وقتی یک ماجرای واقعی را برای ساخت یک فیلم سینمایی انتخاب می‌کنید ناخودآگاه کار چندین برابر سخت‌تر از قبل می‌شود، چون بدون این‌که بخواهید فیلم مستند بسازید باید یک داستان واقعی را روایت کنید و المان‌های سینمایی و درام را به فیلم اضافه کنید.
علف‌زار بدون این‌که لحظه‌ای از تعادل خارج شود هر دو نکته روایت شده در بالا را رعایت می‌کند. این فیلم با یک سوژه‌ی جسورانه و ملتهب با تعداد اندکی بازیگر و لوکیشن‌های محدود چنان قصه‌اش را شجاعانه و روان روایت می‌کند که ذهن تماشاچی تا مدت‌ها درگیر می‌ماند.
فیلم‌نامه و کارگردانی خوب کاظم دانشی با بازی بازیگران برگ برنده فیلم است اما پایان‌بندی فیلم بزرگ‌ترین ضعف فیلم به شمار می‌رود، جایی که ما فقط یک صدا می‌شنویم.
فیلم داستان یک پرونده تجاوز گروهی را روایت می‌کند و بازپرسی که مسئول این پرونده است از بالا تحت فشار است و بین دو راهی حق و ناحق می‌ماند.
نقش بازپرس را پژمان جمشیدی در قالبی که پیش از این از او ندیده‌ایم بازی می‌کند و در تمام مدت فیلم یک بازی کاملاً حساب شده و حرفه‌ای ارائه می‌دهد و بیننده کاملاً فراموش می‌کند که جمشیدی انبوهی از نقش‌های کمدی را بازی کرده یا روزگاری فوتبالیستی حرفه‌ای بوده است.
سارا بهرامی هم به عنوان نقش اول زن فیلم نقشش را زندگی می‌کند و در طول تماشای فیلم لحظه‌ای به ذهن تماشاگر خطور نمی‌کند این همان برفای فیلم ایتالیا ایتالیاست یا همان مهسا زن معتاد فیلم دارکوب است. او به هر قیمتی به دنبال حق است و حق هم که همیشه گرفتنی است.
فیلم یک داستان موازی هم دارد که درباره‌ی شناسنامه یک بچه نامشروع است و صدف اسپهبدی در نقش مادر این بچه است که از قضا اعتیاد هم دارد و نقش معتاد را خیلی واقعی و باورپذیر بازی کرده و قبول این مسئله که او معتاد نیست و یک بازیگر حرفه‌ای تئاتر است سخت است. لحظات بازی او در کنار مهدی زمین‌پرداز فوق‌العاده طبیعی از آب درآمده و کمی هم از تلخی فیلم کم می‌کند.
بهرام رادان توانسته با یک ریسک، موفقیت خودش را پس از چند تجربه نه چندان خوب در زمینه تهیه کنندگی به‌دست آورد.
علف‌زار بدون شک یکی از سه فیلم برتر امسال جشنواره فيلم «فجر» است، فیلمی پر از لحظات انفجاری و بی‌نظیر.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
https://telegram.me/filmmagazine
آدرس اینستاگرام:
https://www.instagram.com/filmmagazine.official
آدرس کانال آپارات:
