چه کسی امیر را کشت؟ (1384) به کارگردانی مهدی کرم‌پور یکی از جاه‌طلبانه‌ترین تجربه‌های سینمایی است که در نمایش عمومی‌اش با واکنش‌های مناسبی روبه‌رو نشد و گفته می‌شود که برخی تماشاگرانش در سینماها با اعتراض به چنین اثری، پول بلیت‌شان را طلب کرده‌اند. یادمان باشد که فیلم در زمانی به نمایش درآمد که هنوز مجموعه‌ای به نام «هنر و تجربه» وجود نداشت تا مخاطبان سینما بدانند که برای مثال با اثری تجربی روبه‌رو هستند و پیشاپیش خود را آماده تماشای اثری بکنند که نامتعارف است و قرارست ذهن و عین آن‌ها را به چالش بکشد.
فیلم داستان فردی به نام امیر را روایت می‌کند که همسرش زیبا (نیکی کریمی) سرانجام اعتراف می‌کند که او را کشته است. این در حالی است که روان‌شناسی به نام دکتر مطلق (محمدرضا شریفی‌نیا) که پیداست دلبسته زیباست نیز اعتراف می‌کند که با استفاده از هیپنوتیسم کاری کرده که امیر اتومبیل خودش را ته دره بیندازد. اما عسل (الناز شاکردوست) دختر جوان امیر معتقد است که راننده کامیونی دلبسته او شده و پذیرفته که با ضربه زدن به پشت کامیون امیر، او را به ته دره انداخته و «ته‌دیگش» کرده است. در این میان اکبر (خسرو شکیبایی) را داریم که شریک امیر و اصغر شوهر سابق زیبا بوده است و به مردی به نام رضا (آتیلا پسیانی) پول داده که امیر را بکشد. رضا در سال‌های دور عاشق خواهر امیر بوده که در آتش‌سوزی فرش‌فروشی پدر امیر مرده و رضا که هنوز پرولتاریا را پرتغالیا تلفظ می‌کند، امیر را با شلیک گلوله کشته است. مرجان (مهناز افشار) منشی امیر که صیغه او بوده نیز می‌گوید که با مواد جادو جنبلی که از یک رمال گرفته و به خورد امیر داده، او را به قتل رسانده است. سرانجام حمید (امین حیایی) دوست امیر اعلام می‌کند که او قاتل امیر است. در انتهای فیلم، امیر (علی مصفا) را می‌بینیم که زنده است و می‌گوید تصمیم دارد دیگر به دنیای قبلی و آدم‌هایش بازنگردد و در گوشه‌ای امن ساز بزند.
فیلم به یک شوخی دنیای مابعد مدرن می‌ماند. تجربه‌ای از سوی فیلم‌سازی که به‌غایت دلمشغولی فرم دارد و با استفاده از بازیگران سرشناس، سعی دارد داستانی را روایت کند که از اساس اشتباه است و فرمول آثار جنایی را ویران می‌کند و تمام فیلم را به قتلی اختصاص می‌دهد که هرگز رخ نداده و مقتول زنده است و خودش یکی از راویان این قصه مالیخولیایی (نه به معنای منفی کلمه) است. بیش از هر چیزی اگر بخواهیم با استفاده از ابزار‌های طبیعی و موجود در نقد فیلم، سراغ چه کسی... برویم، دست خالی و مغبون باز خواهیم گشت و پرسش‌هایی از این دست، ذهن ما را ویران خواهد کرد که آیا قرار بوده فیلم و فیلم‌ساز ما را اصطلاحاً سر کار بگذارند؟ چرا باید تمام زمان فیلم صرف اتفاقی بشود که رخ نداده است؟ آیا آدم‌های قصه یکی پس از دیگری مخاطب را دست می‌اندازند؟
در این ضیافت سرِ کاری مهدی کرم‌پور، بازیگران سرشناس سینمای ایران، مرحوم مهرداد فخیمی، طراحان صحنه و لباس و نازنین مخفم به عنوان تدوینگر و مرتضی رزاق‌کریمی به عنوان تهیه‌کننده حضور داشته و دست‌به‌دست هم داده‌اند تا در طول نود دقیقه، تماشاگر سینمای ایران روی دیگری از سکه سینمای قصه‌گو را تجربه کند؛ تجربه‌ای از سینمای ایران که بعد‌ها شاید کم‌تر سینماگران اهل تجربه به آن نزدیک شدند. از این منظر چه کسی... یک تجربه یکه در سینمای ما را رقم زده است؛ آن هم با استفاده از خیل بازیگران سینمای حرفه‌ای که هر یک گوشه‌ای از این بازی سینمایی را گرفته‌اند.
