرد بودن ذاتی رفتار و گفتارش درمی‌یابیم. پیروزفر در فیلم توکلی شخصیتی را شکل می‌دهد که به نظر می‌رسد ادامه‌ی منطقی آن را در فیلمی که برای کاهانی بازی کرده؛ می‌بینیم. آدمی سرد در رفتار اجتماعی که هر چه بیش‌تر سعی دارد از آدم‌های جامعه‌اش فاصله بگیرد.
پیروزفر از همان اوان حضورش در تلویزیون و سینما، هیچ‌گاه زیر نورافکن‌های فضاهای مجازی و واقعی نرفته و همان‌طور که اشاره شد، هیچ مصاحبه‌ایی از او را به یاد نداریم. شاید بر همین قیاس، او بازیگری است که کشش بیش‌تری به نقش‌های درونی‌تر دارد و چندان علاقه‌ای به نقش‌ها و حرکت‌های «نمایشی» ندارد و کنش‌های بیرونی، چندان مورد علاقه‌اش نیست. در بسیاری از بازی‌هایش کم‌تر شاهد کنش‌های بیرونی از او هستیم که این مقارن شده با گزیده‌تر کار کردنش یا به عبارت دقیق‌تر ترجیح او برای این که نقش اصلی هیچ فیلمی را بر عهده نداشته باشد. این موضوع در سال‌های اخیر بیش‌تر در سینما رخ داده اما یادمان هست که او در نمایش 8 اپیزودی «ماتریوشکا» در بیش از 30 نقش ظاهر شد و پیش از آن نیز در نمایش «سنگ‌ها در جیب‌هایش»، این بار در 10 نقش بازی کرده بود. حتی در بی‌حسی موضعی (1398) ساخته‌ی حسین مهکام، تازه‌ترین فیلم به نمایش درآمده‌اش در جشنواره‌ی جهانی فیلم فجر؛ نقش وی کوتاه است، هرچند که همچنان می‌توان مؤلفه‌هایی را که در بازی‌های اخیرش بر شمردیم، در شخصیتی که نقشش را بازی می‌کند؛ مشاهده کرد. این بار در کنار آرامش همیشگی که در بازی پیروزفر نمود دارد، اندکی هم رمز و راز وارد بازی‌اش شده است. او شخصیتی تودار، آرام و کم‌حرف اما همچنان بدبین به آدم‌های اطراف را بازی می‌کند که حتی نسبت به همسرش نیز خوشبین نیست.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
