جشنواره ونیز با «شکل آب» به پایان رسید!
گیرمو دل تورو که کارنامهای مملو از پریان دریایی و دیگر مخلوقات خیالی دارد، حالا میتواند جانور جدیدی را به مجموعهاش اضافه کند چون این فیلمساز سرشناس مکزیکی توانست شیر طلای جشنواره ونیز را برای شکل آب رام کند و به دست بیاورد! البته این موضوع که کارگردان هزارتوی پن توانست جایزه اصلی ونیز را (به عنوان اولین مکزیکی) کسب کند، چندان جای شگفتی نداشت چون از روزی که این رمانس با بازی سالی هاکینز در این رویداد سینمایی بر پرده رفت، تقریباً همه بر این باور بودند که مستحق این جایزه است. آنت بنینگ در رأس هیأت داوران بخش رقابتیای حضور داشت که شامل ادگار رایت، ربکا هال، ایلدیکو انیدی (نویسنده و کارگردان مجارستانی)، میشل فرانکو (تهیهکننده و کارگردان مکزیکی)، آنا موگلالیس (بازیگر فرانسوی)، دیوید استراتن (منتقد انگلیسی/ استرالیایی)، یاسمینه ترینکا (بازیگر ایتالیایی) و یونفان (کارگردان تایوانی/ هنگکنگی) میشد. جملهی بهیادماندنی دل تورو در زمان دریافت جایزهاش این بود: «اگر ایمانتان را حفظ کنید و آن را ناب نگه دارید، بالأخره همه چیز درست خواهد شد.»
سایر جوایز اصلی هفتادوچهارمین جشنواره ونیز که از سی اوت تا نهم سپتامبر (هشتم تا هجدهم شهریور) برپا بود (و با کوچکسازی اثر الکساندر پین افتتاح شد و با شکل آب خاتمه یافت) به این ترتیب اهدا شد: جایزه ویژهی شیر نقرهای هیأت داوران: فاکسترات (ساموئل معاذ)، شیر نقرهای بهترین کارگردان: زاویه لوگران برای سرپرستی، جام وولپی بهترین بازیگر زن: شارلوت رمپلینگ برای هانا، جام وولپی بهترین بازیگر مرد: کامل الباشا برای توهین، جایزه بهترین فیلمنامه: مارتین مکدونا برای سه بیلبرد خارج ابینگ، میزوری، جایزه ویژه هیأت داوران: کشور عزیز (وارویک تورنتن)، جایزه مارچلو ماسترویانی: چارلی پلامر برای متکی به پیت.
در بخش افقهای جشنواره ونیز هم 31 فیلم از کشورهای مختلف جهان روی پرده رفت که در نهایت بدون تاریخ، بدون امضا (که یکی از بهترین فیلمهای جشنواره فجر اخیرمان بود) جوایز بهترین کارگردان و بازیگر مرد را برای وحید جلیلوند و نوید محمدزاده به ارمغان آورد. جلیلوند پس از اینکه به همهی ایرانیان درود فرستاد، از هیأت داوران، رییس جشنواره آلبرتو باربِرا، کتایون شهابی پخشکنندهی فیلم و دستآخر از همهی عواملش تشکر کرد که باعث رقم خوردن این موفقیت شدهاند. او در پایان آرزو کرد که دچار غرور نشود و همیشه به یاد داشته باشد که سینما قرار است از او انسان بهتری بسازد پیش از آنکه فیلمساز خوبی بسازد. محمدزاده هم جایزهاش را به هموطنان خود تقدیم کرد و خوشحالیاش از دریافت این جایزه برای سینمای ایران را اعلام کرد. او از حضور رخشان بنیاعتماد در هیأت داوران ابراز خرسندی کرد و از وی به عنوان یکی از بهترین فیلمسازان تاریخ سینمای ایران نام برد. جایزه بهترین فیلم بخش افقها به نیکو 1988 (سوسانا نیچیارلی، محصول ایتالیا و بلژیک) رسید. جانی آملیو فیلمساز ایتالیایی ریاست هیأت داوران این بخش را بر عهده داشت.
البته همان طور که سینمادوستان میدانند اینها فقط بخشی از جوایز اصلی و فرعی جشنواره ونیز هستند که هر سال انبوهی از فیلمها را در خود جای میدهد و امسال هم یکی از بهترین دورههایش را از نظر حضور فیلمها و فیلمسازان بزرگ (بهخصوص آثاری که پیشبینی میشود در رقابت اسکار حضور پررنگی داشته باشند از جمله جدیدترین فیلمهای دارن آرونوفسکی و جرج کلونی) پشت سر گذاشت. رییس جشنواره همان ابتدا گفته بود که 97 درصد از انتخاب فیلمها راضی است و فقط دوسه فیلم بوده که آنها دوست داشتند در جشنواره داشته باشند ولی در نهایت خواستهشان محقق نشده است. با این حال امسال برای اولین بار در ونیز، یک بخش رقابتی برای فیلمهای واقعیت مجازی در نظر گرفته شده بود که جایزه بهترین فیلمش به بیداری آردن (یوجین چانگ) رسید. جوایز بهترین تجربه و بهترین داستان واقعیت مجازی هم بهترتیب به لوری اندرسن برای La Camera Insabbiata و بدون خونریزی رسید.
مجید مجیدی برای «معدن طلا» به هند برمیگردد!
