نوروز امسال با بصرفه‌ترین سیم‌کار کشور

شماره: ۳۷۸ (ویژه بهار - نیمه‌ اردیبهشت ۱۳۸۷)


پرونده‌ی یک موضوع: نویسندگان درباره‌ی فیلم‌های ایرانی
/ فیلم‌سازان درباره‌ی ‌داستان‌های ایرانی

موضوع این مجموعه نگاهی دیگر به رابطه‌ی سینما و ادبیات است، آن هم فقط در حوزه‌ی سینمای ایران و ادبیات معاصر ایران. تحقق آن را هم به خود اهل ادبیات و سینما سپرده‌ایم. قالب پرونده این است که از فیلم‌سازان خواسته‌ایم درباره‌ی ادبیات بنویسند و نویسندگان درباره‌ی سینما، فارغ از این‌که فیلم یا فیلم‌های مورد نظرشان از ادبیات اقتباس شده یا نشده. موضوع را گسترده گرفتیم و بیش‌تر در پی پاسخ این پرسش بودیم که رابطه‌ی هر یک از این دو گروه با حاصل کار گروه دیگر چه‌گونه است. از فیلم‌سازان خواستیم درباره‌ی کتاب یا کتاب‌های مورد علاقه‌شان بنویسند؛ یا نگاهی کلی به این قضیه بیندازند. یا مثلاً اشتیاق به اقتباس از کدام اثر داشته‌اند و اگر می‌خواستند چنین کنند، چه وجهی از آن اثر برای‌شان اهمیت دارد. با این حال تأکید کردیم بهترین رویکرد، نوشتن درباره‌ی یک کتاب از میان آن‌هایی است که دوست دارند. پرسش از نویسندگان هم چنین قالبی در حیطه‌ی سینما داشت که در مجموع، نویسندگان پاسخ‌های دقیق‌تری به پرسش ما داده‌اند، گرچه متأسفانه بجز دو نفر (یکی از هر گروه)، بقیه پاسخ‌هایی کوتاه داده‌اند؛ در حد جواب دادن به یک نظرخواهی و نه توضیح مبسوط. با این حال به این نتیجه رسیدیم که موضوع آن‌قدر جذاب هست که می‌توان آن را در قالب مجموعه‌های دیگری با طرح پرسش از فیلم‌سازان و نویسندگان دیگری ادامه داد.

نمی‌خواهم اشتباهی باشم: گفت‌وگو با مهران مدیری
علیرضا معتمدی: ‌«مرد هزارچهره» در تعطیلات نوروزی توفانی از بازتاب‌های متفاوت برپا کرد؛ توفانی که امروز که یک ماه از پخش آخرین قسمت این سریال می‌گذرد، جز غباری از آن بر جای نمانده است. این سریال ثابت کرد که می‌شود با خیلی چیزها شوخی کرد بی‌آن‌که آسمان به زمین بیاید، می‌توان از خیلی چیزها انتقاد کرد، بی‌آن‌که تخریبی صورت بگیرد. این‌ها البته فقط گوشه‌ای از امتیازهای کار آخر مدیری است. چیزهای دیگری هم هست که در این گفت‌وگوی مفصل درباره‌شان حرف زده‌ایم، آن هم پس از پنج سال که از آخرین گفت‌وگوی مدیری با مطبوعات می‌گذرد و او نسبت به پنج سال پیش از همه نظر تغییر کرده است. به نظر می‌رسد این بهار، بهار مدیری‌ست. او تازه‌تر شده، یک فیلم موفق پرفروش روی پرده دارد، فیلم بعدی‌اش هم که احتمالاً از این یکی پرفروش‌تر خواهد بود در راه است، سریالش با موفقیت پخش شده و در تدارک ساخت اولین فیلم سینمایی‌اش است. این‌ها همه دلایل خوبی‌ست برای آن‌که پس از پانزده سال که یک نفس دویده، در این نفس تازه کردن بین راهش بدانیم که در پشت سر چه می بیند. او ذاتاً آدمی محجوب و خجالتی‌ست و با تصویری که از او در نقش‌هایش سراغ داریم زمین تا آسمان متفاوت است. چندان اهل گفت‌و‌گو نیست، در توفان حاشیه‌های سریال آخرش هم سکوت کرد تا غبارها بخوابد و صدایش بهتر به مخاطبانش برسد. من هم سعی کردم صدایش را با وضوح و ابعاد بیش‌تری منتقل کنم. هرچه نباشد معلوم نیست دیگر کِی تن به مصاحبه بدهد و از این فرصت باید برای دوست‌داران بی‌شمارش استفاده کرد تا درباره‌ی خیلی از چیزها از زبان خودش بشنوند. هرچه نباشد او مهم‌ترین چهره‌ی طنز تلویزیون ایران است؛ گرچه مخالفانی هم دارد که در این مدت تا دل‌شان خواسته او را نقد کرده‌اند، اما به نظر می‌رسد که حالا دیگر نوبت حرف زدن او رسیده است.

