شماره: ۴۶۸ (دی ۱۳۹۲)

چشم‌انداز ۴۶۸

هوشنگ کاوه (1392-1305): سینما «پارادیزو»ی کاوه
علی شیرازی:
هوشنگ کاوه نیز مانند هوشنگ کاوسی و احمد جورقانیان از نوع سینمادوستان و سینماگرانی واله و سخت‌جان بودند که مسیری دشوار را برای جا انداختن فرهنگ سینما در ایران طی کردند. در این میان هوشنگ کاوه شاید تا آخر عمر، برای عامه‌ی مردم ناشناخته باقی ماند، اما هر کس که به نوعی با حرفه‌ی سینما در ایران سروکار دارد، او و خدماتش را می‌شناسد. کاوه از پیش‌گامان دوبله، ورود، نمایش و تولید فیلم در ایران و احتمالاً نخستین نفر در دیار ما بود که تشخیص داد مدیریت سینما و سینماداری، با مدیر بودن در بخش‌های صنعتی و اداری متفاوت است و مشی و شیوه‌های خاص خود را می‌طلبد.

خاطراتی از هوشنگ کاوه: آقای چرچیل!
ابوالحسن تهامی:
یک نکته‌ی بسیار مهم درباره‌ی کاوه، فیلم‌شناسی او بود. با این‌که زبان خارجی نمی‌دانست، فیلم‌های بسیار خوبی را پیدا می‌کرد و مدیران دوبلاژ را هم خیلی خوب می‌شناخت. درباره‌ی توانایی‌اش در مدیریت سینما هم اشاره به این نکته کافی‌ست که او به هر سینمایی می‌رفت، آن سینما به یکی از پررونق‌ترین و پرفروش‌ترین سینماها بدل می‌شد. مثلاً مدتی مدیریت سینما «دنیا» را بر عهده گرفت. این سینما در یکی از پس‌کوچه‌های نزدیک به میدان مخبرالدوله قرار داشت. یعنی بر خلاف سایر سینماها در خیابان اصلی نبود اما کاوه در همان پس‌کوچه، کاری کرد که سینما دنیا در صدر سینماهای پرفروش جای گرفت.

کاظم معتمدنژاد (1392-1313): پدر «رسانه‌ی» سینمای ایران
حمیدرضا مدقق
: نام دکتر معتمدنژاد البته بیش از هر چیز با روزنامه‌نگاری گره خورده و مطبوعات و چالش‌های فراروی آن، دغدغه‌ی نخستین او بود اما در سطح کلان‌ترِ مفهومی با عنوان «رسانه»، از سینما هم غافل نبود. در کتاب وسایل ارتباطجمعی که نخستین بار اوایل دهه‌ی 1370 منتشر شد دکتر معتمدنژاد، سینما را همراه با مطبوعات، رادیو و تلویزیون یک رسانه‌ی ارتباط‌جمعی تأثیرگذار در نظر گرفت و با اختصاص بخش‌هایی از کتاب به سینما، از همگونی‌ها، ویژگی‌ها، رقابت و هم‌زیستی آن با سایر وسایل ارتباط‌جمعی نوشت.

رضا کریمی (1392-1307): فراموششده
رضا کریمی مؤسس استودیو مهرگان‌فیلم روز پانزدهم آبان درگذشت و سه روز بعد در سکوت خبری در قطعه‌ی هنرمندان به خاک سپرده شد. البته جدا از بی‌توجهی بعضی از رسانه‌ها و حتی اهل سینما، این سکوت در خصوص زنده‌یاد کریمی چندان هم غافل‌گیرکننده نبود، چرا که او به معنای واقعی در 35 سال اخیر فراموش شده بود، به حدی که وقتی کوشیدیم از طریق صحبت با پیش‌کسوتان و قدیمی‌ترها، اطلاعاتی درباره‌ی او کسب کنیم، بسیاری با پرسش و گرفتن نشانی، دریافتند که منظور کدام رضا کریمی است...

ژیلا مهرجویی (1392-1324): غریبآشنا
ژیلا مهرجویی یک فرق جالب هم با برادرش داشت؛ این‌که بر خلاف برادر که در آمریکا نخست به خواندن درس سینما روی آورد اما خیلی زود این رشته را رها کرد و به آموختن فلسفه پرداخت، ژیلا مهرجویی یکی از دو مدرک عالی تحصیلی‌اش را در رشته‌ی سینما کسب کرد. بعدها که منشی ‌صحنه در فیلم‌های برادرش، هم‌چون دایره‌ی مینا، اجارهنشینها و شیرک بود بر دانش و تجربه‌هایش افزود. اما نقطه‌ی عطف زندگی هنری او با هامون شکل گرفت...

تلویزیون در ماه آذر: در تدارک جشن خودستایی
احسان ناظم
بکایی: در دو هفته‌ی اول آذر تلویزیون خبر خاصی نداشت اما در نیمه‌ی ماه و در دو روز پی‌درپی، دو اتفاق، این رسانه را خبرساز کرد. یکی پخش پرحاشیه‌ی مراسم قرعه‌کشی جام جهانی در ۱۵ آذر و دیگری روز بعد در نحوه‌ی پوشش کانال خبر از مراسم روز دانشجو. دو اتفاقی که بار دیگر نشان داد رسانه‌ی ملی دچار بحران استراتژی است...

همچون در یک آینه: بحثی درباره‌ی بازیگری خلاق
احمد طالبی
نژاد: باید به بحثی فرعی اما مهم در عرصه‌ی بازیگری اشاره کنیم. این‌که بازیگران از دو حالت خارج نیستند. یا هنرمندند یا ستاره. هنرمندان معمولاً شامل مرور زمان نمی‌شوند و در هر حال و سنی، خلاقیت‌شان را بروز می‌دهند حتی در نقش‌های کوچک. پرویز فنی‌زاده را که فراموش نکرده‌ایم. چه در نقش حکمتی رگبار و مش‌قاسم داییجان ناپلئون، و چه دو نقش فرعی گوزنها و تنگسیر که در آن‌ها هم به اندازه‌ی رگبار و داییجان ناپلئون خلاق بود و توجه همگان را به خودش جلب کرد...

مجلههای سینمایی ژاپن: زنانه - مردانه
هوشنگ راستی:
ژاپن با تولید بیش از چهارصد فیلم در سال، پس از سینمای آمریکا و هند سومین تولیدکننده‌ی بزرگ فیلم است. اما تعداد روزنامه‌ها و مجله‌هایی که، سینمایی و غیرسینمایی، در ژاپن منتشر می‌شود از حساب خارج است. درصد بی‌سوادی در ژاپن صفر است و تقریباً اکثر ژاپنی‌ها چه زن و چه مرد روزنامه‌خوان هستند. هر ژاپنی بنا به ذوق و سلیقه‌اش حداقل یک یا دو مجله در ماه می‌خرد...

یادهاوخاطرهها: بر فراز البرز
پرویز نوری:
سینما البرز شاید قدیمی‌ترین سینمای درجه دو تهران بود. سینمایی در خیابان لاله‌زار کهنه و در جوار سینما رکس محبوب ما و مقابل سینما ایران که گویا اصلاً ارتباط مستقیم هم به آن سینما داشت و صاحب هر دو یک نفر آقای یاکوبسون نامی بود و بیش‌تر فیلم‌های شاخص را با هم نمایش می‌دادند و البرز از آن سینماهایی بود که چشم ما را به بسیاری از فیلم‌های دوست‌داشتنی‌مان روشن می‌کرد...

آنهایی که در البرز دیدم
پرویز دوایی:
بسیار کار خوبی‌ست نوشتن خاطراتت از سینماها. از من خواستی آن‌چه از سینما البرز یادم می‌آید برایت بنویسم. آن فیلم‌هایی را که می‌گویی در سینما البرز دیده‌ای بنده چند‌تایی‌اش را دقیقاً یادم هست که در سینما ایران دیده‌ام: واگن نمایشات، دزد بوسه، ضیافت (با شرکت استر ویلیامز که اخیراً به رحمت خدا رفت و با چه فیلم‌های شادابی سرشار از زندگی و شادی) و نیز چرا بله گفتم (!) و البته زن طراح (در باغچه‌ی تابستانی که تو و جوانفر هم بودید و در آن گریگوری پک و لورن باکال بازی داشتند)...

سینمای جهان - نیش و نوش سینمای چین: رونق توأم با آشفتگی
صنعت سینمای چین این روزها اوضاع پُرتناقضی دارد. بر اساس برآوردها، مجموع فروش فیلم‌ها در گیشه‌های چین در پایان امسال به رشدی حدوداً یک میلیارد دلاری دست خواهد یافت و رقم نهایی به حدود 7/3 میلیارد دلار خواهد رسید؛ در حالی که سال قبل مجموع فروش فیلم‌ها 7/2 میلیارد بوده است...

رکوردشکنیهای تازه در سینمای هند: سونامی سینمایی در بالیوود
سومین قسمت اکشن ابرقهرمانانه‌ی کریش که به شیوه‌ی داستان‌های مصور ساخته شدهبا فروشی معادل 37 میلیون دلار پرفروش‌ترین فیلم تاریخ سینمای هند شد. در سال‌های اخیر که استقبال تماشاگران هندی از تولیدات داخلی بسیار خوب بوده عبارت «باشگاه صدکروری» هم به فرهنگ واژه‌های بالیوود راه پیدا کرد...

در اوج پختگی و کمال: نگاهی دیگر به «جاسمین غمگین/ یاسمن آبی»
کیومرث وجدانی:
با وجود همۀ نقاط ضعفی که جاسمین دارد آلن کاری می‌کند که هم‌دردی و هم‌دلی ما با او حفظ می‌شود. با وجود لحن کمدی ملایم و شوخی‌های آلن، فیلم در اصل تراژدی زوال و نابودی قهرمان داستانش است. این فیلم، اثری است از وودی آلن در اوج پختگی و کمال.

فقط خدا میبخشد (نیکلاس وایندینگ رفن): این گروه خش
جواد رهبر: فقط خدا می
بخشد کابوسی سوررئالیستی است که از یک طرف دل‌مان می‌خواهد هر لحظه به پایان برسد اما از طرف دیگر کنجکاویم پیش برویم و بیش‌تر از آن ببینیم. وایندینگ رفن که در رانندگی نشان داده بود واهمه‌ای از ایستادن روی شانه‌های غول‌های سینما ندارد، این‌جا هم سرگردانی پی‌درپی جولین در راهروهای سرخ‌رنگ را شبیه به سوررئالیسم خاص دیوید لینچ به تصویر می‌کشد و...

