آنا کارنینا Anna Karenina کارگردان: جو رایت. فیلمنامه: تام استوپارد. بازیگران: کایرا نایتلی (آنا کارنینا)، جود لا (کارنین)، آرون جانسن (ورونسکی)، کلی مکدانلد (دالی). محصول 2012، 129 دقیقه. در اواخر سدهی نوزدهم در روسیه، آنا کارنینا که در خانوادهای آریستوکرات زندگی میکند، درگیر رابطهی عاشقانهی ویرانگری با کنت ورونسکی میشود...
محصول زمانه از منبعی کهن
هومن داودی: بهترین چیز آنا کارنینای 2012 این است که سازندهی جسورش با نوآوریهایی که در زمینهی روایت فیلمش انجام داده، هم موفق شده جانمایهی اصلی منبع اقتباس سترگش را حفظ کند و هم رنگی از زمانهی فیلمسازیاش به آن بزند. نیمهی اولیهی فیلم واقعاً عالی است و ترکیب چشم و گوشنوازی از رنگ و نور و تصویر، به یک ضیافت تمامعیار تبدیل شده است. جنس این ضیافت، با اینکه نشانههایی از صحنهآرایی و فاصلهگذاریهای تئاتری دارد، از سینماست. این سینماست که به عنوان هنر هفتم این قابلیلت را دارد که از همهی هنرهای دیگر به نفع خودش بهرهبرداری کند و ترکیبهای تصویری گونهگون و باطراوتی بیافریند. در نیمهی ابتدایی آنا کارنینا، جو رایت موفق میشود با گذارهای درخشانی که بین موقعیتها و فصلها ایجاد میکند و با جسارتی که در نزدیک کردن دو مدیوم «سینما» و «تئاتر» به خرج میدهد، فیلمش را از انبوه آثار تاریخی مشابه و کسالتبار متمایز کند. اما متأسفانه این روند خلاقانه از نیمه به بعد تداوم پیدا نمیکند و انگار از اینجا به بعد تمرکز و تلاش فیلمساز معطوف به پایان رساندن خردهروایتها و روایت اصلی شده و آن بازیگوشیهای سینمایی درخشان را به حاشیه رانده شده است. اما حتی با همین شکل فعلی هم، آنا کارنینا در به تصویر کشیدن مصایب یک زن استقلالطلب و مبارزهی ظاهراً بیپایانش با هنجارها و عرفهای مردسالارانه (که مهر تأییدی دوباره بر منبع اقتباس ادبی پیشرو و درخشانش است) موفق است و به شکلی نوآورانه این مضمونها را، همگام با ظرف زمانی ساخته شدنش، بازآفرینی کرده است. (امتیاز: 6 از 10)
بربادرفته
حسین جوانی: شیوهی بصری فیلم مثلاً قرار است خلاقانه و جدید باشد اما حوصلهسربر و زائد است. گویی در حال دیدن یک فیلم موزیکال هستیم و حتی بازیگرها آمادهاند بزنند زیر آواز اما اتفاق خاصی نمیافتد. مشکل از آن جایی پیش میآید که جو رایت نمیتواند میان وجوه بصری و تئاترگونهی فیلم و تیپیکال جلوه دادن شخصیتها تعادلی برقرار کند و در نتیجه نمیتوان با هیچیک از شخصیتها همراه شد. مسأله تنها یک اقتباس تازه از آنا کارنینا نیست، باید به شیوههایی فکر شود که بتواند روح یک اثر عظیم را منتقل کند. آنا کارنینای رایت بهخصوص برای کارگردان غرور و تعصب (2005) یک شکست محسوب میشود. (امتیاز: 1 از 10)
|