ماهنامه سینمائی فیلم

آرشیو جاناتان دمی به دانشگاه میشیگِن رسید
سینما سال گذشته با درگذشت جاناتان دمی یکی از سینماگران خوب خود را از دست داد. کارگردان سکوت بره‌ها (1991) و فیلادلفیا (1993) که به همان اندازه‌ای که محبوب بود، محترم هم بود، همچنان یک سال پس از فقدانش برای سینمادوستان سودمند است و چیزی برای عرضه به آن‌ها در چنته دارد! خانواده او اعلام کرده است که آرشیو شخصی دمی به کتابخانه دانشگاه میشیگن اهدا شده است؛ آرشیوی که شامل عکس‌ها، فیلم‌نامه‌ها، مکاتبه‌ها، یادداشت‌های شخصی، تصاویر یک مستند تمام‌نشده، اقلام تبلیغاتی، لباس‌هایی از چند فیلم و برخی تجهیزات صحنه می‌شود. فیلیپ هالمن، متصدی مجموعه «سازندگان و مستقل‌های هنر سینما»ی دانشگاه میشیگن در این خصوص گفته است: «از برخی جهات کاملاً درست به نظر می‌رسد که آرشیو دمی به این دانشگاه راه پیدا کرده است. او با نانسی، ایرا و جان همکاری‌هایی داشت و به همین خاطر اقلام زیادی که نشان از کار و تأثیر او دارند پیش از این در دانشگاه وجود داشتند. این هدیه، هم آرشیو موجود را قوی‌تر و کامل‌تر می‌کند و هم دریچه مهم دیگری به جهان فیلم مستقل می‌گشاید.» گفتنی است این مجموعه اقلامی از اورسن ولز، رابرت آلتمن و آلن رودالف را هم در خود جای داده است. هالمن در ادامه حرف‌هایش می‌گوید: «آثار جاناتان را به‌سختی می‌شود دسته‌بندی کرد. او همه جور فیلمی ساخته است، از کمدی تا درام و بعدها مستند. او یک داستان‌گوی فوق‌العاده و یک مفسر فرهنگی بود و البته فراتر از این‌ها یک بشردوست حقیقی.» جاناتان دمی برای سکوت بره‌ها اسکار بهترین کارگردانی را برنده شد؛ فیلمی که یکی از سه اثر تاریخ سینما است که پنج جایزه اسکار اصلی (بهترین فیلم، کارگردانی، فیلم‌نامه، و بازیگران اصلی مرد و زن) را برنده شده‌اند (بعد از در یک شب اتفاق افتاد اثر فرانک کاپرا و پرواز بر فراز آشیانه فاخته اثر میلوش فورمن).

استیون اسپیلبرگ به سراغ هیلاری کلینتن می‌رود!
هیلاری کلینتن در زندگی‌اش نقش‌های زیادی را ایفا کرده است که بیش‌تر به خاطر زن رییس‌جمهور سابق ایالات متحده، و نقش‌های بعدی‌اش به عنوان سناتور و وزیر امور خارجه شناخته می‌شود. در هر صورت، حالا او قرار است نقش جدیدی را ایفا کند و تهیه‌کننده اجرایی پروژه‌ای باشد که بر اساس کتاب تحسین‌شده وقت زنان: مبارزه بزرگ برای بردن حق رأی به قلم الین وایس ساخته خواهد شد. او در این پروژه با استیون اسپیلبرگ و کمپانی تولیدی‌اش «امبلین تِلِویژِن» همکاری می‌کند. کتاب درباره فعالانی است که مبارزه برای حق رأی زنان در آمریکا را رهبری کردند و نشان می‌دهد که نبرد برای تصویب ماده الحاقی نوزدهم قانون اساسی چه‌قدر نزدیک بود. به گزارش «هالیوود ریپورتر» منابع آگاه می‌گویند که وایس در زمان نگارش کتاب، تحت تأثیر و متوجه شباهت‌های جنبش حق رأی زنان و انتخابات ریاست‌جمهوری 2016 آمریکا بین کلینتن و دانلد ترامپ بوده است. کلینتن درباره این پروژه چنین گفته است: «در قلب دموکراسی، صندوق آرا قرار گرفته است و کتاب فراموش‌نشدنی الین وایس، داستان رهبران زنی را روایت می‌کند که در مواجهه با مخالفت‌های سیاسی و نژادی و دشواری‌های اقتصادی، مبارزه کردند تا به حق زنان آمریکا برای رأی دادن رسیدند. وقت زنان که در طول شش هفته در تابستان 1920 روایت می‌شود، هم درامی جذاب و کنجکاوی‌برانگیز است و هم الهام‌بخش هر کسی - پیر و جوان، مرد و زن - در این دوران پرمخاطره و طاقت‌فرسا. اتفاق‌های بسیار بد و حتی فاجعه‌آمیزی ممکن بود روی دهد اما این زنان باید به هدف‌شان می‌رسیدند و پیروزی‌شان میراثی است که ما باید از آن محافظت کنیم. من هیجان‌زده‌ام که با الین، استیون و تمام پرسنل «امبلین تلویژن» همکاری می‌کنم تا بتوانیم این پروژه مهم را به تماشاگران سراسر جهان عرضه کنیم.» کمپانی تولیدی اسپیلبرگ می‌خواهد این اقتباس را در قالب یک فیلم یا یک مجموعه کوتاه تلویزیونی بسازد ولی هنوز نویسنده‌ای برای این پروژه انتخاب نشده است.

