به نظر می‌رسد سرنوشت در انتخاب برخی نقش‌ها دخالت دارد، چون بعضی بازیگران در آثاری به ستاره بدل می‌شوند که دیگران آن نقش‌ها را رد کرده‌اند. رابرت ردفورد نقش ساندنس کید را وقتی به دست آورد که مارلون براندو، استیو مک‌کویین و وارن بیتی آن را نپذیرفتند. در دوره‌ی کوتاهی مونتگمری کلیفت چهار نقش را رد کرد که باعث شد بازیگرانی که این نقش‌ها را بازی کردند به ستاره‌ی سینما بدل شوند. نقش ویلیام هولدن در سانست بولوار (۱۹۵۰)، نقش مارلون براندو در دربارانداز (۱۹۵۴) نقش جیمز دین در شرق بهشت (۱۹۵۵)، و پل نیومن در یکی آن بالا مرا دوست دارد (۱۹۵۶). جین هکمن قرار بود در آدم‌های معمولی (۱۹۸۰) نقش پدر را بازی کند اما بر سر دستمزد به توافق نرسید و این نقش به دانالد ساترلند رسید. آلن پارکر در قطار سریع‌السیر نیمه‌شب (۱۹۸۰) از بازیگرانی استفاده کرد که ستاره نبودند و خودش هم کارگردان سرشناسی در آن دوران نبود اما این فیلم به دلیل بازی‌های عالی بازیگران تقریباً ناشناخته‌اش به موفقیت دست یافت.
دام نقشهای تکراری
گاهی بازیگرانی در نقش‌هایی کلیشه می‌شوند که دلیل عمده‌اش استودیو‌‌هایی هستند که پول زیادی بر سر یک فیلم سرمایه‌گذاری می‌کنند و طبعآً دوست دارند بازیگران در نقش‌هایی که پیش از این بازی کرده و نزد مخاطب موفق بوده‌اند، بار دیگر ظاهر بشوند با این امید که موفقیت قبلی تکرار بشود. دلیل دیگر این است که اگر بازیگری نقشی را در چند فیلم بارها بازی کند، ممکن است تماشاگران او در نقشهای دیگر نپذیرند و اگر چنین اتفاقی بیفتد، نه تنها تماشاگران انتظار دارند که این یا آن بازیگر را در یک نقش تکرار ی ببینند بلکه این به خواسته‌ی آن‌ها بدل میشود و دوست دارند هر بار و با تغییرات اندکی بازیگران مورد علاقه‌شان نقشهای قبلی را تکرار کنند. این برای یک بازیگر خطر بزرگی است که برای بقیه‌ی دوران کارش در نقش‌هایی کلیشه بشود. آرنولد ش
برخی از بازیگران شاید به این دلیل که هرگز ستاره نبوده‌‌اند، شانس بیش‌تری پیدا می‌کنند که از کلیشه‌ها بگریزند. بازیگرانی مانند جین هکمن، رابرت دووال، بن کینگزلی و اد هریس نقشهای متنوعی را بازی کرده‌اند و هرگز کلیشه نشده‌اند. دووال توانست در پدر‌خوانده‌های کوپولا وکیل خانواده‌ی کورلئونه باشد و در اینک آخرالزمان (۱۹۷۹) سرهنگ بیل کیلگور در ویتنام. اد هریس در نمایش ترومن (۱۹۹۸) زندگی یک جوان را سی سال روی آنتن تلویزیون می‌فرستد و در ذهن زیبا (۲۰۰۱) یک مأمور خیالی میشود. برخی مانند تام هنکس با این که به یک ستاره سرشناس بدل شد اما به لطف کارگردان‌‌هایی مانند استیون اسپیلبرگ، رابرت زمکیس و فرانک دارابانت، توانست در فارست گامپ (۱۹۹۴) سربازی در ویتنام باشد و در نجات سرباز رایان (۱۹۹۸) سرباز جنگ جهانی دوم یا در مسیر سبز (۱۹۹۹) یک پلیس و در ترمینال (۲۰۰۴) شهروند کشوری ناشناخته که مجبور است در یک فرودگاه زندگی کند. ستارگانی مانند داستین هافمن نیز با بازی در آثاری مانند توتسی (۱۹۸۲)، هوک (۱۹۹۱) و حتی حضوری کوتاه در پیام‌‌آور: داستان ژاندارک (۱۹۹۹) در نقشی نامتعارف از دام کلیشه‌ها بگریزد. در سینمای اروپا ستارگانی مانند مارچلو ماسترویانی و یا ژرار دو‌پاردیو تن به کلیشه‌ها ندادند. در کارنامه‌ی ماسترویانی طیف وسیعی از نقش‌ها را می‌بینیم. از آثار کمدی که برای دسیکا بازی کرد تا هشت و نیم (۱۹۶۳). دو‌پاردیو نیز با بازی در آثاری مانند دانتون (۱۹۸۳)، گرین کارت (۱۹۹۰) و ۱۴۹۲: فتح بهشت (۱۹۹۲) به ستاره‌ای با نقشهای کلیشهای بدل نشد.
کلیشه‌ها همواره در س
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
