برندگانِ مسلم!

هشتادوهفتمین مراسم جوایز آكادمی علوم و هنرهای سینمایی موسوم به «اسكار» ساعاتی پیش در «دالبی تیاتر» هالیوود در لس‌آنجلس برگزار شد و به این ترتیب فصل جوایز سال 2014 رسماً به كارش پایان داد. البته همین قرار گرفتن اسكار در انتهای فهرست مراسم جوایز مختلف تا حد زیادی عنصر تعلیق را از این پربیننده‌ترین برنامه تلویزیونی سال گرفته است چون در اغلب رشته‌ها برنده اصلی یا دست‌كم شانس‌های اول و دوم را می‌توان به‌راحتی حدس زد و در این بین كم‌تر انتخابی می‌تواند شگفتی‌ساز شود. احتمالاً نكته جالب توجه و غیرقابل‌پیش‌بینی امسال ناكامی پسر بودن (ریچارد لینكلیتر) بود كه تا پیش از مراسم آكادمی اغلب جوایز را از آنِ خود كرده بود ولی در اسكار ناموفق بود و فقط یك جایزه گرفت. مجری مراسم نیل پاتریك هریس بود كه در عرصه‌ی هنر و دنیای سینما یك همه‌فن‌حریف واقعی (بازیگر، نویسنده، تهیه‌كننده، كارگردان، كمدین و خواننده‌ای كه مجریگری اسكار را هم به كارنامه‌اش افزود!) است كه با تمام این حرف‌ها بیش از همه با ایفای نقش بارنی استینسن در سریال كمدی چه‌طور با مادرت آشنا شدم (2005-2014) شناخته می‌شود. آن‌چه در پیش رو دارید شامل اسامی برندگان اصلی، اشاره به برخی غایبان بزرگ و مطالبی كوتاه درباره اغلب رشته‌های اصلی است.

بهترین فیلم: بردمن (آلخاندرو گونزالس ایناریتو)
بردمن/ مرد پرنده‌ای و پسر بودن (ریچارد لینكلیتر) دو رقیب اصلی این بخش بودند. البته اگر فصل جوایز را مرور دوباره‌ای كنیم می‌بینیم كه پسر بودن اغلب جوایز، از جمله گلدن گلوب، بفتا و منتقدان را برده بود و از برخی جهات شانس بیش‌تری داشت. اسكاری كه بردمن در این رشته برنده شد یكی از معدود غافل‌گیری‌های «كوچك» مراسم بود چون تا حدی خلاف جریان به نظر می‌رسید. تك‌تیرانداز آمریكایی كه حضور جنجالی را برای كلینت ایستوود رقم زد و ركوردهای متعددی را در گیشه از خود به جا گذاشت، می‌توانست غافل‌گیری بزرگ این بخش باشد (و البته در نهایت به عنوان یكی از آن گاف‌های خاصِ اسكار در یادها «ماندگار» شود). از شبگرد (دن گیلروی) و فاكس‌كچر/ شكارچی روباه (بنت میلر) می‌توان به عنوان غایبان بزرگ این رشته از جوایز نام برد كه احتمالاً رویكردهای انتقادی تندوتیزشان به مذاق بیش‌تر اعضای آكادمی خوش نیامده؛ رفتاری كه در دوره‌های مختلف اسكار شاهدش بوده‌ایم.

بهترین بازیگر نقش اصلی مرد: ادی رِدمِین برای تئوری همه چیز
ادی ردمین و مایكل كیتن برای بازی تماشایی‌اش در بردمن رقبای اصلی بودند كه پیش از این تقریباً به طور مساوی برنده جوایز مراسم و محافل هنری مختلف شده بودند؛ با این تفاوت كه جوایز مهم‌تر و جدی‌تر را مایكل كیتن برده بود، از جمله جایزه بهترین بازیگر به انتخاب منتقدان! در این بخش می‌توان از جیك جیلنهال و بازی درخشانش در فیلم به‌یادماندنی شبگرد (دن گیلروی) به عنوان یك غایب بزرگ در میان نامزدها نام برد.

بهترین بازیگر نقش اصلی زن: جولین مور برای هم‌چنان آلیس
با این‌كه ماریون كوتیار (دو روز، یك شب)، فیلیسیتی جونز (تئوری همه چیز)، رزاموند پایك (دختری كه رفت) و ریس ویترزپون (وحشی) هم در نقش‌های خود درخشیده بودند و كاملاً مستحق كسب تندیس طلایی بودند اما برد جولین مور بدیهی به نظر می‌رسید چون پیش از این تقریباً همه جوایز را درو كرده بود.

بهترین بازیگر نقش مكمل مرد: جی. كی. سیمونز برای تازیانه/ ویپلش
جی. كی. سیمونز هم با تفاوت چشم‌گیر و پیروزی در رقابت‌های قبلی به‌نوعی از پیش برنده بود و هر اتفاق دیگری مثل رسیدن اسكار به ادوارد نورتن برای بردمن یا مارك رافالو برای فاكس‌كچر می‌توانست یك شگفتی بزرگ را خلق كند. با وجود بازی خوب و درخور تحسین رابرت دووال در قاضی (دیوید دابكین)، تام ویلكینسن برای بازی خوبش در سلما (اوا دووِرنی) می‌توانست جای‌گزین او در انتخاب شود چون قاضی فیلم موفق و ارزشمندی نیست و این موضوع معمولاً در انتخاب‌های بین‌المللی لحاظ می‌شود (یعنی بر خلاف رسم وطنی ما حضور درخور توجه یك بازیگر در یك فیلم بد مورد تأیید قرار نمی‌گیرد چون فیلم مورد نظر ارزش ماندگاری از این نوع را هم ندارد).

