مسیرهای متفاوت و گاه متقابلی در بدون تاریخ، بدون امضا ترسیم می‌شود تا فضای فیلم از عدم قطعیت‌ها آکنده شود؛ پیچیدگی‌هایی غیرقابل درک، این‌جا و حول قطعی‌ترین اموری که می‌شناسیم تنیده می‌شود تا با موقعیت‌های غیرمنتظره‌ای مواجه شویم که سر راه آدم‌ها قرار می‌گیرد؛ این‌که وقوع رخدادهایی به‌ظاهر خارج از اراده‌ی ما تا چه اندازه می‌تواند به دغدغه‌ای فرساینده در روال گذرای روزها و شب‌های‌مان راه بدهد. مرگ، در شمایل یک غافلگیری بزرگ یا در هیبت قتلی در پی خشمی توفنده، در هر حال قطعی و ناگزیر رخ نشان می‌دهد، اما انگار قرار نیست هرگز آگاه شویم که همه‌ی این‌ها چه‌گونه رخ داده است. بدون تاریخ، بدون امضا بر همین دوگانه‌ی امر قطعی و پرسش‌ناپذیری رازها بنا می‌شود.
مرگ یک کودک و به دنبال آن قتل مردی به دست پدر او، هر دو اندک مدتی پس از وقوع در ابهامی سردرگم‌کننده غرق می‌شود. یک پزشک عالی‌رتبه هم‌زمان اتفاقات ریز و درشت را کنار هم می‌چیند تا از نسبت خود با این حوادث آگاه شود. موقعیت ممتاز او در پزشکی قانونی به عنوان بالاترین مرجع تشخیص علت مرگ آدم‌ها، تردیدهای او را درباره مرگ کودک به گونه‌ای طعنه‌آمیز جلوه می‌دهد. پدر کودکِ مرده، جوان فرودست مستأصلی که بجز خشمی کور امکانی نمی‌شناسد، به سراغ مردی می‌رود که مسبب مرگ فرزندش می‌داند. مرگ این بار با قطعیتی تمام و در هیبت یک قتل به میدان می‌آید، اما چگونگی رخداد این‌جا هم رنگی از ابهام می‌گیرد. رازها تا پایان فیلم راه به گشودگی نمی‌دهند و انگار همین ناگشودگی هر دو مرد را بیش‌تر و بیش‌تر به ورطه‌ای مشابه می‌کشاند؛ پزشک عالی‌رتبه از این پس باید با تردیدهای فرساینده‌اش دست به گریبان باشد و پدر کودک با مکافات قتلی که از او سر زده است؛ هرچند به شکل‌هایی کاملاً متفاوت، اما این‌ها هر دو پیامدهای تصمیم‌های خود را تحمل می‌کنند؛ یکی در نوعی فروبستگی ذهنی و دیگری پشت میله‌های زندان. روایت پیوستگی‌های ناگزیر سرگذشت آدم‌ها در بدون تاریخ، بدون امضا چنین شکل می‌گیرد.
از این پس کنش‌ها و واکنش‌ها در این سویه‌هاست که روایت را به پیش می‌برد. ارتکاب قتل توسط پدر کودک کار را برای پزشک دشوارتر می‌کند و به تردیدهایش ابعاد بزرگ‌تری می‌بخشد. اگر مرگ کودک حقیقتاً به دنبال تصادف خودرو پزشک با او رخ داده باشد، مسئولیت اخلاقی ارتکاب قتل و حتی عاقبت کار پدر کودک که می‌تواند حکم قصاص - و مرگ یکی دیگر - باشد بر دوش او خواهد بود. پزشک در نهایت شهامت این را می‌یابد تا تردیدهایش را با پدر کودک در میان بگذارد، اما برای مقابله با پیامدهایی که تعلل‌ورزی‌اش به دنبال آورده است هرگز کاری از او ساخته نیست. پدر کودک اما در شمایل یک قربانی، مردی که با تنها امکان پیش‌رویش به دادخواهی مرگ فرزند برخاسته، به نظر می‌رسد سرنوشتش را پذیرفته است.
نظام‌های نشانه‌ای متفاوتی در توصیف موقعیت‌های فیلم به کار می‌افتد تا از انگیزه‌های فردی و اجتماعی آدم‌ها در کنش‌ها و واکنش‌های‌شان آگاه‌تر شویم. بر خلاف پدر کودک که تقریباً به‌سادگی با همه‌ی آن‌چه پیشِ رویش قرار گرفته مواجه می‌شود و رفتاری آیینی مطابق با مناسبات طبقه‌اش بروز می‌دهد، مرد پزشک در روندی نفس‌گیر سعی دارد تا نقش خود را در این غائله‌ها تا جای ممکن دریابد. آزمایش‌های متعدد و حتی اقدام به نبش قبر کودک برای اطمینان از صحت تشخیص‌های اولیه اگرچه در نهایت پرسش‌های او را بی‌پاسخ باقی می‌گذارد، نشان از فردیت او در مواجهه با رویدادها دارد. حالا دیگر کارآمدی امکان‌هایی که در اطرافش می‌شناسد یک‌سره رنگ باخته و بی‌اثر جلوه می‌کند؛ از این‌جا به بعد بحران اخلاقی پیش‌آمده، برای او آغازگر دریافت‌هایی متفاوت از اطرافش است؛ آن‌چه تا پیش از این به عنوان قطعی‌ترین امور می‌شناخته، حالا اعتباری جز آن‌چه کشف حقیقت می‌تواند به آن‌ها ببخشد، نخواهد داشت.