مک‌گرگور: کینگ دنباله «تلألؤ» را دوست خواهد داشت!
تلألؤی استنلی کوبریک کاملاً با رمان استیون کینگ (که بر اساس آن ساخته شده است) تفاوت دارد و این دلیل اصلی متنفر بودن این نویسنده بزرگ ژانر وحشت از اقتباس سینمایی کوبریک است. مشهور است که کینگ فیلم کوبریک را «اقتباسی ضعیف» و یکی از معدود اقتباس‌هایی از آثار خود خوانده که از آن لذت نبرده است. خوش‌ّبختانه کینگ احتمالاً می‌تواند آرام بگیرد و از فیلم دکتر اسلیپ لذت ببرد که بر اساس رمان دنباله خودش بر تلألؤ ساخته شده است. یوان مک‌گرگور که در نقش بزرگسالی دنی تورِنس در این فیلم ترسناک بازی کرده، به‌تازگی در گفت‌وگویی با «یواس‌ای تودی» (که درباره نقش و فیلم دیگری است اما ظاهراً مصاحبه‌کننده و گرگور نتوانسته‌اند جلوی خودشان را بگیرند!) در این خصوص گفته است: «فکر می‌کنم استیون کینگ احساس می‌کرد تلألؤ اقتباس وفادارانه‌ای از کتابش نیست؛ اما فیلم‌نامه ما به رمان او وفادار است. متأسفانه بیش‌تر از این نمی‌توانم چیزی بگویم.» او درباره کسب آمادگی برای بازی در این دنباله هم گفته است: «من هر روز رمان استیون کینگ را می‌خوانم و واقعاً از آن لذت می‌برم. اما بعضی جاها هست که کینگ کمی از شخصیت دور شده است و به نظرم رفتارها کاملاً با شخصیت دنی هم‌خوانی ندارند. به عبارت دیگر، فکر می‌کنم الان من شخصیت دنی را بهتر از کینگ می‌شناسم.» دکتر اسلیپ توسط مایک فلانِگِن کارگردانی می‌شود که یکی از فیلم‌سازان محبوب ژانر وحشت در سال‌های اخیر است و آثاری مانند چشم/ Oculus و بی‌صدایی (یا هیس) را در کارنامه دارد. کمپانی «برادران وارنر» 24 ژانویه 2020 را برای نمایش عمومی فیلم در نظر گرفته است.