همسایه‌ی خوب ما: گفت‌وگو با مهدی هاشمی
عباس یاری: تصویری که از شما داریم، شخصیت آرام و متین و ملایمی است. اما در سریال روزگار قریب، شخصیتی کاملاً متفاوت با آن‌چه همه از شما می‌شناسند ایفا کرده‌اید.
مهدی هاشمی: من وقتی شخصیتی را بیرونی بازی کنم، به هیجان می‌آیم. این یکی از آن شخصیت‌های بیرونی بود. حالا نه در حد سلطان و شبان، بگوییم مثل همسر. یعنی واکنش دارد. شخصیت‌های درونی، مثل دکتر قریب را هم خیلی دوست دارم. آن‌ها پرزحمت هستند، رنج دارند. نقش‌های واقعی درونی، خیلی سخت است. آ‌دم اندازه‌ی خود آن شخصیت رنج می‌کشد. اما در نقش‌های بیرونی، شما واکنش‌های‌تان را بیرون می‌ریزید. شبان در سلطان و شبان و احمد در همسر هرچه می‌خواستند می‌گفتند و بروز می‌دادند. این دکتر یاوری از همه‌ی آن‌ها جسورتر بود. چون زمینه‌ی واقعی داشت و فانتزی نبود. بیش‌تر جسارتش به چشم می‌آمد. فکر کردم این را با اندام معمولی خودم بازی کنم اما نویسنده نوشته بود او شخصی است چاق‌وچله و وقتی برایم شکم گذاشتند و شکلم عوض شد، گفتم خب، بقیه‌ی چیزها هم می‌تواند شکل خودم نباشد، وقتی گریمور پیشانی‌ام را برد بالا و خواست خطوط صورتم را مثل خودم کند، طی یک مذاکره خواستم پف صورتم بیش‌تر شود. همین ظاهرم خیلی کمک کرد تا بتوانم بازی کنم. از این حالت اعتراض هم بازیگر لذت می‌برد و هم تماشاگر. بازیگر باید شانس بیاورد تا از این نقش‌ها نصیبش شود. مثل شخصیت مک مورفی در فیلم دیوانه از قفس پرید. هرچند جک نیکلسن خوب بازی کرده، اما فکر می‌کنم هر بازیگر دیگری هم می‌توانست آن نقش را خوب ایفا کند، چون شخصیت برون‌گرا و جذاب است.

یک بستنی خوشمزه، با شکلات توت فرنگی: گفت‌وگو با پیمان قاسم‌خانی
درباره‌ی فوت‌وفن فیلم‌نامه‌نویسی‌اش

نیما حسنی‌نسب: بابت عذرخواهی به خاطر یک ساعت تأخیری که موقع قرار گفت‌وگو داشتم، بستنی خریدم و رفتم پیش او. حق دارید باورتان نشود، ولی گفت اصلاً بستنی دوست ندارم و من مانده بودم چه‌طور می‌شود با کسی که بستنی دوست ندارد مصاحبه‌ی خوبی کرد! می‌دانستم خیلی هم اهل حرف زدن و توضیح دادن نیست و فکر ‌کردم احتمالاً حرف‌های‌مان زودتر از خوردن این دوتا بستنی تمام می‌شود. وقتی شروع کردیم، حرف‌ها و موضوع‌های مختلف راه افتاد و پیمان قاسم‌خانی بر خلاف تصورم برای همه چیز توضیح و ایده و حرف‌های اساسی و شنیدنی داشت. این شد که مصاحبه در نشست اول نصفه ماند و باقی‌اش را دو سه روز بعد ادامه دادیم. این گفت‌وگوی طولانی حاصل هفت هشت ساعت گپ‌‌و‌گفت درباره‌ی خیلی چیزهاست؛ چیزهایی که شنیدنش از زبان یک فیلم‌نامه‌نویس درجه‌یک و خوش‌قریحه که حس طنز کم‌یابی هم دارد، برای خودم که جذاب بود و امیدوارم بخش‌های زیادی از این جذابیت‌ها روی کاغذ هم منتقل شده باشد.
غیر از این‌ها، حالا به این نتیجه‌ی مهم در زندگی رسید‌ه‌ام که زود قضاوت نکنم و آدم‌ها را به‌سرعت دسته‌بندی نکنم؛ ممکن است یکی هم نویسنده‌ی خوبی باشد و هم شاید کارگردان قابلی شد و دوست خیلی خوبی هم بود، ولی از بدِ روزگار بستنی دوست نداشت!

