یك فیلم‌ساز برای این كه نگذارد میل و توجه ما نسبت به فیلمش از دست برود از چند تمهید و تكنیك استفاده می‌كند كه بیش‌تر آن‌ها به تعلیق ربط پیدا می‌كنند. این عناصر كنجكاوی ما را تشدید می‌كنند و این كنجكاوی یا به این شكل تحریك می‌شود كه پیشاپیش از مسائلی در فیلم باخبر هستیم و یا ممكن است كه ناگهان در پایان شگفت‌زده شویم. فیلم‌ساز اطلاعاتی را از ما پنهان می‌سازد كه ممكن است جوابگوی پرسش‌های دراماتیك داستان فیلم باشند یا برخی پرسش‌ها را بی‌جواب می‌گذارد و به این ترتیب به ما انگیزه می‌دهد تا دائماً با جریان فیلم همراه باشیم. كوئنتین تارانتینو در حرام‌زاده‌های بی‌آبرو (2009) با شروع خارق‌العاده‌ی فیلم، كاری می‌كند كه تماشاگر چشم از فیلم برندارد و درگیر تعلیق چند جانبه‌ی آن بشود.
پویایی
اگر داستانی قرار است جذاب باشد، باید عناصر پویایی در آن به چشم بخورد. داستان‌ها هیچ‌گاه ایستا نیستند و اگر بنا باشد داستانی ارزش روایت كردن را داشته باشد، به نوعی پویایی و تغییر باید به آن راه پیدا كند. البته پویایی صرفاً محدود به كنشهای فیزیكی مانند پرواز كردن، تعقیب و گریز، جدال دونفره و مبارزه‌های بزرگ نیست. پویایی می‌تواند در فیلمی درونی، روان‌شناسانه یا عاطفی باشد. در مجموعه فیلم‌های جنگ ستارگان، آخرین بازمانده‌ی موهیكان‌ها (1992) و مجموعه فیلم‌های ایندیانا جونز پویایی بیرونی و فیزیكی است. مثلاً در ایندیانا جونز و قلمرو جمجمه بلورین (2008) عملاً نمی‌توانیم فكر كنیم كه چه اتفاقی رخ می‌دهد. در سرتاسر فیلم مبهوت هستیم و تحت تأثیر تنش‌های شدید فیلم قرار داریم. در فیلم در حال‌و‌هوای عشق (2000) ساخته‌ی وونگ كاروای و ستاره‌ی سوزان (2009) به كارگردانی جین كمپیون، پویایی داستان ذهنی و عاطفی است. در هر دو نوع یاد شده شاهد تغییر و حركت و پویایی هستیم. داستان‌هایی با پویایی درونی نیاز به تمركز بیش‌تری از سوی مخاطبان دارند و از نظر سینمایی، دشوارتر می‌شود با آن‌ها روبرو شد اما موضوعه‌ای ارزشمندی دارند و نسبت به فیلم‌هایی كه بر كنشهای بیرونی و فیزیكی تأكید می‌كنند؛ آثار هیجان‌انگیز و جذابی هستند.
یك داستان خوب، هم ساده است و هم پیچیده
البته در چهارچوب این محدودیت‌ها، داستان خوب باید به نوعی پیچیدگی نیز داشته و دستكم با علایق و سلایق ما همخوانی داشته باشد. اگرچه یك داستان خوب می‌تواند در نهایت، تأثیرگذار باشد اما باید جاهایی ما را شگفت‌زده كند یا دستكم ماهرانه و دقیق روایت شده باشد كه بعد از گذشت یك ساعت از داستان، باعث نشود كه هوس كنیم سالن را ترك کنیم. پس، یك داستان خوب معمولاً چیزی را برای پایان نگه می‌دارد یا تا لحظه‌ی آخر اهمیتش را حفظ می‌كند.
افزودن عناصر تازه‌ای به طرح داستان، ممكن است باعث شوند كه شك كنیم آیا با پایان شگفت‌انگیزی روبرو خواهیم شد یا نه، خصوصاً اگر چنین عناصری، یك پایان عجیب معجزه‌واری برای فیلم رقم بزنند یا زیاده از حد پای تصادف و شانس را وسط بكشند.
یك طرح داستانی خوب آنقدر پیچیده هست كه ما را در شك و دودلی نگه دارد ولی آنقدر ساده نیز هست بتوانیم حدس‌هایی در مورد پایانش بزنیم.
تكنیكی كه یك فیلم‌ساز برای برقراری ارتباط با مخاطبان فیلمش انتخاب می‌كند، باید همزمان و به شكل راضی‌كننده‌ای هم ساده باشد و هم پیچیده. خیلی وقت‌ها فیلم‌ساز باید ساده و سرراست كار كند و با مخاطبانش، پیچیده حرف نزند. اما برای رویارویی با ذهن تماشاگرانی كه خصوصاً باهوش باشند، كارگردان باید از طریق اعمال پیچیدگی‌هایی، همواره راهی برای تفسیر تماشاگران باز بگذارد. بسیاری از تماشاگران از فیلم‌هایی كه زیادی پیچیده باشند و موشكافانه داستان را روایت كنند، خسته و دلزده می‌شوند. تماشاگرانی هم فیلم زیاده از حد ساده و سرراست را دوست ندارند. بنابراین فیلم‌ساز باید هم تماشاگرانی را خشنود كند كه به فیلم‌های پیچیده وقعی نمی‌نهند و هم هوای آن‌هایی را داشته باشد كه فیلم‌ها ساده را دوست دارند.
دیدگاه‌هایی كه تماشاگران نسبت به زندگی دارند، در رویكرد آن‌ها نسبت به فیلم‌های ساده و پیچیده نیز تأثیرگذار است. آن‌هایی كه زندگی را پیچیده و مبهم می‌بینند، در فیلم‌هایی كه تماشا می‌كنند به دنبال یك نوع پیچیدگی و ابهام هستند. فیلمی مثل نیرنگ (2009) كه دائماً بین واقعیت و توهم، زمان حال و گذشته در نوسان است، ممكن است برخی از تماشاگران را تهییج كند، اما تماشاگرانی هم هستند كه ممكن است این فیلم آن‌چنان برای‌شان پیچیده باشد كه نگذارد آن‌طور كه باید و شاید، سرگرم بشوند. نتیجه‌ی به دست آمده در چنین شرایطی دلزدگی از فیلم خواهد بود.
کانال تلگرام ماهنامه سینمایی فیلم:
.jpg)
.jpg)