دنزل واشینگتن، «صورت زخمیِ» ایده‌آل آنتوان فوکوا
این موضوع روشن است که آنتوان فوکوای فیلم‌ساز، رابطه فوق‌العاده‌ای با دنزل واشینگتنِ بازیگر دارد. بعد از موفقیت چشم‌گیر روز تمرین (2001) که تندیس طلایی اسکار را برای واشینگتن به ارمغان آورد، این زوج در دو فیلم از مجموعه هفت‌تیر/ برابرساز و همین طور بازسازی وسترن هفت دلاور همکاری کردند. ناگفته نماند که حضور واشینگتن در هفت‌تیر2 اولین باری است که او در یک دنباله بازی می‌کند. به هر حال فوکوا در گفت‌وگوی تازه‌ای با «هالیوود ریپورتر» از برنامه‌های آینده‌اش با واشینگتن گفته است و امکان این‌که در چند پروژه بزرگ با هم کار کنند. وقتی از او درباره هفت‌تیر3 سؤال شد، فوکوا گفت که علاقه‌مند است و ایده‌هایی هم دارد: «برای قسمت سوم دوست دارم پروژه‌ای بین‌المللی شود چون فکر می‌کنم دنزل می‌تواند یک شخصیت «جیمز باند»گونه باشد. دنزل و من درباره پروژه‌های مختلف زیادی صحبت می‌کنیم. من هم پروژه‌ها و نقش‌هایی دارم که روی‌شان کار می‌کنم و دوست دارم دنزل آن‌ها را بازی کند. در واقع، من مثلاً او را در قالب یک کابوی یا هر نقش دیگری می‌بینم و بعدش می‌روم و طرح آن را به تهیه‌کنندگان ارائه می‌دهم.» از قرار معلوم یکی از نقش‌هایی که فوکوا فکر می‌کند واشینگتن می‌تواند برای آن فوق‌العاده باشد، بازسازی صورت زخمی است. او سال‌هاست که روی این بازسازی کار می‌کند و تا امروز شایعه‌های مختلفی درباره حضور واشینگتن در نقش تونی مونتانا شنیده شده است. اما این اولین باری است که خود فوکوا از دنزل نام برده است: «رؤیای من برای دنزل این است که صورت زخمی باشد. او گاهی وقت‌ها می‌خندد و می‌گوید آل پاچینو در قالب این نقش فوق‌العاده عمل کرده است! من نمی‌خواهم چنین نقشی را بازی کنم. اما من هم سعی می‌کنم او را به ایفای این نقش وسوسه کنم.» در هر صورت باید منتظر ماند و دید آیا روزی همکاری‌های این زوج کارگردان/ بازیگرِ موفق به بازسازی صورت زخمی (براین دی‌پالما، 1983؛ که البته خودش بازسازی فیلمی به همین نام از هاوارد هاکس محصول 1932 است) هم خواهید کشید یا نه.

جشنواره فیلم لس‌آنجلس بر خلاف کن و تورنتو و ونیز
مرز در حالی که جشنواره‌هایی مانند کن و تورنتو و ونیز با انتخاب آثاری از فیلم‌سازان مرد سفیدپوست، دم به تله بحث و جنجال رعایت تنوع جنسی و نژادی دادند، جشنواره سالانه فیلم لس‌آنجلس که «فیلم ایندِپِندِنت» بانی آن است، از سویی دیگر در این زمینه خبرساز شده و در کانون توجه قرار گرفته است. برنامه نمایش امسال این رویداد سینمایی شامل 40 فیلم بلند، 41 فیلم کوتاه (که از میان 3100 فیلم برگزیده شده‌اند) و 10 اثر اپیزودیک کوتاه از 26 کشور مختلف است که در بخش‌های متفاوت با هم رقابت می‌کنند. از این تعداد، 42 درصد آثار توسط فیلم‌سازان زن کارگردانی شده‌اند و 39 درصد توسط فیلم‌سازان رنگین‌پوست. جنیفر کوچِس رییس جشنواره فیلم لس‌آنجلس در این باره چنین توضیح داده است: «مأموریت ما در یافتن سینماگران جدید با نگاه‌ها و آثار تروتازه از محورهای فرهنگی و جغرافیایی مختلف، همچنان به قوت خود باقی است. داستان‌گویانی که امسال در جشنواره حضور دارند به واسطه توانایی‌شان در انتقال، تأثیرگذاری و الهام بخشیدن به تماشاگران به وسیله قدرتِ حرفه‌شان، دور هم جمع خواهند شد.» در حالی است که هنوز برنامه‌ها و نمایش‌های ویژه این جشنواره اعلام نشده‌اند، مهم‌ترین فیلمی که تا این‌جا قرار است در این رویداد روی پرده برود، مرز به کارگردانی علی عباسی است که اوایل امسال در جشنواره کن به نمایش درآمد و بجز تحسین گسترده منتقدان، جایزه «نوعی نگاه» را به دست آورد. در بخش رقابت اصلی جشنواره لس‌آنجلس امسال، روی‌هم‌رفته، مجموعه‌ای از آثار فیلم‌اولی‌ها و نخستین نمایش‌های آثار سینمایی از گوشه‌وکنار این کره خاکی اتفاق خواهد افتاد که بی‌تردید بسیار مورد توجه قرار خواهد گرفت. جشنواره فیلم لس‌آنجلس از 20 تا 28 سپتامبر (29 شهریور تا 6 مهر) برپا می‌شود.