مستندهای برگزیدۀ سالبا نظر و رأی «گروه مطالعات سینمای مستند»  
پیروز کلانتری: ما، «گروه مطالعات سینمای مستند ایران»، از دو سال و نیم پیش، در یک ارتباط آزاد و محفلی، ماهانه گرد هم می‌آییم، گپ و گفت داریم، با دوستان جوان مستندساز فیلم‌هایشان را می‌بینیم و گاه فعالیت بیرونی هم داریم: حول رابطۀ سینمای مستند و شهر، یک شماره برای فصلنامۀ شهرشناسی ایرانشهر در آوردیم، یک شماره هم «سینمای مستند و جامعۀ مدرن» برای فصلنامۀ فارابی و در جشنوارۀ سینماحقیقت میز داشتیم. همکاری‌های چند نفره‌مان در راه‌اندازی کارگاه‌های سینمای مستند، شرکت در هیأت‌های انتخاب و داوری جشنواره‌ها و فعالیت‌های این‌چنینی زیاد بوده است. جمع ما در ابتدا شامل همایون امامی، محمد تهامی‌نژاد، شادمهر راستین، روبرت صافاریان، پیروز کلانتری، محمدسعید محصصی، احمد میراحسان و فرهاد ورهرام بود. پس از مدتی امامی رفت و با فاصله‌ای کوتاه مانی پتگر به جمع‌مان پیوست. نقطۀ اشتراک ما نوشتن و تحقیق در فضای سینمای مستند، به‌خصوص سینمای مستند ایران است. دوست داریم تاریخ تحلیلی سینمای مستند ایران را بنویسیم یا نشریۀ سینمای مستند درآوریم و پی‌گیر انجام این امور هم بوده‌ایم و هنوز نشده است. اواخر سال پیش، خیلی دیر، به فکر افتادیم دست به انتخاب فیلم‌های خوب نمایش داده شده در سال 1386 بزنیم. به خاطر همین دیری، کار داشت در مرحلۀ فکر باقی می‌ماند که یک‌باره و در همان دیدار بهمن‌ماه عزم جزم کردیم که کار را عملی کنیم و پای کم‌و‌کاست و ایرادهایش هم بایستیم.
ده فیلم برگزیده: 1. به کجا تعلق دارم؟ (مهوش شیخ‌الاسلامی)/ 2. کارت قرمز (مهناز افضلی)  و عنکبوت آمد (مازیار بهاری)/ 4. روزهای بی‌تقویم (مهرداد اسکویی)/ 5. هفت فیلم‌ساز زن نابینا (محمد شیروانی)/ 6. باد دبور (محمد رسول‌اف)/ 7. قدرت (مهرناز اسدی)/ 8. تینار (مهدی منیری)/ 9. سیانوزه (رخساره قائم‌مقامی)/ 10. ایران در اعلان (فرحناز شریفی)