مجید مجیدی که فیلمهای تحسینشدهای چون بچههای آسمان (1375) و باران (1379) را در کارنامه دارد، پس از ساخت محمد: رسولالله (1393) راهی هند شد و فیلمی با نام آن سوی ابرها را جلوی دوربین برد که ماه آینده (اکتبر) در بخش رقابتی جشنواره فیلم لندن حضور خواهد داشت. اما خبر جالبی که دوسه روز پیش منتشر شد، این است که مجیدی دوباره برای پروژه بعدیاش با نام معدن طلا به هند برمیگردد. در این پروژه مجیدی دوباره با تهیهکنندگان آن سوی ابرها، شارین مانتری کدیا و کیشور آرورا همکاری خواهد کرد و داستان درباره زندگی دشوار بچههایی است که در معادن زغالسنگ کار میکنند. انتخاب بازیگران از ماه نوامبر آغاز خواهد شد و فیلمبرداری اصلی در اواسط سال 2018 اتفاق میافتد. مجیدی در خصوص این پروژه گفته است: «هند داستانهای بسیار زیادی برای روایت از مردمان متفاوتش با هزاران فرهنگ مختلفشان دارد. محیط و حالوهوای هند واقعاً جادویی است و حقیقتاً نمیشود آن را با کشور دیگری مقایسه کرد. در این محیط و جوِ بهخصوص است که رابطهی شگفتانگیزی میان انسانها و طبیعت دیده میشود. روحیه همیشگی مردم و امیدشان به زندگی با وجود سختیهایشان باورنکردنی است.»
اسکارهای افتخاری، آنیس واردا، دانلد ساترلند و...
امسال تنوعی جهانی بر دریافتکنندگان اسکارهای افتخاری حاکم شده است تا از یک فیلمساز زن بلژیکی، یک ستاره سینمای کانادایی و یک کارگردان آمریکایی آفریقاییتبار هم به خاطر یک عمر فعالیت هنریشان تجلیل شود. آرای هیأت مدیرهی آکادمی علوم و هنرهای سینمایی پنج روز پیش در پنجم سپتامبر (چهارده شهریور) اعلام شد تا مشخص شود امسال آنیس واردای نویسنده و کارگردان، دانلد ساترلند بازیگر، چارلز بِرنِت فیلمساز مستقل آمریکایی و اوئن رویزمن فیلمبردار، تندیسهای طلایی را دریافت خواهند کرد. نهمین مراسم جوایز سالانهی هیأت مدیرهی آکادمی، یازدهم نوامبر (بیست آبان) در «هالیوود اند هایلند» برگزار خواهد شد. اما اسکارهای افتخاری امسال قرار است به چه بزرگانی برسد:
دانلد ساترلند: این بازیگر کاناداییالاصل که بیش از 140 فیلم در کارنامهاش دیده میشود، بازیگری را با ایفای نقشهای کوچک در فیلمهای ایتالیایی و انگلیسی آغاز کرد تا اینکه با دوازده مرد خبیث (رابرت آلدریچ، 1967) در کانون توجه قرار گرفت و با فیلمهایی چون مش (1970)، حالا نگاه نکن (1973)، کازانووای فلینی (1976)، 1900 (1976) و... به اوج شهرت رسید. او که تا امروز هشت بار نامزد جایزه گلدن گلوب شده است، بارها از نگاه رسانههای معتبر و منتقدان سرشناس به عنوان یکی از بهترین بازیگران مردی معرفی شده که هرگز نامزد اسکار نشدهاند.
آنیس واردا: در بلژیک متولد شد و با اولین فیلم بلندش در سال 1956 با نام La Pointe Courte موج نوی سینمای فرانسه را راه انداخت. واردا انواع و اقسام فیلمهای کوتاه، مستند و داستانی را در طول فعالیتهای بیش از شش دههای خود ساخته است از کلاسیکهایی نظیر کلئو از ساعت پنج تا هفت (1961)، خوشبختی (1965)، یکی آواز میخواند، یکی نمیخواند (1977)، بیسروسامان (1985) و... تا مستند اتوبیوگرافیک خودش با نام سواحل آنیس (2008) و جدیدترین اثرش که میتواند از رقبای اسکار پیش رو باشد با عنوان چهرهها مکانها که جایزه بهترین مستند جشنواره کن 2017 را برنده شد.
چارلز بِرنِت: متولد میسیسیپی و بزرگشدهی لسآنجلس که نویسندگی، کارگردانی، تهیهکنندگی، تصویربرداری و تدوین اولین فیلم بلندش قاتل گوسفند را در سال 1978 انجام داد. او که فیلمهای کوتاه، مستند و یک مجموعهی تلویزیونی هم ساخته، فیلمهای محبوب عروسی برادرم (1983)، خوابیدن با خشم (1990)، سپر شیشهای (1994) و نامیبیا: نبرد برای آزادی (2007) را در کارنامه دارد. نشریهی «شیکاگو تریبیون» از او به عنوان «یکی از بهترین فیلمسازان آمریکا» نام برده و «نیویورک تایمز» هم او را «بزرگترین فیلمساز کمتر شناختهشده و بااستعدادترین کارگردان سیهچرده» سینمای آمریکا شناخته است.
اوئن رویزمن: این فیلمبردار 81 ساله برای همکاریاش با کارگردانانی چون ویلیام فریدکین، سیدنی پولاک و لورنس کاسدن شناخته میشود. او در طول سالهای فعالیتش پنج بار برای ارتباط فرانسوی (1971)، جنگیر (1973)، شبکه (1976)، توتسی (1982) و وایت ارپ (1994) نامزد اسکار بهترین فیلمّبرداری شد.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
https://telegram.me/filmmagazine
[منابع: نیویورک تایمز، ورایتی، ایندیوایر، هالیوود ریپورتر]