رابرت دنیرو در مورد تفاوت بازیگری در سینما و تئاتر می‌گوید: «روی صحنه شما بر مخاطب تسلط دارید. در سینما این‌طور نیست و بازیگر مجبور نیست به چنین شیوه‌ای عمل کند. بازیگری تئاتر هنر تسلط یافتن است و بازیگری در سینما هنر اغواگری است.» نمی‌توان گفت بازیگری در سینما ساده‌تر از بازیگری در تئاتر است. بازیگر سینما باید به‌شدت مراقب هر کلمه‌ای باشد که از دهانش بیرون می‌آید و حواسش به هر حالت و حرکتی که انجام می‌دهد، باشد و این خصوصاً در نماهای درشتی که کارگردان از او می‌گیرد، مصداق بیش‌تری پیدا می‌کند. پس، موفق‌ترین بازیگر سینما کسی است که می‌تواند نقش را ازآن خودش کند بی‌آن‌که غیرطبیعی جلوه کند و شخصیتی را که بازی می‌کند، واقعی از کار در بیاورد. چنین کاری ساده نیست و به‌ندرت پیش می‌آید که یک بازیگر بتواند به‌تمامی از خودش فاصله بگیرد چرا که این ویژگی بیش از آن که با تمرین به دست بیاید، ذاتی بازیگران است.
مشکل دیگری که بازیگران سینما با آن روبه‌رو هستند، تکه‌تکه بودن فیلم‌برداری است، چون بر خلاف تئاتر هیچ تداومی در حس و بازی یک بازیگر وجود ندارد. به همین دلیل تداوم حس، حرکت و چارچوب ذهنی یک بازیگر، هنگام تدوین فیلم از چالش‌های اصلی در بازیگری سینماست. بازیگر این صحنه را امروز بازی می‌کند و بر اساس زمان‌بندی فیلم‌نامه و عناصر تولیدی باید ادامة آن صحنه را دو هفته بعد بازی کند. چنین اتفاقی هرگز در تئاتر رخ نمی‌دهد. یک حسن بازیگری سینما نسبت به بازی در صحنه آن است که همیشه تدوین‌گر و کارگردان بهترین برداشت‌های او را انتخاب می‌کنند که چنین چیزی در بازیگری تئاتر وجود ندارد. به این ترتیب می‌توان گفت که بازی بازیگر در سینما به مجموعه‌ای متداوم از بهترین بازی‌هایش بدل می‌شود. شاید حسن دیگر بازی در سینما نسبت به بازی روی صحنه آن باشد که بازیگر سینما ارتباط مستقیمی با مخاطبانش ندارد و قرار است برای مخاطب فرضی بازی کند. بنابراین واکنش تماشاگری وجود ندارد که بازیگر سینما مانند بازیگر تئاتر از آن الهام بگیرد.
چهرة انسان به طرز عجیبی ساختار پیچیده‌ای دارد و طیف وسیعی از حالات را می‌تواند از طریق تغییراتی اندک در دهان، چشمان، پلک‌ها، ابروها و پیشانی به دیگران منتقل کند. این ویژگی تفاوت دیگری در بازیگری تئاتر و سینما را نشان می‌دهد: تأکید بر واکنش نشان دادن. نماهای عکس‌العمل یک بازیگر تأثیر دراماتیک قابل توجهی را با استفاده از چهرة او به مخاطبان منتقل می‌سازند و واکنش عاطفی مناسبی نسبت به اتفاقی که در نمای قبلی رخ داده را به ما نشان می‌دهد. شماری از قدرتمندانه‌ترین لحظات در یک فیلم با استفاده از یک چنین «بازی با صورت‌ها» به وجود آمده‌اند. مایکل کین می‌گوید: «نمی‌شود در یک فیلم صرفاً با استفاده از ستاره بودن بازی کرد و مدام حرف زد و تکان‌تکان خورد. مخاطبان حوصله‌شان سر می‌رود... باید بر اساس واکنش‌های طرف مقابل بازی کرد. یکی از مسائل مهم در بازیگری سینما آن است که بازی نکنیم بلکه واکنش نشان بدهیم.» شاید برای نخستین بار در تاریخ سینما لف کولشف این ویژگی مهم را در سینما با آن آزمایش مشهورش کشف کرد که نمایی از بازیگرش موژوخین را به یک نمای دیگر جداگانه برش زد: یک کاسه سوپ، جسد زنی در تابوت و دختر بچه‌ای که با یک خرس اسباب‌بازی مشغول بازی بود.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