کیشلوفسکی سینمای آلمان: تام تیکوِر، هوای تازه در سینمای اروپا
نمایش دو فیلم بدو لولا، بدو و بهشت از سیمای جمهوری اسلامی باعث شد که نام یک فیلم‌ساز نامتعارف اروپایی هم برای طیف گسترده‌ای از تماشاگران ایرانی آشنا شود. تام تیکور در کشورش آلمان جایگاه ویژه‌ای دارد. اولاف مولر، منتقد آلمانی، پس از موفقیت بین‌المللی بدو لولا، بدو، در مقاله‌اش درباره‌ی وضعیت سینمای آلمان در مه 2001 در «فیلم کامنت» نوشت: «سینمای توسعه‌یافته و معاصر آلمان اکنون به‌واسطه‌ی ظهور یک استعداد جوان دوباره معنا پیدا کرده. واقعاً خوش‌حالیم که سرانجام فیلم‌ساز جوانی در سینمای آلمان ظهور کرده که فیلم‌هایش برای تماشاگران و منتقدان سراسر دنیا جذابیت دارد. او با خود چیزی به ارمغان آورده که سینمای ناموفق دهه‌ی 1990 آلمان نداشت...». همین‌ها، انگیزه‌ی تدارک پرونده‌ای درباره‌ی تیکور را توضیح می‌دهد؛ فیلم‌سازی که با آغاز اعتبار جهانی‌اش، نوآوری‌های او و طراوت و فضای تازه‌ی آثارش در میان سینمادوستان ایرانی هم علاقه‌مندانی یافت. بهانه‌ی انتشار این مجموعه نمایش فیلم آخرش عطر: داستان یک قاتل است، اما مطلب اول این پرونده، مروری بر کل کارنامه‌ی تیکور است و بعد دو نقد دیگر بر این فیلم و مقایسه‌ی تطبیقی فیلم و کتاب. در بررسی کارنامه‌ی فیلم‌ساز، که زحمت گردآوری و ترجمه‌شان را رضا حسینی کشیده، فیلم به فیلم جلو رفته‌ایم که شامل خلاصه‌ی داستان، نقدی کوتاه و حرف‌های تیکور است. و تمام نقدها نوشته‌ی پیتر کاوی، مورخ نامدار سینماست.

نمای درشت: چرا مایکل مور یک شارلاتان نیست؟
امیر قادری: با وجود همه‌ی مخالفت‌ها و سدها و تهمت‌ها، با وجود انتخاب دوباره‌ی جرج دبلیو بوش به عنوان رییس‌جمهور آمریکا، مایکل مور مسیر فیلم‌سازی‌اش را تغییر نداده است. به همان سبک فیلم می‌سازد، با همان ایده‌ها و آرمان‌ها. آخرین فیلمش سیکو، مراحل تدارک و تولید پرماجرایی داشت (فیلم‌ساز ادعا می‌کرد که نسخه‌ی اصلی فیلمش را برای جلوگیری از بلاهای احتمالی، جایی خارج از مرز پنهان کرده است!) و شرکت‌های بیمه‌ی درمانی کوشیدند به هر شکلی شده محدودش کنند و جلوی نفوذ و عبورش را بگیرند. مور در چنین شرایطی، بار دیگر یک مستند موفق دیگر رو کرده که البته به اندازه‌ی دو فیلم قبلی‌اش، بولینگ برای کلمباین و فارنهایت 11/9 جنجال‌برانگیز نبوده، اما شهرت و تأثیر قابل توجهی داشته است. با توجه به حواشی همیشگی فیلم‌های مور، در این مجموعه هم بیش‌تر به جنجال‌ها و منابع آرشیوی و واکنش‌های مختلف نه چندان سینمایی به ادعاهای مطرح شده در فیلم مور پرداخته‌ایم. باشد که فرصتی دست دهد، منابع بیش‌تری فراهم شود، و گرد و خاک فرو بنشیند تا به مایکل مور به عنوان یک فیلم‌ساز هم بپردازیم.

او هرگز ستاره نبود : زندگی و آثار ریچارد ویدمارک (2008-1914)
ریچارد ویدمارک بازیگری بااستعداد و آفریده‌ی نظام استودیویی بود که در زمان و مکان مناسب وارد سینما شد. یک بازیگر قراردادی که تقریباً خلاقانه‌ترین و بهترین سال‌های کارش را در کمپانی فاکس قرن بیستم گذراند و با نقش‌هایی که در انتخاب آن‌ها آزادی زیادی نداشت چنان کنار آمد و آن‌ها را با عصاره‌ی ویدمارکی ـ که این نوشته قصد نزدیک شدن به آن را دارد ـ درآمیخت که به نظر می‌رسید برای تک‌تک آن نقش‌ها آفریده شده است. البته کارگردانانی که به دوستان او بدل شدند ـ مانند هنری هاتاوی و جان فورد و ساموئل فولر ـ او را تنها نگذاشتند و بیش از یک بار به سراغش رفتند . بزرگِ کمپانی ِفاکس، داریل اف. زانوک، قدر ویدمارک را به‌خوبی می‌دانست و در هفت سالی که ویدمارک در فاکس گذراند نقش‌هایی مناسب به او داد. ویدمارک در اوج قدرت و توانایی زانوک به فاکس پا گذاشت و همان طور که کاگنی فرزند جک وارنر قلمداد می‌شد، ویدمارک را باید فرزند زانوک دانست. ریچارد ویدمارک در 74 فیلم بین 1947 (بوسه‌ی مرگ) تا 1991 (رنگ‌های واقعی) ظاهر شد. بجز دهه‌ی آخر عمرش که به استراحت و چند حضور افتخاری گذشت تمام آن سال‌ها را در مقابل دوربین، نور تند پروژکتورها و تکنیسین‌های سخت‌گیر گذراند. تقریباً با هر نسلی از کارگردانان آمریکایی کار کرد؛ از آن‌هایی که از عصر صامت آمده بودند (فورد، ولمن) تا خلاق‌ترین کارگردانان دوره‌ی ناطق (هاتاوی، مایلستون)، از نوابغ سینمایی دهه‌ی پرشکوه 1950 (فولر، مینلی، پرمینجر) تا اولین نسل مدرنیست‌های هالیوودی (لومت) و نهایتاً فیلم‌سازان امروزی (هکفورد).

