با وجود نقش کوتاهی که در آتش‌بس (1384) داشت اما همان باعث شد که تا دست‌کم در ذهن نگارنده، نام احمد مهران‌فر باقی بماند. او در فیلم میلانی نقش داراب را بازی می‌کرد، جوانی که از جنسیت کنونی‌اش می‌گریخت و تضاد گفتارش با حرکت‌های بیرونی برآمده از جنسیت الانش باور‌پذیر‌تر از دیگرانی بود که گاهی آن‌ها را در چنین نقش‌هایی دیده‌ایم. در تسویه حساب (1386) اثر دیگر میلانی همچنان در نقش کوتاهی ظاهر شد و این بار او کامران سعیدی بود، جوانی سر به هوا که نزدیک بودن عروسی‌اش مانع زیرآبی رفتن‌هایش نشده و حالا که اسیر دار و دسته‌ی زن‌هایی شده که مردان سر به هوا را تلکه میکنند با آن‌ها کل‌کل هم می‌کند.
مهران‌فر «استراتژی» حضور در نقش‌‌های کوتاه را در سینما حفظ کرده است. نقش منوچهر در درباره‌ی‌الی... (1387) اگرچه ممکن است از لحاظ حضور در داستان، از نقش‌هایی مانند راننده‌ی تاکسی در اسب حیوان نجیبی است (1389) پر‌رنگ‌تر باشد اما همچنان نقشی فرعی و کوتاه در بافت داستانی فیلم فرهادی است. شخصیت منوچهر همراه با همسرش نازی (رعنا آزادی‌ور) لابلای داستان پر آب چشم الی (ترانه علیدوستی)، گم‌شدن و مرگش در حکم نت‌های تزیینی یک قطعه‌ی موسیقی‌اند با این حال در صحنه‌‌هایی مثل آن‌جا که نامزد الی (صابر ابر) متوجه‌ی ارتباط نامزدش با دیگران و احمد (شهاب حسینی) می‌شود بازی مهران‌فر به تعلیق ماجراها می‌افزاید. اما در این میان استثناهایی نیز به چشم می‌خورد. نقش عادل در هیچ (1388) نقشی کوتاه است اما مهران‌فر تلاش فراوانی می‌کند که عادل را برای تماشاگر «تفسیر» کند. عادل با بازی او جوانی است که همسرش یکتا (باران کوثری) مثل بقیه‌ی زن‌های دیگر در این خانه از زندگی و خود او راضی نیست. عادل کار درست و حسابی ندارد و هنگام بازیهای فوتبال در استادیوم ساندویچ می‌فروشد اما یادش می‌ماند که صورتش را هم رنگ کند.
احمد مهران‌فر به نقش قنبر در خجالت نکش (1397) این فرصت را به دست می‌آورد تا وجه دیگری از بازیگری‌اش را به نمایش بگذارد. اگرچه پژواک‌هایی از بازیهای گذشته‌ی او را در فیلم رضا مقصودی می‌توان رد‌یابی کرد اما سن‌و‌سال شخصیت قنبر و زندگی‌اش در فضایی غیر شهری مؤلفه‌های تازه‌ای را وارد بازی او میکنند: قنبر با بازی او آدمی ساده دل است که دوست دارد با داشتن فرزندان بیش‌تر به مملکتش خدمت کند! اما همسرش صنم (شبنم مقدمی) خجالت می‌کشد که در چنین سن‌و‌سال صاحب بچه‌ی تازه‌ای بشوند. مهران‌فر این بار و بر خلاف بازی در فیلم‌‌های قبلی از میمیک‌های صورت و بدنش استفاده می‌کند. نگاه‌‌های خیره‌ی قنبر به صنم و استفهام همیشگی در صورت قنبر، همگام شدنش با جوان‌‌ها در جشن و شادی و سکوت‌هایی بیش‌تر از گذشته در شمار این مؤلفه‌ها هستند. 
اما موفق‌ترین و شاید جذاب‌ترین برگ برنده‌ی احمد مهران‌فر در تلویزیون رقم خورده است: مجموعه‌ی پایتخت. او در نقش ارسطو پسر خاله‌ی نقی (محسن تنابنده) یکی از ارکان جدایی‌ناپذیر این مجموعه است که به نظر می‌رسد هر بار و با ساخته شدن مجموعه‌های دیگری از پایتخت و با توجه به قابلیت‌های بازیهای مهران‌فر به پیچیدگی نقش ارسطو افزوده شده باشد. ارسطو با بازی مهران‌فر هم ساده‌دل است، هم به داشتن «پایه یک» خودش می‌نازد، هم با نقی کل‌کل می‌کند و دوست ندارد از او حرف بخورد و هم بسیار مایل به ازدواج است اما انگار در این زمینه شانس چندانی ندارد. شاید یکی از جذاب‌ترین اجراهای مهران‌فر را باید در واپسین مجموعه‌ی پایتخت تاکنون دید که ارسطو حالا دیگر صاحب مال و منالی شده و در اثر حادثه‌ی اتومبیل دهانش کج شده ولی همچنان همان ارسطوی عاشق پیشه است که بدش نمی‌آید از یک دختر انگلیسی که از بریده‌های داعشی است، خواستگاری کند! مهران‌فر در دو نقش صولت خنجری و ارسطو در واقع بهترین اجراهای خود را به نمایش می‌گذارد و کاری می‌کند که نه به سادگی و به این زودی‌ها بازیهایش را فراموش نکنیم.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
