تهیه‌کننده و کارگردان: کیوان مهرگان. تصویربردار و تدوینگر: حسین جمشیدی‌گوهری. صداگذار: مهرشاد ملکوتی. 29 دقیقه. محصول 1395.
قاب‌ها که نخستین بار در دهمین جشنواره سینماحقیقت به نمایش درآمد درباره قاب‌عکس‌‌هایی است که دکتر صادق زیباکلام (استادتمامِ دانشکده حقوق و علوم سیاسی) به دیوار اتاق کارش در دانشگاه تهران آویخته است؛ عکس‌هایی از شخصیت‌ها و دوره‌های مختلف تاریخی که خود او در جایی از فیلم، دلیل جمع شدن آن‌ها در کنار هم را علاقه‌اش به گذشته جامعه ایران می‌داند و می‌گوید آن‌چه باعث شده به افزودن این قاب‌ها و نصب‌شان روی بخش‌‌های خالیِ دیوار ادامه دهد واکنش جالب آدم‌هایی است که وارد این اتاق می‌شوند؛ آدم‌هایی از اقشار و طبقه‌های مختلف که بعضی از آن‌ها برای نخستین بار با این تصویرها روبه‌رو می‌شوند؛ و به همین دلیل حتی تصویر قوام‌السلطنه را با عکس پدر استاد زیباکلام اشتباه می‌گیرند!
قاب‌ها با حضور کارگردان فیلم در یک کارگاه قاب‌سازی آغاز می‌شود. جایی که او قصد دارد برای عکس مورد نظرش یک قاب سفارش دهد. در پایان درمی‌یابیم فیلم‌ساز قرار است این قاب را به دکتر زیباکلام هدیه دهد و روی دیوار اتاق او از خود یک یادگاری به جا بگذارد. اما آن‌چه در فاصله این دو سکانس، بدنه اصلی فیلم را تشکیل می‌دهد واکنش شخصیت محوری ماجرا (دکتر زیباکلام) در قبال عکس‌ها و مهم‌تر از همه، واکنش او در برابر مستندی است که درباره این قاب‌ها ساخته می‌شود. فیلم، بعد از سکانس ابتدایی که ذکرش رفت، مسیر حرکت دکتر زیباکلام به سوی اتاق کار خود (در دانشکده حقوق و علوم سیاسی) را پی می‌گیرد؛ بخشی که او فرصت پیدا می‌کند با تعدادی از کارمندان و کارکنان دانشگاه تهران شوخی کند؛ و مثل زمان‌هایی که در سخنرانی‌ها و گفت‌وگوهای خود به حاشیه‌های پررنگ‌تر از متن می‌پردازد (خوش‌بختانه نمونه‌هایش بسیارند!) شگرد معروف و رسانه‌ای خود را آشکار سازد؛ شگردی شامل نوعی شوخ‌طبعیِ آمیخته به کنایه‌های واقعی که در قاب‌ها در معرفی دکتر یوسف مولایی به عنوان «رأس استکبار جهانی» و همچنین اشاره به اتاق‌هایی نظیر «قطب علمی حقوق»، «انجمن علوم سیاسی» و «دفتر اوراسیای مرکزی» به عنوان «مراکز مورد علاقه آمریکایی‌ها و سرویس‌های جاسوسی انگلیس!» نمود یافته است (بگذریم که شوخی‌های بعضاً منشوری او دایره کمی گسترده‌تری را در بر می‌گیرد!).
البته این عکس‌های به‌ظاهر ناهمگون و نامتناسب فقط به ستارخان، باقرخان، شهید چمران، شهید باکری، شهید همت و حتی قوام‌السلطنه و هاشمی‌رفسنجانی محدود نیست؛ و چهره‌ها و لحظه‌های تأثیرگذار دیگری را هم در بر می‌گیرد؛ به عنوان مثال در جایی از فیلم او به لحظه وداع تلخ یک رزمنده با همسر و فرزندش اشاره می‌کند و می‌گوید: «کودکی که در این عکس می‌بینیم، اگر روزی از خواب بیدار شود و بگوید پدرم را می‌خواهم، چه جوابی داریم به او بدهیم؟!» یا در بخشی دیگر به اتومبیل سوخته دکتر محمد مصدق در ظهر روز 28 مرداد 1332 اشاره می‌کند و می‌گوید: «ما ایرانی‌ها هیچ‌وقت نخواستیم نقش خودمان را در کودتای تاریخی 28 مرداد ببینیم. هر وقت از کودتا صحبت به میان آمده گفته‌ایم عملیات آژاکس، سازمان سیا، سرویس‌های اطلاعاتی انگلیس و اسناد دیگری که اتفاقاً همه‌شان هم درست و واقعی است. اما واقعیت این است که آمریکایی‌ها و انگلیسی‌ها نه یک سرباز به ایران فرستادند؛ و نه حتی یک تانک و زره‌پوش. کودتا را که از هشت صبحْ شروع و تا ساعت یکِ بعدازظهر ادامه داشت خود ما ایرانی‌ها انجام دادیم! هزاران نفر از مردمی که آن‌وقت‌ها در تهران زندگی می‌کردند...»
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