گاف‌های سینمایی: ایرادهایی که دیگران به نیابت از شما از فیلم‌ها گرفته‌اند
ترمیناتور 2: شیشه‌های جلوی کامیون پس از شکستن، دوباره سر جای‌شان برمی‌گردندنقص و ایراد موجود در فیلم‌ها و «گاف» دادن‌شان، مسأله‌ی دیروز و امروز نیست. از آغاز تاریخ سینما، فیلم‌ها گاف داده‌اند و باز هم خواهند داد. اما مسأله‌ی جدید این است که با ظهور ویدئو و بعداً دی‌وی‌دی، برای مردم این امکان میسر شده که وقتی متوجه نکته‌ای می‌شوند، می‌توانند فیلم را برگردانند و دریابند که آیا واقعاً «گاف»ی صورت گرفته یا خیر؛ و حالا همین ویدئو و دی‌وی‌دی به پدید آمدن صنف جدیدی در بین سینماروها و فیلم‌بین‌ها کمک کرده که اصولاً از این مچ‌گیری‌ها لذت می‌برند و دیگر به تعریفش برای دوستان و آشنایان هم بسنده نمی‌کنند و آن را جار می‌زنند: مجله‌ی «پرمیر» ـ چه نسخه‌ی فرانسوی و چه نسخه‌ی آمریکایی‌اش ـ سال‌هاست هر ماه بخشی را به این گاف‌ها اختصاص می‌دهد که با سند و مدرک (چاپ عکس از صحنه‌های جرم)، پته‌ی فیلم‌ها را روی آب می‌ریزند. سایت اینترنتی IMDb هم برای هر فیلمی که معرفی می‌کند، بخشی را همیشه به گاف‌هایش اختصاص می‌دهد. این مچ‌گیری‌ها به مرور زمان خیلی هم هوشمندانه‌تر و حیرت‌انگیزتر شده‌اند و در برخی موارد صرفاً به اشکال گرفتن از مشکلات ریز «منشی صحنه‌ای» محدود نمی‌شوند. مثلاً به این مچ‌گیری توجه بفرمایید که وقتی خود اتریشی‌ها برای نخستین بار آوای موسیقی (1965) را دیدند، برای‌شان خیلی بامزه بود هنگامی که خانواده‌ی فن‌تراپ در پایان فیلم، از طریق کوه‌ها به کشور دیگری می‌روند تا آزادی خود را بازیابند، در صورتی که در واقع مستقیماً به طرف آلمان نازی پیش می‌روند! آن‌چه می‌خوانید گاف‌هایی‌ست که در کتاب Flubs Film («گاف‌های سینمایی») چاپ شده. بخش اصلی این «مچ‌گیری»ها کار تماشاگران عادی سینماست و بعداً در قالب کتاب جمع‌آوری و عرضه شده‌ است.

