بازیگر سینما برای بازی در یک نقش باید با متن و کارگردانی تعامل داشته باشد. در چنین مثلثی است که گاهی یک بازیگر نقشی را بازی می‌کند که از نظر شخصیتی ممکن است هیچ نسبتی با خودش نداشته باشد اما او باید در جلد این یا آن شخصیت فرو برود. متنی که یک فیلم‌نامه‌نویس می‌نویسد، عموماً بر اساس تخیل او به شخصیت‌ها جان می‌دهد و کارگردان بر اساس چنین متنی است که با بازیگرش به تعامل می‌رسد و سرانجام این بازیگر است که آن نقش و شخصیت را روی پرده جان می‌دهد. تجربه نشان می‌دهد که بازیگرانی با پیشینه‌ی تئاتری چنین مسیری را با موفقیت بیش‌تری طی می‌کنند. سعید پورصمیمی یکی از بازیگرانی است که درواقع از تئاتر به سینما آمده و همواره تلاش کرده تا در جان بخشیدن به شخصیت‌هایی که نقش‌شان را بازی کرده از چنین توانی بهره ببرد.
نخستین حضورش بر روی پرده‌ی سینما در ناخدا خورشید (۱۳۶۵) و در نقش ملول وردست ساده دل اما حواس جمع ناخدایی (داریوش ارجمند) است که با یک دست نان زن بچه‌اش را در می‌آورد. ملول بر اساس آن‌چه تقوایی «شخصیت سازی» کرده، آدمی یک لاقباست که یا فانوس‌کشی می‌کند یا حمالی که اعتقاد بسیاری به جن‌ها دارد و سر توی هر سوراخی می‌کند تا بلکه روزی‌اش را در گوشه و کناری پیدا کند. این اوست که معامله‌ی مستر فرحان (علی نصیریان) و ناخدا را جور می‌کند. وقتی سهمش از این معامله را از ناخدا طلب می‌کند، با خشونت «آقایش» روبرو می‌شود. این‌ها که درباره‌ی‌شخصیت ملول گفته شد، چیزهایی است که روی کاغذ آمده‌اند و سعید پورصمیمی فاصله‌ی کاغذ تا دوربین را با بازی تأثیر‌گذارش پر کرده است. 
هرچند فیزیک و شکل اجرای پورصمیمی در نقش جعفر پناهی کارمند اداره‌ی نقشه‌برداری در هی جو (۱۳۶۷) با چنین شخصیتی همخوانی ندارد و حتی با استفاده از گریم سعی شده که سن او پایین آورده شود اما شور و شری که در این شخصیت وجود دارد و حتی نیمچه شباهت ناخواسته‌ی پورصمیمی به جک لمون در این فیلم به او یاری رسانده که بتواند در اثری پر فراز و نشیب به لحاظ داستان‌پردازی تماشاگران را با خودش همراه کند. هرچند که این فیلم را در کارنامه‌ی او می‌توان اثری فراموش شده دانست. نقش ذبیح، پیرمردی که به طمع داشتن زمین بیش‌تر جانش را از دست می‌دهد، بر اساس داستان آدم زنده چقدر زمین می‌خواهد اثر تولستوی به تا غروب (۱۳۶۷) ساخته‌ی مرحوم جعفر والی تبدیل شده است. فیلمی که کم‌تر در زمان نمایشش دیده شد و بازی پورصمیمی نیز به طبع آن نیز به چشم نیامد اما نقش جامی در پرده‌ی آخر (۱۳۶۹) به نوعی جبران مافات کرد. در این داستان دلهره‌آور که محصول طراحی کامران میرزا (داریوش ارجمند) برای ترساندن و رماندن فروغ‌الزمان (فریماه فرجامی) عروس خانواده‌شان با استخدام یک تروپ هنری به مدیریت فردی به نام جامی به انجام می‌رسد اما حضور بازرس صدرالدین رکنی (جمشید هاشم‌پور) نقشه‌ی کامران میرزا را بر هم می‌ریزد.
اجرای پورصمیمی در عروس آتش (۱۳۷۸) و در نقش وکیلی در سکانسی از فیلم که ماجرای قتل همسر آن خیاط را با ضجه فریاد می‌زند، ترکیب صدا و بازی او را به خوبی به نمایش می‌گذارد. حتی در نقش آرام و با طمئنینه‌ی استاد کمانچه در دلشدگان (۱۳۷۰) که برداشتی از شخصیت باقرخان رامشگر است، پور صمیمی با ظرافت نشانه‌هایی از نارضایی درونی و دلزدگی چنین شخصیتی در همراهی با گروه موسیقی را مثلاً در سکانس ضبط صفحه‌ی گرامافون به نمایش می‌گذارد. پورصمیمی در سال‌های اخیر کم‌تر به سینما آمده است. به جز نقش کوتاهش در یه حبه قند (۱۳۸۹) و با فاصله‌ای هشت ساله در واپسین فیلم به نمایش درآمده‌اش کلمبوس (۱۳۹۷)، او حتی بعد از وقفه‌ای چندین و چند ساله شهریور ماه امسال در نمایش آواز قو بر روی صحنه رفت. ای کاش حضور کم‌رنگ برخی از بازیگران قدیمی در سینما و تئاتر را جویا باشیم و باشند!
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