این آخرشه (ست روگن، اوان گلدبرگ): در کمال خودویرانگری
هومن داودی:
با فیلمی معمولی طرف نیستیم که بشود با رویکردهای کلاسیک واردش شد و تحلیلش کرد. این آخرشه تا مغز استخوان وام‌دار فرهنگ پاپ آمریکایی و نسلی نوآمده و متفاوت است. درست است که فیلم، داستانی با فرازوفرود مشخص دارد و شوخی‌هایش مؤثرند، اما مسلماً کشف لایه‌های زیرین آن و کنه ظرافت‌های شوخ‌طبعانه‌اش، بدون آشنایی حداقلی با شمایل‌های فرهنگی، اجتماعی، هنری و سیاسی آمریکا ممکن نیست...

وجده (حیفا المنصور):  دو زن
مهرزاد دانش:
تأثیرپذیری وجده از بخشی از سینمای ایران که زمانی با تمرکز بر دنیای کودک و نوجوان آوازه‌ی فراوانی یافته بود واضح است: بچه‌ای پرشور و بانشاط که بی‌قراری‌اش را می‌خواهد با دویدن و سرعت در حرکت بروز دهد، بزرگ‌ترهایی که چندان به موقعیت و خواسته‌ی کودکان توجه ندارند، آرزوی داشتن موقعیت یا وسیله‌ای که به دست آوردنش دشوار است، و... از مایه‌های ثابت این فیلم‌ها بود که حالا در فیلم وجده هم حضوری چشم‌گیر دارد...

عمل کشتن (جاشوا اوپنهایمر): جلادها پشت و جلوی دوربین
شهزاد رحمتی: عمل کشتن
فیلمی است فراموش‌نشدنی، نه‌فقط چون فیلم بزرگی است یا در میان تهیه‌کنندگانش نام‌های بزرگی مثل ورنر هرتسوگ و ارول موریس حضور دارند و نه چون منتقدان بسیار ستایش‌اش کرده‌اند (منتقدان «سایت اند ساند» آن را به عنوان برترین فیلم سال برگزیده‌‌اند و در وب‌سایت «راتن‌تومیتوز» امتیاز خیره‌کننده‌ی 97 از صد بر اساس نقدهای نوشته‌شده بر آن برایش محاسبه شده). فیلم علاوه بر هر چیز، ‌فیلمی است فراموش‌نشدنی به خاطر غرابت موقعیت بعید و تصورناپذیری که تصویر کرده است.

ناخدا فیلیپس (پل گرینگِرَس): شاید به خاطر تام هنکس
آرمین ابراهیمی: ناخدا فیلیپس
را می‌شود در این بازار بی‌تحرک خلوت، راه خوبی برای سرگرم ‌شدن دانست که سعی می‌کند استانداردهای ژانر را هم رعایت کند و از جلوه‌‌گری‌های غریب بپرهیزد. فیلم احتمالاً جواب‌گوی توقع عامه‌ی مردم خواهد بود و به دلیل محدود بودن مرزهای توقعاتش به‌مرور از خاطر خواهد رفت. فیلم، همین حد را هم مدیون تام هنکس است.

سفر ستارهای به درون تاریکی (جی. جی. آبرامز): ایستاده بر شانه‌ی غولها
جواد رهبر:
ساخت ...به درون تاریکی در مقایسه با فیلم اول برای آبرامز به‌مراتب کار ساده‌تری بوده چون او حین ساختن سفر ستارهای چند مانع اساسی را پشت سر گذاشته بود. سریال و مجموعه فیلم‌های سفر ستارهای در دنیای غرب شهرت خاصی دارد و در ایران هم با عنوان پیشتازان فضا با موفقیت به نمایش درآمده است. اما مشکل اصلی ساخت فیلم اول این بود که سریال در نیمه‌ی دوم دهه‌ی 1960 پخش شده بود و ده فیلم سینمایی‌ قبلی هم چندان نتوانسته بودند موفقیت آن را حفظ کنند...

سید فیلد  (2013-1935): آموزههای آنالوگ در عصر دیجیتال
فرهاد توحیدی:
در عصر ارتباطات که دانش مرز نمی‌شناسد و در کسری از ثانیه می‌توان به دریچه‌های تازه‌تری دست یافت، طعم سید فیلد با همه‌ی احترامی که برایش قائلیم طعمی خاطره‌انگیز است. سید فیلد متعلق به جهان آنالوگ است. و امروز دوست بداریم یا نه، جهان به طرز بی‌رحمانه‌ای دیجیتال شده است.

چهگونه یاد گرفتم دست از نگرانی بردارم، کتابهای سید فیلد را نخوانم و فیلمنامه بنویسم!
جابر قاسمعلی:
می‌دانم اعتراف تلخی‌ست و با این کار سند مرگ خود را امضا می‌کنم. حقیقت آن است طی نزدیک به 25 سال سابقه‌ی حرفه‌ای در فیلم‌نامه‌نویسی، هرگز کتاب مبانی فیلمنامهنویسی (چهگونه فیلمنامه بنویسیم) سید فیلد و اساساً هیچ کتاب آموزشی دیگر او را نخوانده‌ام. اصلاً بگذارید خیال‌تان را راحت کنم؛ من هرگز تحصیلات آکادمیک سینمایی هم نداشته‌ام. همین اندک آموخته‌ام در زمینه‌ی سینما را با دیدن فیلم، خواندن نقد و کتاب‌های تئوریک تحصیل کرده‌ام... اما از سید فیلد؟ متأسفانه هیچ!