آرشیو1
شماره:۶۱۱ (ویژه نامه نوروز ۱۴۰۳ / پرونده یک موضوع: سینما و نفت)
شماره:۶۱۰ (ویژه نامه اسفند ماه / پرونده یک موضوع: سینمای فلسطین)
شماره:۶۰۹ (ویژه‌نامه چهل و دومین جشنواره فیلم فجر و چهل سالگی فارابی)
شماره:۶۰۸ (دی ماه ۱۴۰۲ پرونده یک فیلم: گیج‌گاه)
شماره:۶۰۷ (آذر ماه ۱۴۰۲ پرونده یک فیلمساز: داریوش مهرجویی)
شماره:۶۰۶ (آبان ماه ۱۴۰۲ پرونده یک موضوع: سینمای کمدی در ایران)
شماره:۶۰۵ (مهر ماه ۱۴۰۲ پرونده: سینمای مستقل ایران از نگاه منتقدان فیپرشی)
شماره:۶۰۴ (شهریور ماه ۱۴۰۲ ویژه‌نامه روز ملی سینما)
شماره:۶۰۳ (مرداد ۱۴۰۲)
شماره:۶۰۲ (تیر ۱۴۰۲)
شماره:۶۰۱ (خرداد ۱۴۰۲)
شماره:۶۰۰ (ویژه‌نامه نوروز ۱۴۰۲)
شماره:۵۹۹ (ویژه‌نامه چهل سال سینمای جنگ و دفاع مقدس)
شماره:۵۹۸ (ویژه‌نامه چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر)
شماره:۵۹۷ (دی ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۶ (آذر ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۵ (آبان ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۴ (مهر ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۳ (شهریور ۱۴۰۱ ویژه‌نامه روز ملی سینما)
شماره:۵۹۲ (مرداد ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۱ (تیر ۵۹۱)
شماره:۵۹۰ (خرداد ۱۴۰۱)
شماره:۵۸۹ (فروردین ۱۴۰۱)
شماره:۵۸۸ (اسفند ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۷ (بهمن ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۶ (دی ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۵ (پاییز ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۴ (۱۰ شهریور ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۳ (تیر ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۲ (خرداد ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۱ (اسفند ۱۳۹۹)
شماره:۵۸۰ (۱۲ بهمن ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۹ (۱ بهمن ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۸ (دی ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۷ (آذر ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۶ (آبان ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۵ (مهر ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۰ (اردیبهشت ۱۳۹۹)
شماره:۵۶۹ (فروردین ۱۳۹۹)
شماره:۵۶۸ (اسفند ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۷ (۱۲ بهمن ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۶ (بهمن ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۵ (دی ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۴ (آذر ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۳ (آیان ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۲ (مهر ۱۳۹۸ )
شماره:۵۶۱ (شهریور ۱۳۹۸ )
شماره:۵۶۰ (مرداد ۱۳۹۸)
شماره:۵۵۹ (تیر ۱۳۸۹)
شماره:۵۵۸ (خرداد ۱۳۹۸)
شماره:۵۵۷ (اردیبهشت ۱۳۹۸)
شماره:۵۵۶ (فروردین ۱۳۹۸)
شماره:۵۵۵ (اسفند ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۴ (۱۰ بهمن ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۳ (بهمن ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۲ (دی ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۱ (۲۰ آذر ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۰ (آذر ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۹ (آبان ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۸ (مهر ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۷ (۲۰ شهریور ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۶ (شهریور ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۵ (مرداد ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۴ (تیر ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۳ (خرداد ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۲ (۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۱ (اردیبهشت ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۰ (فروردین ۱۳۹۷)
شماره:۵۳۹ (اسفند ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۸ (۱۲ بهمن ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۷ (بهمن ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۶ (ویژه‌ی زمستان ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۵ (دی ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۴ (آذر ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۳ (نیمه‌ی دوم آبان ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۲ (آبان ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۱ (مهر ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۰ (۲۰ شهریور ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۹ (شهریور ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۸ (مرداد ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۷ (تیر ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۶ (خرداد ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۵ (۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۴ (اردیبهشت ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۳ (فروردین ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۲ (اسفند ۱۳۹۵)
شماره:۵۲۱ (۱۲ بهمن ۱۳۹۵)
