سینمای هنگکنگ بیشتر با نام کشور چین شناخته میشود و فیلمهایش معمولاً به نام محصولات چینی در کشورهای مختلف به نمایش درمیآیند. اما هنرمندان صنعت سینمای هنگکنگ سخت در تلاش هستند تا استقلال خود را به نمایش بگذارند و فیلمهایشان را با نام سینمای هنگکنگ عرضه کنند. در این شرایط بیتردید معرفی درست و حسابشدهی فیلمسازان مستعد و جوان میتواند یکی از راهحلها باشد. در این خصوص رسانههای گروهی و منتقدان از ظهور ده فیلمساز جوان خبر میدهند که میتوان آنها را استعدادهای هیجانانگیز سینمای بومی این کشور آسیایی دانست. به باور منتقدان داخلی، این فیلمسازان با فیلمهای خود سبک تازهای از قصهگویی را به نمایش گذاشتهاند و هر یک سبک خاص خود را دارند؛ همین نکته به خلق آثاری متفاوت منجر شده است که تنوع و گستردگی فرهنگی و هنری هنگکنگ را به نمایش میگذارد. منتقدان هنگکنگی از علاقهمندان پیگیر سینما خواستهاند که نام این فیلمسازان را به خاطر بسپارند، چرا که آینده سینمای این کشور از آنِ آنهاست.
استیو چان چیفت
اولین ساخته سینمایی این فیلمساز Weeds on Fire برگرفته از رخدادی واقعی است و ماجراهای اولین تیم بیسبال جوانان هنگکنگ را به تصویر میکشد. این تیم در دههی 1980 در یک مسابقه مهم و بزرگ به مصاف تیم ژاپن رفت و با شکست دادن آن، برنده جام شد. زمان وقوع داستان اهمیت زیادی دارد و سایهاش بر ماجراها و شخصیتها احساس میشود؛ در همین دوران بود که هنگکنگ با یکی از بزرگترین چالشهای سیاسی تاریخ خود روبهرو شد. بازیکنان تیم ورزشی هنگکنگ در حالی وارد زمین مسابقه میشدند که بیانیه الحاقی سینو-بریتانیا امضا شده بود و آینده هنگکنگ در هالهای از ابهام قرار داشت. این فیلم هم فروش خوبی در گیشه داشت.
ویکی وونگ، فرانک هویی، جونس آئو
این گروه سهنفره درام جنایی تریویزا را کارگردانی کردهاند که سه شخصیت محوری دارد و هر یک از آنها ساختهوپرداختهی ذهن یکی از این سه کارگردان است. آنها گنگسترهایی هستند که میخواهند کار بزرگی را در هنگکنگ انجام دهند. این فیلم یکی از پرفروشترین فیلمهای گیشه داخلی شد و در مراسم جوایز اسب طلایی تایوان، چند جایزه، از جمله بهترین فیلمنامهی اریژینال، را به دست آورد. جونس آئو این روزها مشغول کار روی فیلمی درباره نارساییهای سیستم آموزشی هنگکنگ است که داستانش در یک دبیرستان اتفاق میافتد. ویکی وونگ و فرانک هویی هم در حال نگارش فیلمنامههایی هستند تا به طور مستقل جلوی دوربین ببرند.
چان تسه وون
این هنرمند هم مثل چان چیفت فارغالتحصیل دانشگاه بابتیست است و طی شصت روز هزار ساعت فیلم گرفت تا بتواند جنبش موسوم به چتر را روی دوربین ضبط کند. جنبش چتر حرکت اعتراضی مردم علیه رفرمهایی بود که دولت چین در رابطه با سیستم انتخاباتی هنگکنگ انجام داد. مستند زرد شدن به طور طبیعی بیشتر در جشنوارههای بینالمللی حضور داشته و نمایش آن در دانشگاهها و مراکز فرهنگی بوده است. منتقدان میگویند نهتنها مستند بودن فیلم امکان اکران عمومی آن را منتفی میکند، بلکه مضمون حساسیتبرانگیزش هم مانع میشود؛ هم در چین و هم در هنگکنگ ارادهای قوی وجود دارد که میخواهد موجودیت این مستند را زیر سؤال ببرد. به هر حال این فیلمساز جوان در حال حاضر مشغول کار روی دومین مستندش است و این بار هم سوژهای داغ و حساسیتبرانگیز را برای فیلمش انتخاب کرده است. خودش میگوید این مستند اکتشافی در رابطه توأم با «عشق و تنفر» چین و هنگکنگ در پنجاه سال گذشته است.