دو قاره به جای سه قاره: سیوپنجمین جشنواره‌ی سه قاره (نانت فرانسه)
محمد حقیقت:
این جشنواره که در دهه‌های اول و دوم خود بسیار مورد توجه محافل سینمایی اروپا قرار گرفته بود، با افزون شدن روزبه‌روز تعداد جشنواره‌ها در جهان، کمی از جاه و جلالش کاسته شد اما براداران ژالادو هم‌چنان در تلاش بودند تا موقعیتش را حفظ کنند. این جشنواره رفته‌رفته تبدیل به دو قاره شده و مدت‌هاست از آفریقا فیلمی در بخش مسابقه دیده نمی‌شود، در حالی که در اولین دوره‌ی جشنواره، جایزه‌ی بزرگ (بالن طلایی) را یک فیلم آفریقایی گرفته بود...

جاذبه‌ی فرش قرمز: سیوهشتمین جشنواره‌ی تورنتو
فریدون شفقی:
یکی از ستاره‌های پرهیاهوی امسال ساندرا بولاک بود که با جاذبه (آلفونسو کوآرون) به جشنواره آمده بود. پیش از این‌که به دیدن این فیلم بروم از سه‌بعدی بودن آن خبر نداشتم و تصور می‌کردم اثری با شرکت جرج کلونی و ساندرا بولاک شاید یک کمدی‌رمانتیک باشد و همین غافل‌گیری، لذت فیلم را بیش‌تر کرد. پیش‌بینی نمی‌کردم این فیلم در میان تماشاگران آمریکایی محبوبیتی به دست بیاورد چون نه ویژگی‌های یک فیلم فضایی هیجان‌انگیز را دارد و نه داستانی پیچیده که تماشاگر را درگیر کند...

کارائوکه در کلیسا: سیوهفتمین جشنواره‌ی فیلمهای انیمیشن اتاوا
رامین صادق
خانجانی: دقایق پایانی هر جشنواره با حس به پایان رسیدن یک ماراتن چندروزه‌ی تماشای فیلم و فروکش کردن انرژی و هیجان حاضر از برخورد با هنرمندانی که از سراسر جهان آمده‌اند، چندان خوشایند نیست. این حس در شهری مثل اتاوا که در مقایسه با دو شهر بزرگ مجاورش رویدادهای سینمایی چندان قابل‌توجهی در آن اتفاق نمی‌افتد و فعالیت‌های هنری در سطح آن محسوس نیست، بیش‌تر است. در این لحظه‌ها است که باید آرزو کرد ای‌کاش این مراسم چندروزه می‌توانست به جشنی بی‌پایان تبدیل شود...

آب و یخ: هشتمین جشنواره‌ی رم
محسن بیگ
آقا: در پاییز زیبای رم، هم‌زمان با شروع جشنواره شایعه‌ها داغ شدند. عده‌ای می‌گفتند سی میلیون یورو برای جشنواره خرج شده، کلی از هزینه‌ها کم شده اما کلی هم دزدی شده! همه منتظر معجزه‌ی مارکو مولر هستند که از خرداد پارسال مدیر جشنواره شده بود و فرصتی برای انتخاب فیلم‌ها نداشت. با این‌که یک فیلم خوب ایتالیایی بهترین فیلم جشنواره شد، کمبود نام کارگردان‌های بزرگ نشان داد زمان بد جشنواره را مارکو مولر هم نمی‌تواند درست کند...

مجلههای سینمایی ژاپن: زنانه - مردانه
هوشنگ راستی:
ژاپن با تولید بیش از چهارصد فیلم در سال، پس از سینمای آمریکا و هند سومین تولیدکننده‌ی بزرگ فیلم است. اما تعداد روزنامه‌ها و مجله‌هایی که، سینمایی و غیرسینمایی، در ژاپن منتشر می‌شود از حساب خارج است. درصد بی‌سوادی در ژاپن صفر است و تقریباً اکثر ژاپنی‌ها چه زن و چه مرد روزنامه‌خوان هستند. هر ژاپنی بنا به ذوق و سلیقه‌اش حداقل یک یا دو مجله در ماه می‌خرد...

نقد آسمان زرد کمعمق (بهرام توکلی): فیلم لحن و فضا
مسعود ثابتی:
زمینه‌ها و دلایل برخی از واکنش‌های افراطی در قبال این فیلم جسور و بی‌پروا هنگام نمایش در جشنواره‌ی فجر و پس از آن، که گاه تا مرز اکراه و انزجار هم پیش رفته، غیرقابل‌تحلیل و درک نیست. آسمان زرد کمعمق به عنوان نمونه‌ای متفاوت در کارنامه‌ی توکلی، و هم‌چون فیلمی ناساز و ناهم‌خوان با مسیر و روند «طبیعی» فیلم‌ساز، در عین حال شاید ناهم‌خوان‌ترین و بیگانه‌ترین فیلم با آن مفهومی باشد که به «سینمای ایران» معروف است و برای بخش عظیم و نزدیک به کل ادبیات سینمایی و جریان نقد فیلم، مهم‌ترین و مبنایی‌ترین معیار و میزان ارزیابی و نقد فیلم‌های ایرانی بوده است...