بهترین بازیگر نقش مكمل زن: پاتریشا آركت برای پسر بودن
ظاهراً تمام برندگان بازیگری را می‌توانست به‌درستی از پیش حدس زد چون پاتریشا آركت هم طبق انتظار به جایزه‌اش رسید تا یادمان بماند كه «در هالیوود هنوز برای زن‌های بالای چهل سال نقش‌های فوق‌العاده‌ای وجود دارد منتها به این شرط كه پیش از چهل‌سالگی برای بازی در آن انتخاب شوند!» (شوخی ایمی پولر در مراسم گلدن گلوب). این تنها جایزه اسكاری بود كه نصیب فیلم موفق و نوستالژیك پسر بودن شد. در این رشته جسیكا چستین می‌توانست برای بازی «مثل همیشه مؤثرش» در سال پرخشونت (جی. سی. شندور) جای‌گزین مریل استریپ بزرگ شود تا بهتر بتوانیم او را با درخشش‌های پیاپی‌اش به عنوان یك مریل استریپ جوان بپذیریم.

بهترین كارگردان:آلخاندرو گونزالس ایناریتو برای بردمن
ایناریتو در حالی برنده اسكار بهترین كارگردان شد كه تا جایی كه به چشم می‌آید هیچ جایزه كارگردانی را در فصل جوایز به دست نیاورده بود و همه جوایز نصیب ریچارد لینكلیتر شده بود. از این رو می‌توان اعلام نام ایناریتو به عنوان برنده‌ی این رشته را بزرگ‌ترین غافل‌گیری اسكار تلقی كرد. غایب این بخش اوا دوورنی بود كه می‌توانست برای كارگردانی سلما به عنوان اولین زن سیاه‌پوست نامزد جایزه اسكار شناخته شود.

بهترین فیلم خارجی‌زبان: ایدا (پاول پاولیكوسكی)
ایدا و لویاتان (آندری زویاگینتسف) دو رقیب اصلی این بخش بودند كه در نهایت اسكار به فیلمی رسید كه در فصل جوایز و پیش‌بینی‌ها موفق‌تر بود. لویاتان پیش از این جوایز گلدن گلوب و بهترین فیلم‌نامه جشنواره كن را برده بود و ایدا در میان انبوه جوایزش، تندیس‌های بفتا و اسپیریت را به دست آورده بود. غایب بزرگ این بخش درام دیدنی و متفاوت وضع اضطراری/ فورس ماژور (روبن اوستلاند) بود كه به فهرست نه فیلم این رشته هم راه پیدا كرده بود و نبودش در میان نامزدها در فهرست نهایی بیش‌ترین بازخوردها و انتقادهای این بخش را در پی داشت. وضع اضطراری در فهرست فیلم‌های خارجی‌زبان گلدن گلوب حضور داشت و جایزه منتقدان را هم در رقابت با ایدا، لویاتان و دو روز یك شب (برادران داردن) برده بود. به هر حال نام پاول پاولیكوسكی با این موفقیت به عنوان اولین فیلم‌ساز لهستانی برنده اسكار در تاریخ سینمای كشورش ثبت شد.

و سایر برندگان عبارتند از:

بهترین فیلم‌نامه اریژینال: آلخاندرو گونزالس ایناریتو، نیكلاس جیاكوبون، الكساندر دینِلاریس و آرماندو بو برای بردمن

بهترین فیلم‌نامه اقتباسی: گراهام مور برای بازی تقلید (مورتن تیلدم)

بهترین فیلم‌برداری:امانوئل لوبزكی برای بردمن

بهترین تدوین: تام كراس برای تازیانه/ ویپلش

بهترین موسیقی: الكساندر دسپلات برای هتل بزرگ بوداپست

بهترین ترانه: كامن و جان لِجِند برای ترانه‌ی «افتخار» در فیلم سلما

بهترین انیمیشن: شش قهرمان بزرگ (دان هال و كریس ویلیامز)

بهترین طراحی صحنه: آدام استاك‌هاوزن و آنا پینوك برای هتل بزرگ بوداپست

بهترین طراحی لباس: ملینا كانونِرو برای هتل بزرگ بوداپست

بهترین چهره‌پردازی و آرایش مو: فرانسیس هانن و مارك كولیر برای هتل بزرگ بوداپست

بهترین میكس صدا: كِرِگ مان، بن ویلكینز و تامس كِرلی برای تازیانه/ ویپلش

بهترین تدوین صدا: آلن رابرت موری و باب آسمن برای تك‌تیرانداز آمریكایی

بهترین جلوه‌های ویژه: پل جی. فرانكلین، اندرو لاكلی، ایان هانتر و اسكات آر. فیشر برای میان‌ستاره‌ای

بهترین مستند بلند: لورا پوتراس، ماتیلد بانفوی و درك ویلوتزكی برای سیتیزن‌فور/شهروند چهار

بهترین مستند كوتاه: الین گوسنبرگ كنت و دانا پری برای «Crisis Hotline: Veterans Press 1»

بهترین فیلم كوتاه انیمیشن: جشن (پاتریك آزبورن و كریستینا رید)

بهترین فیلم كوتاه زنده: تماس تلفنی (مت كركبی و جیمز لوكاس)