داستین هافمن که با فیلم گراجوئت به دنیای سینما پا گذاشت، در این کتاب حرف‌ها و خاطراتی بسیار شیرین و خواندنی درباره‌ی نیکولز دارد:
- بعد از نمایش عمومی گراجوئت فیلمنامه‌های خیلی بدی به من پیشنهاد می‌شد که همه شباهت زیادی به همان نقشی داشتند که در گراجوئت بازی کرده بودم. قبل از آن، هیچ‌وقت فیلمنامهای به من پیشنهاد نشده بود. من هی می‌گفتم «نه، نه، نه» و جواب می دادند «تو باید بالاخره کار کنی» و من می گفتم «مهم نیست. من می‌خوام تئاتر کار کنم.» به نظرم یک سالی گذشت تا اینکه شنیدم فیلمی در مرحله‌ی تدارکات اولیه است به نام کابوی نیمه شب، فیلمنامه‌اش را خواندم و دیدم درست همان چیزی است که دنبالش می‌گردم. بعد از اینکه نقش را به من دادند، نیکولز زنگ زد، گفت «شنیده‌ام می‌خواهی در کابوی نیمه شب بازی کنی.» گفتم «درست شنیدی»، گفت «لابد نقش کابوی را به تو داده‌اند» گفتم «نه، اون یکی نقش را گرفته ام، راتسو ریزو». ناراحت شد. گفت «اما اون که نقش اصلی نیست. من تو را ستاره ساختم که نقش‌های دوم را انتخاب کنی؟» گفتم «آره می‌دونم نقش اصلی نیست، اما من این نقش را دوست دارم... خیلی نقش آسان‌تری است برای من تا اینکه بخوام نقش یک جوان مسیحی را بازی کنم.» واقعا هم نقش یک جوان مسیحی خوش‌تیپ، مشکل‌ترین نقش است. بعدش گفت که او در گراجوئت کاری کرده که من جزو مردهای خوش‌تیپ به حساب آمده‌ام، و حالا با این نقش، کل آن دستاورد را دارم به باد می‌دهم.
چند سال بعد، ازش خواستم بیاید و کارگردانی فیلم دوره‌ی عادی (Straight Time, 1978) را بر عهده بگیرد. و این، قبل از آن بود که اولو گروسبارد کار را بر عهده گرفت. مایک فیلم‌نامه را خواند و جواب رد داد. یادم است وقتی که معرفت جسم را دیدم، پیش خودم فکر کردم چرا این کار را به من نداد؟ ما بازیگرها این جوری هستیم دیگر. بعدش، نمی‌دانم چند سال بعد، زنگ زد، گفت «یک کتابی خوانده‌ام که می‌خواهم کار کنم، و می‌خواهم تو نقش اصلی را بازی کنی.» کتاب را خواندم، و آن‌قدر صحنه‌های خشن داشت که دلم را به هم زد. از مایک نیکولز چنین انتظاری نمی‌رفت. یعنی واقعا دل آدم آشوب می‌شد. بهش گفتم «مایک، این یک نقش از من بر نمی‌آید. هیچ حس چنین کاری را ندارم.» من با جنگ مخالف بودم. یکی از دخترهای سناتور یوجین مک‌کارتی را با خودم به مراسم اسکار برده بودم و در مبارزه‌ی انتخاباتی‌اش مشارکت داشتم. این کتاب، همه‌اش خون و خونریزی بود. عنوان کتاب «اولین خون» بود که چندی بعد مایک از کار کناره گرفت و این کتاب تبدیل شد به رمبو که از فیلم‌های پرفروش آن دوره شد. در حالی‌که کتاب به هیچ‌وجه در این مایه‌ها نبود و مایک می‌خواست عین کتاب درش بیاورد. می‌خواست نشان بدهد که «اختلال روانی بعد از جنگ» چه نتایجی دارد.
دیگر هیچ‌وقت فرصت همکاری با او پیش نیامد و من خیلی از این بابت ناراحتم. یک بار توی رستورانی دیدمش، و مدت زیادی بود ندیده بودمش. هر بار هم همدیگر را می دیدیم، برخوردمان خیلی گرم و دوستانه بود. این بار نگاهی به من انداخت و چیزی به زمزمه گفت. خوب نشنیدم، شلوغ بود. گفتم «چی؟»، گفت «چرا توتسی را به من پیشنهاد نکردی؟»
درباره‌ی «توتسی»:
دیک ریچاردز که قرار بود کارگردانی فیلم را بر عهده بگیرد، سرانجام به دلیل بگومگوهای بسیار، از کار کناره گرفت و فقط در نقش تهیه کننده باقی ماند. نفر بعدی که برای کارگردانی فیلم پا پیش گذاشت هال اشبی بود. اشبی هم به دلیل گرفتاری‌های حقوقی با کمپانی کلمبیا، کنار رفت و سیدنی پولاک در نوامبر 1981 کارگردانی و تهیه‌ی فیلم را بر عهده گرفت. توتسی با موفقیت خیره کننده ای در گیشه مواجه شد، به طوری که در اولین آخر هفته‌ای که به نمایش در آمد پنج‌ونیم‌میلیون دلار فروش داشت و پس از 115 روز، مقدار فروش آن از برخوردهای نزدیک از نوع سوم هم پیشی گرفت. فروش نهایی فیلم دست آخر بیش از 177 میلیون دلار بود، و از این نظر، بعد از ای.تی دومین فیلم پرفروش سال 1982 شد.
بی‌خود نبود که مایک نیکولز خواهان کارگردانی فیلم بود و آن گلگی را به هافمن فرموده بود.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