از میان آینه، به تیرگی
سوفیا مسافر:
فیلم با تصویری نقاشی‌گون که دقایقی طولانی بر پرده می‌ماند آغاز می‌شود؛ تصویر زنی با پیراهن سیاه و بلند از پشت سر که قطع می‌شود به چهره‌ی تکیده و محزون او، قاب‌گرفته در شال تیره‌ای که در تمامی فیلم به بخشی از وجودش بدل شده، با نگاهی مرده و بی‌روح خیره به آب و در یک قدمیِ طبیعت با سرسبزی و زیباییِ بی‌نهایت. همین تابلو، آخرین تصویری‌ هم که می‌بینیم هست و در انتها فرم دایره‌وار فیلم را می‌بندد...

شگفتا! که نبودیم...
پوریا ذوالفقاری:
«من غزل رو گم کردم...» فیلم با این جمله‌ی مهران (صابر ابر) آغاز می‌شود. مثل پرسه در مه که جمله‌ی آغازش «همه چیز تموم شد» امین (شهاب حسینی) بود. حتی در نخستین جمله‌های احسان (صابر ابر) در اینجا بدون من هم حسی از تباهی و بدحالی هست: «از وقتی سوار این اتوبوس شدم، فراموش کردم کجام. پوست صورتم گُر گرفته.» این‌جا هم با روایتی از یک ذهن پریشان روبه‌روییم. نگاه‌های خیره‌ی مهران و غزل (ترانه علیدوستی) به رودخانه‌ی جاری در پیش چشمان‌شان، با آن بهت نشسته در سیمای غزل و آن نگرانی مواج در چشمان مهران، جایی برای تردید در فاجعه‌ای که این سیما و آن نگاه یادمان‌هایش هستند، بر جای نمی‌گذارد.

دو نگاه به موسیقی «آسمان زرد کمعمق»
صدای خانه
سمیه قاضی
زاده: حسین علیزاده قطعاً یکی از نوگرایان عرصه‌ی موسیقی ایران است. او در آثار مختلفی در عرصه‌های متفاوت - سینما، تلویزیون، موسیقی ایرانی، موسیقی جهانی، ارکسترهای کوچک و بزرگ، موسیقی باکلام و بی‌کلام و... - این ویژگی را نشان داده. موسیقی آسمان زرد کمعمق هم ویژگی‌های منحصربه‌فرد آثار نوگرایانه‌ی او را دارد...

رد شدن از زیر پوست یک روح
شروینه  شجریکهن: شاید عنوانی که حسین علیزاده با آن معروف شده، آهنگ‌ساز موسیقی ایرانی باشد اما این برچسب او را محدود نمی‌‌کند که همه‌‌ جا رد پایی از موسیقی ایرانی به جا بگذارد. از موسیقی فیلم‌‌هایی که ساخته می‌‌توان به‌راحتی دریافت که او اصراری بر گنجاندن سازهای ایرانی یا دستگاه‌‌های موسیقی سنتی در قطعاتش ندارد و اگر لازم باشد، برای موسیقی یک فیلم، اصلاً دور موسیقی وطنی را خط می‌‌کشد...

ترنج (مجتبی راعی): مُحاکاتِ مرگ
جواد طوسی:
در حد بضاعتم با مذهب و بعضی ایسم‌ها دمخور شده‌ام، ولی بیش‌تر با مرگ عارفانه آرام گرفته‌ام. در روزهایی که حال خوشی نداشتم و شاهد دست‌وپنجه نرم کردن مادر پیر و زجرکشیده‌ام با مرگ در بخش ICU بیمارستان بودم و آخرسر هم مرگ بر او غالب و روح از بدنش جدا شد، فیلم ترنج برایم نسخه‌ی آرامش‌بخشی بود که از این بابت از راعی ممنونم...

استرداد (علی غفاری): استردادِ جایگاهی ازدسترفته
مازیار معاونی
: بر خلاف نظر کسانی که در مورد دلیل ساخت اثری با این موضوع چون‌وچرای بسیار کرده و ساخت آن را در مقطع زمانی فعلی برای سینمای ایران بی‌فایده دانسته‌اند، عزم سازندگان استرداد برای اجتناب از پرداختن به سوژه‌های تکراری و دم‌دستی و انتخاب و پروراندن سوژه‌ای بکر یک امتیاز است...

مأموریت: غیرممکن
محسن جعفری
راد: استرداد از جمله فیلم‌هایی است که هنگام نوشتن درباره‌ی آن، فکر کردن به تناسب بودجه‌ی مصرف‌شده با کیفیت نهایی فیلم، اجتناب‌ناپذیر است. هرچند در قیاس با فیلم‌های دیگری که با عنوان «فاخر» در سال‌های اخیر تولید شده‌اند، از لحاظ اجرایی نشان می‌دهد که از بودجه‌اش در خدمت موضعی نسبتاً مطلوب استفاده کرده است. اما حفره‌هایی در فیلم‌نامه وجود دارد...

