ادوارد جی. رابینسن بازیگر سینمای كلاسیك هالیوود می‌گوید: «مخاطبان چنان بازیگران سینما را ازآن خود می‌كنند و از گوشت و پوست خود می‌دانند كه هیچ خواننده كتابی یا تماشاگر یك اثر نقاشی نمی‌تواند این‌گونه خودش را با یك اثر یكی بداند. بازیگر سینما حكم جرقه‌ای را دارد كه به انبار باروت یك فیلم اصابت می‌كند و تمامی تماشاگران را شعله‌ور می‌سازد.»
وقتی تصمیم می‌گیریم به تماشای فیلمی برویم، معمولاً اولین چیزی كه می‌خواهیم بدانیم نام كارگردان یا فیلم‌بردار آن فیلم نیست بلكه می‌خواهیم بدانیم كدام بازیگر در آن بازی می‌كند. این پرسشی عادی است چون هنر بازیگران به‌وضوح روی پرده سینما دیده می‌شود. بازی یك بازیگر نیاز به ششدانگ حواس ما دارد و به طرز قابل ملاحظه‌ای كار نویسنده، كارگردان، فیلم‌بردار، تدوین‌گر و آهنگساز فیلم را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. از آن‌جا كه ما در مقام تماشاگر یك فیلم نسبت به انسانی‌ترین بخش آن واكنش نشان می‌دهیم، پس حضور بازیگران بیش از هر عنصر دیگری اهمیت پیدا می‌كند.
هدف نهایی هر بازیگر سینما باید این باشد كه ما به عنوان تماشاگر به طور كامل واقعیت وجودی شخصیت‌هایی را كه او بازی می‌كند، باور می‌كنیم. بازیگر باید طوری نقشش را بازی كند كه هرگز متوجه نشویم دارد بازی می‌كند. به یك معنا بازیگر خوب آن است كه اصلاً به نظر نرسد دارد بازی می‌كند. گاهی بازیگر باید طوری رفتار كند كه در عالم واقع اصلاً چنین رفتاری ندارد. راتسو ریزو شخصیتی است در كابوی نیمه‌شب (1969) كه داستین هافمن نقشش را بازی می‌كند. ریزو لنگ است و هافمن مجبور شد تمهیداتی به كار ببرد تا لنگ زدن آن شخصیت برای تماشاگران فیلم باورپذیر باشد. مارك رایدل كارگردان سینما كه خودش زمانی بازیگر بوده، درباره بازیگران می‌گوید: «به نظرم بازیگری یكی از شجاعانه‌ترین حرفه‌هاست. یك بازیگر باید آسیب‌پذیر باقی بماند.... فكر می‌كنم وقتی شاهد یك بازی درجه یك هستید، پشت آن بازیگری هست كه آن‌قدر شجاعت داشته كه اجازه بدهد شما به درون ذره ذره درونیات شخصی‌اش سرك بکشید.»
الیا كازان به عنوان كارگردانی كه مشهور است به گرفتن بهترین بازی‌ها از بازیگران آثارش، معتقد است: «نكته زیبا و هولناك درباره بازیگران آن است كه موقع كار به طور كامل خودشان را در اختیار قرار می‌دهند و به عنوان كارگردان باید این را به فال نیك گرفت. بازیگران نه‌تنها از طریق احساسات، تكنیك و هوش‌شان بلكه بر اساس استفاده از دست‌ها، پاها یا توانایی‌های دیگری ارزیابی می‌شوند. تمامی وجود آن‌ها مورد بررسی و دقت قرار می‌گیرد... چگونه می‌توان بجز قدردانی و سپاسگزاری ابراز كرد، وقتی كه موجودی این همه عریان و آسیب‌پذیر خودش را در اختیار یك نقش قرار می‌دهد؟»
تفاوت بازیگری صحنه و فیلم
بازیگری سینما و تئاتر دارای اهداف، مهارت‌ها و ویژگی‌های مشتركی هستند اما تفاوت‌‌های آشكاری از نظر تكنیكی نیز با هم دارند. نخستین تفاوت بارز این دو به فاصله‌ای باز می‌گردد كه بن بازیگر و تماشاگر وجود دارد. بازیگر تئاتر دائماً باید حواسش باشد كه تك‌تك تماشاگران بتوانند او را ببینند و صدایش را بشنوند. پس او باید در بازیاش غلو كند و طوری حركت كند و حرف بزند كه دائماً در دید تماشاگران باشد. چنین چیزی در سینما مطرح نیست چون تماشاگر سینما در بهترین نقطه ممكن 
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
.jpg)
.jpg)
