یک: سابقه
مصطفی احمدی بعد از سالها دستیاری و برنامهریزی فیلمسازانی چون کیانوش عیاری، رخشان بنیاعتماد، محمد بزرگنیا و فرزاد مؤتمن، در نخستین فیلمش نزدیکتر هرچه زد به در بسته خورد؛ و بیش از همه از انتخاب بازیگر محوریاش آسیب دید. نزدیکتر میتوانست با یک انتخاب دقیق به جای صابر ابر - که از اساس تناسبی با آدمهای دور و برش نداشت که از او چنان لطمههایی دیده بودند - و تغییر چند بازیگر دیگر، حداقل در بازیگرگزینی، شادابتر و باورپذیرتر به چشم بیاید. اتفاقی که حالا در فیلم جدید احمدی افتاده و او با تغییر لحن و مضمون و انتخابهایی تقریباً درست، گام محکمی برای نزدیک شدن به سینما برداشته است؛ نزدیکتر از نزدیکتر به سینما...
دو: بلبشو
میلیونر میامی میخواهد از حال و روز آدمهایی مبتلا در جامعهای خیالی(!) بگوید که اوضاع همهجوره از دستشان در رفته است. در این بلبشو، یکی (همنام با اسم نوستالژیک فرامرز قریبیان! با بازی آتیلا پسیانی) عاشق گزارشگری فوتبال و در اصل عاشق دیده شدن بوده که از قرار حالا کارش تقریباً به جنون کشیده است. دخترش مهسا (طناز طباطبایی) نیز آدم کلّاشی است که هرچه از فیلم میگذرد چهره واقعیاش بیشتر آشکار میشود. محسن (حمید فرخنژاد) نیز کارچاقکنی است که گرچه مفلوک و گاهی شیرینعقل مینماید اما در جای خودش ابایی از آدمکشی برای رسیدن به پول ندارد؛ حتی از طریق سوزاندن دیگران...
سه: گرانیگاه
کسرا با بازی خوب علی قربانزاده محور و نقطه قوت فیلم است. احمدی هر قدر در فیلم قبلی از انتخاب غلط بازیگر پرکار آن سالها برای نقش محوری درامش لطمه دیده بود، این بار با استفاده از یکی از بیحاشیهترین و کمکارترین بازیگران این دو دهه (که قبلاً به عنوان جوان اول چند فیلم از سینمای پس از دوم خرداد، نسبتاً پرکار نشان داده بود) بهره برده است. میلیونر میامی بر خلاف کمدینماهای رقصوآوازی و گاه بیادب و پردهدرِ این سالها، اصلاً به این در و آن در نمیزند تا تماشاگر را بخنداند. شاید تنها وجه اشتراک فیلم با بعضی از کمدیهای این سالها، حضور حمید فرخنژاد باشد که در چند فیلم پرفروش و حتی خوب نظیر خوب بد جلف بازی کرده است و اینجا هم متفاوت نشان میدهد. او به نقش محسن، نقطه مقابل شخصیت کسرا است. هر قدر کسرا باهوش نشان میدهد، او بیرحم، بیمبالات، گاهی کودن و کاملاً بیحسابوکتاب و از همه مهمتر مصرفکننده فکر کسراست؛ نوعی آدم خرمرد رند و تقریباً برشدار - اما در اینجا بیمصرف - که همه ما در اطرافمان چندتایی از مدلهای موفق و همچنین بیعرضهشان را سراغ داریم. محسن حتی بدش نمیآید که کوباندن دستش بر شیشه منزل در اثر عصبانیت از دست همسرش را که به آسیب دیدن مچ دستش منجر شده، به دیگران خودزنی (یا همان خودکشی از طریق گشودن رگ دست) وانمود کند. او از همین طریق به جمعی شبیه معتادان در حال ترک موسوم به «اِناِی» راه مییابد که افرادی واقعاً خودکشیکرده، زیر نظر مشاور در حال بازیابی امیدهای ازدسترفتهشان هستند. محسن با رندی و زرنگی، رضا را در همین جمع مییابد و تقریباً او را برای خودسوزی در قبال دریافت سه میلیون تومان پول نقد راضی میکند!
چهار: بیحساب
پنج: امتیاز نهایی
شش: آش
در ساحت نویسندگی، ممیزی و سفارش همواره میکوشند از تو یک «نویسنده متعارف» و «بهدردبخور» بسازند و حرفهایی متعارف و بیضرر یا حداقل کمضرر در دهانت بگذارند و خرِ خودشان را برانند و تمام! در فیلمسازی وضع از این هم بدترست. هزارویک نفر میکوشند (به قول زندهیاد حمید قنبری دوبلور جری لوییس فقید در یکی از فیلمها) در آش تو دخالت کنند. این گونه است که سینماگران - به کسی برنخورد - گاهی حتی از حد شعور متعارف جامعهای ساکن و رخوتزده هم پایینتر میآیند تا در گود بمانند و پولی هم دربیاورند؛ نمونههایش هم میشوند فلان بازیگر نجیب و شریف و بهمان فیلمبردار جهانی سینمای ایران که تا حد فیلمهای درِپیت امسال خود را تنزل دادهاند.
مصطفی احمدی چند سال صبر کرد تا دومین فیلمش را بسازد و حالا هم ما را تشنه دیدن فیلم بعدیاش کرده است. هرچند وجه تراژیک قضیه اینجاست که خودش یا تهیهکننده و پخشکننده میلیونر میامی دستآخر به این نتیجه رسیدهاند که فیلم باید با بستهای شبیه یکی از کمدینماهای این روزها به اکران دربیاید و نتیجهاش هم شده همین پوستر و نام بدلی (تغییریافته) و «متعارفِ» فیلم!
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