گفتوگو با علی غفاری کارگردان «استرداد»: بازگرداندن یک خاطره‌ی فراموششده
نیکان نصاریان: استرداد
در جشنواره‌ی فجر جوایزی گرفت، از همه مهم‌تر جایزه‌ی بهترین فیلم. به نظرتان شایستگی چنین جایگاهی را داشت؟
غفاری: در شرایط فعلی سینمای ما هر کس بتواند یک فیلم سینمایی را به مرحله‌ی تولید و نمایش برساند واقعاً هنرمند است. جشنواره‌ی فجر اتفاقی فرخنده برای سینمای ماست اما وقتی واردش شدیم باید قواعد بازی را بپذیریم. دوستانی وارد این ماراتن شدند و وقتی دیدند فیلم‌شان موفقیتی به دست نیاورد شروع به جوسازی کردند...

عملیات مهد کودک (فرزاد اژدری): خانه‌ی دوست کجا بود؟
محمد محمدیان: عملیات مهد کودک
را در دوره‌ای که سینمای کودک دوران افولش را می‌گذراند باید اثر ارزشمندی قلمداد کرد و هرچند که البته فیلم مهمی نیست اما باز هم باید آن را حرکتی قابل‌تحسین در روشن نگه داشتن چراغ سینمای کودک و نوجوان به حساب آورد. در واقع پای نهادن گاه‌به‌گاه اثری در عرصه‌ی فیلم‌های کودک و نوجوان به سالن‌های سینما بارقه‌ای از امید به زنده بودن سینمای کودک را متجلی می‌کند...

تنهای تنهای تنها (احسان عبدیپور): توافق 1+1
مهرزاد دانش: تنهای تنهای تنها
در خوش‌‌‌بینانه‌ترین حالت، فیلمی متوسط است. این نگاه خوش‌بینانه هم وابسته است به دو مؤلفه‌ی مهم؛ یکی آن‌‌‌که اولین ساخته‌ی بلند سازنده‌اش است که در حد خود، گلیمش را از آب بیرون کشیده و دوم این‌که محصول سینمایی یک استان دور از پایتخت است که با توجه به مقدورات، شمایلی عاری از ساختارهای «شهرستانی» دارد. به این دو عامل، یک امتیاز دیگر را هم بیفزایید که روحیات خود کارگردان است...

واقعیتِ فانتزیِ ظریفِ رنجرو
مصطفی جلالی
فخر: مثل راه رفتن بر بند باریک بر بلندی می‌‏ماند. کوچک‌‏ترین لغزشی می‏‌تواند به نابودی بینجامد. درباره‌ی یک موضوع سیاسی که به‌وفور در شعارهای مردم و مسئولان اعلام شده، فیلمی ساخته می‏‌شود که واقعیتش را بر بستر فانتزی پیش می‏‌برد. و به رغم چسباندن بریده‌ی روزنامه‏‌ها به دیوار، شعاری نمی‌‏شود، حتی وقتی شعار می‏‌دهد...

