نشر چشمه. چاپ نخست: پاییز 1396. ویراستار: محسن آزرم. سیزده هزار تومان.
اواخر دهه 1360 و اوایل دهه 1370 جدا از معدود مجله‌های سینمایی که آن‌وقت‌ها منتشر می‌شد، مشتری پروپاقرص صفحه‌های سینمایی اغلب نشریه‌ها هم بودم. روزنامه‌ها، هفته‌نامه‌‌هایی که برای نسل تشنه و مشتاق من در حکم پنجره‌هایی رو به سینما بود. یکی از این نشریه‌ها هفته‌نامه فرهنگی، هنری «هدف» بود که یکی‌دو صفحه سینمایی داشت؛ صفحه‌هایی که گاهی با مطالبی از سینمای جهان پر می‌شدند و گاهی با نوشته‌هایی درباره سینمای ایران. اما آن‌چه در کنار کاغذهای کاهیِ پُرزدار و چاپ ضعیف متن و عکس، این هفته‌نامه را در گوشه‌ای از حافظه‌ام ماندگار کرده است، انتخاب یک تیتر جسورانه و خاطره‌انگیز بر نقدی است که آن روزها درباره راز مینا (عباس رافعی) نوشته شده بود: «مینا راز، راز، راز، راز، راز داره مینا!» این تیتر بلندبالا و طولانی، جدا از شوخی جذاب و جالب نویسندهاش با یک ترانه قدیمی، ریشه در نوع خاصی از روزنامه‌نگاری در سال‌های دور هم داشت. سنتی در روزنامه‌نگاری عامه‌پسند که تیترهای درشت و طولانی را به عناوین کوتاه و هدفمندِ بالای نوشته‌ها ترجیح می‌دادند؛ تیترهایی گاه آن قدر طولانی که حتی می‌توان گفت به «سوتیتر» تنه می‌زدند!
هرچه که بود، آن تیتر و آن مطلب، نام نویسندهاش (پرویز نوری) را برای همیشه در ذهنم ثبت کرد؛ نویسنده‌ای که بعدها متوجه شدم جدا از روزنامه‌نگاری، نویسنده فیلم‌نامه و کارگردان تعدادی از فیلمفارسی‌های قبل از انقلاب هم بوده است. حالا این همکار پرسابقه و قدیمی ما دوباره دست به قلم شده و این بار چکیده‌ای از تمام خاطرات ریز و درشت خود را در قالب یک کتاب خاطرات، روانه بازار نشر کرده است؛ نوشته‌های پراکنده‌ای که بخشی از آن‌ها (مثل برش‌هایی از خاطرات او از تحریریه نشریه‌های سینمایی آن دوران یا پشت صحنه برخی فیلم‌ها) برای نخستین بار روایت شده و بخش دیگری از آن‌ها (مثل شیطنت داریوش مهرجویی در استفاده از عکس پرویز نوری در یکی از صحنه‌های آقای هالو و پاسخ متقابل نوری در استفاده از عکس مهرجویی در حکیم‌باشی!) پیش از این و به صورت مفصل در مجله «فیلم» منتشر شده بود. اما آن‌چه در پایان مطالعه کتاب نصیب خواننده می‌شود ایجاد حس تعجب در این میزان تلاش برای فشرده‌سازی خاطرات ریز و درشت قدیمی است. تمهیدی که هر چه‌قدر در محدود نگه‌داشتن حجم صفحه‌های کتاب و طبعاً قیمت آن مؤثر بوده، در سیراب کردن خواننده ناموفق عمل کرده است.
با تمام این حرف‌ها آن‌چه مطالعه بهترین سال‌های زندگی من را به فرصت جذابی برای سرک کشیدن در گذشته‌های دور و نزدیک تبدیل کرده است، روایت‌های دست اول پرویز نوری از برخی ناشنیده‌ها در متن و حاشیه سینماست (نمونه‌اش: اخراج احمد فاروقی‌قاجار از وزارت فرهنگ و هنر به دلیل ادرار خشمگینانه او بر یکی از مجسمه‌های وزارتخانه!) و همچنین بیان صادقانه‌ای از برخی خاطره‌ها که در وضعیت فعلی بیش‌تر به «خودزنی» شباهت دارد (مثل چاپ یک گفت‌وگوی خیالی با جینا لولوبریجیدا در مجله «سپید و سیاه» و دریافت یک سکه به عنوان پاداش انجام این کار!).
از باقی ماندن برخی کلمه‌های ناهمسان با رسم‌الخط امروزی (مثل: ایدئال به جای ایده‌آل یا استامبول به جای استانبول) و برخی اشتباه‌های تایپی (مثل: هوشنگ شفقتی به‌جای شفتی یا سالن به جای سانس!) که بگذریم، یکی از جالب‌ترین خاطرات پرویز نوری از بهترین سال‌های زندگی‌اش روایت‌هایی از طنز خاص و منحصربه‌فرد احمدرضا احمدی است. شاعر، نویسنده، نقاش، گوینده، طراح و مشاوری که سال‌هاست بی‌هیچ ادعا و منتی بر مطبوعات و سینمای ایران نور می‌تابانَد و بازنشر یکی از خاطرات نویسنده کتاب از او می‌تواند پایان‌بخش خوب و مناسبی بر این یادداشت باشد: «طی سال‌های 1347– 1346 شرکت آندرانیک بلبلی به اتفاق ایرج نبوی [مجله] «ستاره سینما» را با سردبیری بیژن خرسند راه انداخته بودند...[]...بلبلی صاحب چاپخانه از اقلیت‌ها و موجودی بسیار خوش‌رو و خوش‌برخورد بود و تا وقتی گالستیان را نمی‌دید لبخند داشت...[]...یکی از روزها که احمدرضا احمدی آن‌جا پیش ما بود بلبلی مدام از گالستیان شکایت می‌کرد و تند‌وتند حرف می‌زد. احمدرضا میان صحبتش پرید و گفت: «آقای بلبلی، یک دقیقه هم به این قناری فرصت بدهید!»
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