اجرای زنده موسیقی «سوسپیریا»ی داریو آرجنتو توسط «گابلین»
سینمادوستان (به‌خصوص نسل‌های جدید) به‌واسطه صحبت‌ها و کنجکاوی‌هایی که پیرامون بازسازی کلاسیک سوسپیریا (داریو آرجنتو، 1977) توسط فیلم‌ساز ایتالیایی تحسین‌شده سال‌های اخیر یعنی لوکا گوادانینو به‌پا شد، خوش‌بختانه فیلم اصلی را کشف کردند؛ و حالا خبر خوب برای چنین علاقه‌مندانی این است که گروه راک ایتالیایی «گابلین» که موسیقی متن فوق‌العاده فیلم ترسناک آرجنتو را خلق کرده است، به پاس بازسازی جدید فیلم به جاده زده و ساندتراک اریژینال را به طور کامل برای طرفداران اجرا می‌کنند. این گروه که موسیقی متن سوسپیریا را با کمک و همراهی آرجنتو تصنیف کرده (که در فیلم‌های دیگری نیز با هم کار کردند)، تاریخ‌هایی را برای اجراهای خود در بریتانیا و آمریکای شمالی اعلام کرده است. البته بد نیست بدانید که موسیقی سوسپیریا پیش از آغاز تولید فیلم، تصنیف شده بود!

بازسازی «سوسپیریا»ی گوادانینو یک ساعت طولانی‌تر خواهد بود!
بازسازی لوکا گوادانینو از فیلم کلاسیک آرجنتو آن قدر مهم است که هرچه به تاریخ نمایش جشنواره‌ای و اکرانش در اواخر ماه سپتامبر نزدیک می‌شویم، بر حجم اخبارش افزوده شود. خبر دیگری که هفته گذشته درباره این بازسازی منتشر شد از میان صحبت‌های کارگردانش درآمد که به طرفداران گفت فیلمش به‌مراتب بیش از یک ادای دین و بازسازی قراردادی است؛ و اگر پیش‌پرده‌های فیلم برای اثبات این موضوع کافی نبودند باید بگوید که سوسپیریای او تقریباً یک ساعت طولانی‌تر است و 152 دقیقه زمان دارد؛ فیلم آرجنتو 98 دقیقه‌ای است. از این رو فیلم جدید کارگردان مرا به نام خودت صدا بزن یکی از طولانی‌ترین آثار ترسناکی است که بعد از سال‌ها ساخته شده است و جالب‌تر این‌که در کارنامه خود او هم بلندترین است. نقش اصلی سوسپیریای گوادانینو را داکوتا جانسن بازی کرده است که پیش از این درست مثل تیلدا سویینتن در یک نمایش بزرگ‌تر ایفای نقش کرده بود. جانسن نقش رقاصی را بازی می‌کند که متوجه کیفیت اهریمنی گروه جدید و معتبر تازه‌اش می‌شود و سویینتن در نقش کارگردان هنری گروه ایفای نقش کرده است. اولین نمایش جهانی فیلم در بخش رقابتی جشنواره ونیز روی می‌دهد و «آمازون استودیوز» از دوم نوامبر (یازده آبان) فیلم را اکران خواهد کرد.