آرشیو1
شماره:۶۱۷ (مهر ماه ۱۴۰۳)
شماره:۶۱۶ (شهریور ماه ۱۴۰۳ ویژه‌نامه روز ملی سینما)
شماره:۶۱۵ (مرداد ماه ۱۴۰۳)
شماره:۶۱۴ (تیر ماه ۱۴۰۳)
شماره:۶۱۳ (خرداد ماه ۱۴۰۳)
شماره:۶۱۲ (اردیبهشت ماه ۱۴۰۳)
شماره:۶۱۱ (ویژه نامه نوروز ۱۴۰۳ / پرونده یک موضوع: سینما و نفت)
شماره:۶۱۰ (ویژه نامه اسفند ماه / پرونده یک موضوع: سینمای فلسطین)
شماره:۶۰۹ (ویژه‌نامه چهل و دومین جشنواره فیلم فجر و چهل سالگی فارابی)
شماره:۶۰۸ (دی ماه ۱۴۰۲ پرونده یک فیلم: گیج‌گاه)
شماره:۶۰۷ (آذر ماه ۱۴۰۲ پرونده یک فیلمساز: داریوش مهرجویی)
شماره:۶۰۶ (آبان ماه ۱۴۰۲ پرونده یک موضوع: سینمای کمدی در ایران)
شماره:۶۰۵ (مهر ماه ۱۴۰۲ پرونده: سینمای مستقل ایران از نگاه منتقدان فیپرشی)
شماره:۶۰۴ (شهریور ماه ۱۴۰۲ ویژه‌نامه روز ملی سینما)
شماره:۶۰۳ (مرداد ۱۴۰۲)
شماره:۶۰۲ (تیر ۱۴۰۲)
شماره:۶۰۱ (خرداد ۱۴۰۲)
شماره:۶۰۰ (ویژه‌نامه نوروز ۱۴۰۲)
شماره:۵۹۹ (ویژه‌نامه چهل سال سینمای جنگ و دفاع مقدس)
شماره:۵۹۸ (ویژه‌نامه چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر)
شماره:۵۹۷ (دی ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۶ (آذر ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۵ (آبان ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۴ (مهر ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۳ (شهریور ۱۴۰۱ ویژه‌نامه روز ملی سینما)
شماره:۵۹۲ (مرداد ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۱ (تیر ۵۹۱)
شماره:۵۹۰ (خرداد ۱۴۰۱)
شماره:۵۸۹ (فروردین ۱۴۰۱)
شماره:۵۸۸ (اسفند ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۷ (بهمن ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۶ (دی ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۵ (پاییز ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۴ (۱۰ شهریور ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۳ (تیر ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۲ (خرداد ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۱ (اسفند ۱۳۹۹)
شماره:۵۸۰ (۱۲ بهمن ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۹ (۱ بهمن ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۸ (دی ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۷ (آذر ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۶ (آبان ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۵ (مهر ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۰ (اردیبهشت ۱۳۹۹)
شماره:۵۶۹ (فروردین ۱۳۹۹)
شماره:۵۶۸ (اسفند ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۷ (۱۲ بهمن ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۶ (بهمن ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۵ (دی ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۴ (آذر ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۳ (آیان ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۲ (مهر ۱۳۹۸ )
شماره:۵۶۱ (شهریور ۱۳۹۸ )
شماره:۵۶۰ (مرداد ۱۳۹۸)
شماره:۵۵۹ (تیر ۱۳۸۹)
شماره:۵۵۸ (خرداد ۱۳۹۸)
شماره:۵۵۷ (اردیبهشت ۱۳۹۸)
شماره:۵۵۶ (فروردین ۱۳۹۸)
شماره:۵۵۵ (اسفند ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۴ (۱۰ بهمن ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۳ (بهمن ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۲ (دی ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۱ (۲۰ آذر ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۰ (آذر ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۹ (آبان ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۸ (مهر ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۷ (۲۰ شهریور ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۶ (شهریور ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۵ (مرداد ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۴ (تیر ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۳ (خرداد ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۲ (۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۱ (اردیبهشت ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۰ (فروردین ۱۳۹۷)
شماره:۵۳۹ (اسفند ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۸ (۱۲ بهمن ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۷ (بهمن ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۶ (ویژه‌ی زمستان ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۵ (دی ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۴ (آذر ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۳ (نیمه‌ی دوم آبان ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۲ (آبان ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۱ (مهر ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۰ (۲۰ شهریور ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۹ (شهریور ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۸ (مرداد ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۷ (تیر ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۶ (خرداد ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۵ (۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۴ (اردیبهشت ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۳ (فروردین ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۲ (اسفند ۱۳۹۵)
شماره:۵۲۱ (۱۲ بهمن ۱۳۹۵)
شماره:۵۲۰ (بهمن ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۹ (۲۰ دی ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۸ (دی ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۷ (آذر ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۶ (بیست آبان ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۵ (آبان ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۴ (مهر ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۳ (۲۰ شهریور ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۲ (شهریور ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۱ (مرداد ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۰ (تیر ۱۳۹۵)
شماره:۵۰۹ (خرداد ۱۳۹۵)
شماره:۵۰۸ (شماره‌ی ویژه بهار)
شماره:۵۰۷ (اردیبهشت ۱۳۹۵)
شماره:۵۰۶ (فروردین ۱۳۹۵)
شماره:۵۰۵ (اسفند ۱۳۹۴)
شماره:۵۰۴ (۱۱ بهمن ۱۳۹۴ - ویژه‌ی جشنواره فیلم فجر)
شماره:۵۰۳ (بهمن ۱۳۹۴)
شماره:۵۰۲ (نیمه‌ی دی ۱۳۹۴)
شماره:۵۰۱ (دی ۱۳۹۴)
شماره:۵۰۰ (آذر ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۹ (شماره ویژه‌ی پاییز ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۸ (آبان ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۷ (مهر ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۶ (۲۱ شهریور ۱۳۹۴ - ویژه‌ی روز ملی سینما)
شماره:۴۹۵ (شهریور ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۴ (مرداد ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۳ (تیر ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۲ (خرداد ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۱ (۲۰ اردیبهشت (شماره ویژه بهار ۱۳۹۴))
شماره:۴۹۰ (اردیبهشت ۱۳۹۴)
شماره:۴۸۹ (فروردین ۱۳۹۴)