فایر لی
شاید نتوان دقیقاً او را یک تازهوارد معرفی کرد چون کارگردانی را از سال 2009 به صورت مشترک آغاز کرد. سرقت سومین ساخته سینمایی فایر لی به تماشاگرانش یادآوری میکند که واقعیتهای سیاسی و اجتماعی هنگکنگ را تنها میتوان به کمک تمثیلهای خونآلود نشان داد و نه در قالب درامهای اجتماعی یا آثار مستند. کل فیلم در یک شب و داخل یک مغازه اتفاق میافتد که منتقدان آن را به کل جامعه هنگکنگ تعمیم دادهاند. لی مدرک خود را از دانشگاه هنرهای زیبای هنگکنگ گرفت و تازه فیلمبرداری چهارمین فیلمش شوهرکشها را تمام کرده است. همان طور که از نام فیلم پیداست، دو شخصیت زن فیلم همقسم میشوند تا مردان زندگیشان را از بین ببرند.
اندی لو ییوفای
فیلمنامهنویس کهنهکاری که همکاری با چند نام معتبر را در کارنامهی سینماییاش دارد، ظاهراً فکر کرده خودش توانایی بیشتر و بهتری در به تصویر کشیدن فیلمنامههایش دارد. اولین ساخته سینمایی او با نام خوشبختی توفانی در بین منتقدان سینمایی به راه انداخت و باعث شد آنها فیلم را به عنوان یکی از بهترین محصولات سینمایی سال 2016 هنگکنگ ارزیابی کنند. کارا وای و کارلوس چان در داستان این درام پرتنش اجتماعی در قالب آدمهایی با موقعیتها و دنیاهای متفاوت ظاهر میشوند که یک دوستی ناب بینشان به وجود میآید. یکی جوانی است که برای ادامه زندگی، دوباره به هنگکنگ برمیگردد و دیگری یک زمیندار باکلاس میانسال است. برخی فیلم را اثری اتوبیوگرافیک میدانند چرا که سازندهاش هم سال 1997 برای ادامه زندگی و کار به هنگکنگ برگشت. این فیلمساز تحصیلکردهی کانادا، قصد کارگردانی قصهای عاشقانه در ژانر علمیخیالی را دارد.
آموس وای
او که فیلمنامهنویسی مستعد است، اولین فیلمش نقطه به نقطه را سال 2014 ساخت. تاریخ و میراث فرهنگی هنگکنگ در دل داستان زنی به نمایش درمیآید که روی دیوارهای متروی شهر، مجموعهای از نقطهچینها را رسم میکند. منتقدان از فیلم به عنوان نامهای عاشقانه به هنگکنگ اسم بردند. وای سابقهی کار در مستندها و درامهای تلویزیونی را دارد.
جی سی وونگ
دومین مستند او با نام پناه به آغوش مکاشفهای در باب پیوندهای عاطفی بین بچهها و والدینشان، در دورانی بحرانی از زندگی خانوادگی و زمانی است که نسل قدیمیتر در میانهی بیماری و مشکلات جسمی قرار میگیرد. انجمن منتقدان فیلم هنگکنگ این فیلم را به عنوان بهترین فیلم سال انتخاب و از مضمون آن تمجید کرد. مستند اول وونگ با عنوان داستان ماهی (2013) هم درباره رشد بچههای هنگکنگی در دل فقر و مشکلات اجتماعی است.
ونگ چون
او سال گذشته با فیلم دنیای دیوانه جایزه بهترین کارگردان اول مراسم اسب طلایی را به دست آورد؛ فیلمیدرباره یک تحلیلگر سابق مسائل اقتصادی که بیماری مغزی میگیرد ولی به دلیل زندانی شدن پدرش، از بیمارستان مرخص میشود. منتقدان هنگکنگی هم در مراسم سالانهشان جوایز بهترین فیلمنامه و کارگردانی را به این فیلم دادند.