شماره:۴۸۸ (اسفند ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۷ (۱۲ بهمن ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۶ (بهمن ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۵ (نیمه دی ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۴ (دی ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۳ (آذر ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۲ (۲۰ آبان ۱۳۹۳ - فوق‌العاده‌ی پاییز)
شماره:۴۸۱ (آبان ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۰ (مهر ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۹ (۲۱ شهریور ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۸ (شهریور ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۷ (مرداد ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۶ (تیر ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۵ (خرداد ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۴ (ویژه بهار - ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۳ (اردیبهشت ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۲ (فروردین ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۱ (اسفند ۱۳۹۲)
شماره:۴۷۰ (۱۲ بهمن ۱۳۹۲ (ویژه جشنواره فیلم فجر))
شماره:۴۶۹ (بهمن ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۸ (دی ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۷ (آذر ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۶ (شماره‌ی ۴۶۶، ویژه‌ی پاییز ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۵ (آبان ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۴ (مهر)
شماره:۴۶۳ (۲۱ شهریور)
شماره:۴۶۲ (شهریور ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۱ (مرداد ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۰ (تیر ۱۳۹۲)
شماره:۴۵۹ (خرداد ۱۳۹۲)
شماره:۴۵۸ (شماره ویژه بهار - ۱۷ اردیبهشت ۱۳۹۲)
شماره:۴۵۷ (اردیبهشت ۱۳۹۲ )
شماره:۴۵۶ (فروردین ۱۳۹۲)
شماره:۴۵۵ (اسفند ۱۳۹۱)
شماره:۴۵۴ (۱۲ بهمن ۱۳۹۱ (ویژه جشنواره فیلم فجر))
شماره:۴۵۳ (بهمن ۱۳۹۱)
شماره:۴۵۲ (دی ۱۳۹۱)
شماره:۴۵۱ (آذر)
شماره:۴۵۰ (نیمه آبان ۱۳۹۱ | ویژه‌ی سی سالگی)
شماره:۴۴۹ (آبان ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۸ (مهر ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۷ (۲۱ شهریور ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۶ (شهریور ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۵ (مرداد ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۴ (تیر‌ماه ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۳ (خرداد ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۲ (شماره ویژه بهار - ۱۷ اردیبهشت ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۱ (اردیبهشت ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۰ (فروردین)
شماره:۴۳۹ (اسفند)
شماره:۴۳۸ (۱۲ بهمن ۱۳۹۰)
شماره:۴۳۷ (بهمن ۱۳۹۰ )
شماره:۴۳۶ (دی‌ماه ۱۳۹۰)
شماره:۴۳۵ (آذر ۱۳۹۰)
شماره:۴۳۴ (شماره ویژه پاییز - ۱۷ آبان ۱۳۹۰ )
شماره:۴۳۳ (آبان ۱۳۹۰ )
شماره:۴۳۲ (مهر ۱۳۹۰)
شماره:۴۳۱ (شماره ویژه‌ی روز ملی سینما - ۲۱ شهریور ۱۳۹۰ )
شماره:۴۳۰ (شهریور ۱۳۹۰ )
شماره:۴۲۹ (مرداد ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۸ (تیر ماه ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۷ (خرداد ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۶ (شماره ویژه بهار - ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۵ (اردیبهشت ۱۳۹۰ )
شماره:۴۲۴ (نوروز ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۳ (اسفند ۱۳۸۹)
شماره:۴۲۲ - ویژه جشنواره فیلم فجر (۱۶ بهمن ۱۳۸۹)
شماره:۴۲۱ (بهمن ۱۳۸۹)
شماره:۴۲۰ (دی‌ماه ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۹ (آذر ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۸ (شماره ویژه پاییز - ۲۰ آبان ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۷ (آبان ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۶ (مهر ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۵ (شماره ویژه روز ملی سینما - ۲۱ شهریور ۱۳۸۹ )
شماره:۴۱۴ (شهریور ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۳ (مرداد ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۲ (تیر ماه ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۱ (خرداد ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۰ (شماره ویژه بهار - ۱۷ اردیبهشت ۱۳۸۹ )
شماره:۴۰۹ (اردیبهشت ۱۳۸۹ )
شماره:۴۰۸ (اول فروردین ۱۳۸۹)
شماره:۴۰۷ (اول اسفند ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۶ - ویژه جشنواره فجر (۵ بهمن ۱۳۸۸ )
شماره:۴۰۵ (اول بهمن ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۴ (دی ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۳ (آذر ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۲ (نیمه آبان - ویژه پاییز ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۱ (اول آبان ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۰ (۱ مهر ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۹ (ویژه روز ملی سینما) (۲۱ شهریور ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۸ (شهریور ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۷ (مرداد ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۶ (تیر ۱۳۸۸ )
شماره:۳۹۵ (خرداد ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۴ (ویژه بهار - نیمه‌ اردیبهشت ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۳ (اردیبهشت ۱۳۸۸ )
شماره:۳۹۲ (ویژه‌ی نوروز ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۱ (اسفند ۱۳۸۷)
شماره:۳۹۰ (ویژه‌ی ویژه بیست‌و‌هفتمین جشنواره‌ی فیلم فجر- ۱۲ بهمن ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۹ (بهمن ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۸ (دی ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۷ (آذر ۱۳۸۷ )
شماره:۳۸۶ (ویژه پاییز - ۱۸ آبان ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۵ (آبان ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۴ (مهر ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۳ (ویژه‌ی روز ملی سینما - نیمه‌ی دوم شهریور ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۲ (شهریور ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۱ (مرداد ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۰ (تیر ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۹ (خرداد ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۸ (ویژه بهار - نیمه‌ اردیبهشت ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۷ (اردیبهشت ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۶ (فروردین - ویژه‌ی نوروز ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۵ (اسفند ۱۳۸۶)
شماره:۳۷۴ (ویژه بیست‌وششمین جشنواره فیلم فجر - ۱۲ بهمن ۱۳۸۶)


همکاران این شماره: آرمین ابراهیمی، عباس بهارلو، محسن بیگ‌آقا، ارسیا تقوا، فرهاد توحیدی، ابوالحسن تهامی، مسعود ثابتی، محسن جعفری‌راد، مصطفی جلالی‌فخر، رضا حسینی، محمد حقیقت، مهزاد دانش، پرویز دوایی، پوریا ذوالفقاری، هوشنگ راستی، جواد رهبر، مرضیه ریاحی، کیکاوس زیاری، شروینه شجری‌کهن، فریدون شفقی، ایوب شهبازی، علی شیرازی، رامین صادق‌خانجانی، احمد طالبی‌نژاد، جواد طوسی، بهزاد عشقی، جابر قاسمعلی، سمیه قاضی‌زاده، محمدهادی کریمی، غزل گلمکانی، محمدسعید محصصی، حمیدرضا مدقق، سوفیا مسافر، مازیار معاونی، احسان ناظم بکایی، نیکان نصاریان، پرویز نوری، کیومرث وجدانی | صفحهآرایی و طراحی جلد: علی‌رضا امک‌چی