شماره:۵۲۰ (بهمن ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۹ (۲۰ دی ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۸ (دی ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۷ (آذر ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۶ (بیست آبان ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۵ (آبان ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۴ (مهر ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۳ (۲۰ شهریور ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۲ (شهریور ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۱ (مرداد ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۰ (تیر ۱۳۹۵)
شماره:۵۰۹ (خرداد ۱۳۹۵)
شماره:۵۰۸ (شماره‌ی ویژه بهار)
شماره:۵۰۷ (اردیبهشت ۱۳۹۵)
شماره:۵۰۶ (فروردین ۱۳۹۵)
شماره:۵۰۵ (اسفند ۱۳۹۴)
شماره:۵۰۴ (۱۱ بهمن ۱۳۹۴ - ویژه‌ی جشنواره فیلم فجر)
شماره:۵۰۳ (بهمن ۱۳۹۴)
شماره:۵۰۲ (نیمه‌ی دی ۱۳۹۴)
شماره:۵۰۱ (دی ۱۳۹۴)
شماره:۵۰۰ (آذر ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۹ (شماره ویژه‌ی پاییز ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۸ (آبان ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۷ (مهر ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۶ (۲۱ شهریور ۱۳۹۴ - ویژه‌ی روز ملی سینما)
شماره:۴۹۵ (شهریور ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۴ (مرداد ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۳ (تیر ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۲ (خرداد ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۱ (۲۰ اردیبهشت (شماره ویژه بهار ۱۳۹۴))
شماره:۴۹۰ (اردیبهشت ۱۳۹۴)
شماره:۴۸۹ (فروردین ۱۳۹۴)
شماره:۴۸۸ (اسفند ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۷ (۱۲ بهمن ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۶ (بهمن ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۵ (نیمه دی ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۴ (دی ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۳ (آذر ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۲ (۲۰ آبان ۱۳۹۳ - فوق‌العاده‌ی پاییز)
شماره:۴۸۱ (آبان ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۰ (مهر ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۹ (۲۱ شهریور ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۸ (شهریور ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۷ (مرداد ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۶ (تیر ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۵ (خرداد ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۴ (ویژه بهار - ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۳ (اردیبهشت ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۲ (فروردین ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۱ (اسفند ۱۳۹۲)
شماره:۴۷۰ (۱۲ بهمن ۱۳۹۲ (ویژه جشنواره فیلم فجر))
شماره:۴۶۹ (بهمن ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۸ (دی ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۷ (آذر ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۶ (شماره‌ی ۴۶۶، ویژه‌ی پاییز ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۵ (آبان ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۴ (مهر)
شماره:۴۶۳ (۲۱ شهریور)
شماره:۴۶۲ (شهریور ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۱ (مرداد ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۰ (تیر ۱۳۹۲)
شماره:۴۵۹ (خرداد ۱۳۹۲)
شماره:۴۵۸ (شماره ویژه بهار - ۱۷ اردیبهشت ۱۳۹۲)
شماره:۴۵۷ (اردیبهشت ۱۳۹۲ )
شماره:۴۵۶ (فروردین ۱۳۹۲)
شماره:۴۵۵ (اسفند ۱۳۹۱)
شماره:۴۵۴ (۱۲ بهمن ۱۳۹۱ (ویژه جشنواره فیلم فجر))
شماره:۴۵۳ (بهمن ۱۳۹۱)
شماره:۴۵۲ (دی ۱۳۹۱)
شماره:۴۵۱ (آذر)
شماره:۴۵۰ (نیمه آبان ۱۳۹۱ | ویژه‌ی سی سالگی)
شماره:۴۴۹ (آبان ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۸ (مهر ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۷ (۲۱ شهریور ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۶ (شهریور ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۵ (مرداد ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۴ (تیر‌ماه ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۳ (خرداد ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۲ (شماره ویژه بهار - ۱۷ اردیبهشت ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۱ (اردیبهشت ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۰ (فروردین)
شماره:۴۳۹ (اسفند)
شماره:۴۳۸ (۱۲ بهمن ۱۳۹۰)
شماره:۴۳۷ (بهمن ۱۳۹۰ )
شماره:۴۳۶ (دی‌ماه ۱۳۹۰)
شماره:۴۳۵ (آذر ۱۳۹۰)
شماره:۴۳۴ (شماره ویژه پاییز - ۱۷ آبان ۱۳۹۰ )
شماره:۴۳۳ (آبان ۱۳۹۰ )
شماره:۴۳۲ (مهر ۱۳۹۰)
شماره:۴۳۱ (شماره ویژه‌ی روز ملی سینما - ۲۱ شهریور ۱۳۹۰ )
شماره:۴۳۰ (شهریور ۱۳۹۰ )
شماره:۴۲۹ (مرداد ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۸ (تیر ماه ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۷ (خرداد ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۶ (شماره ویژه بهار - ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۵ (اردیبهشت ۱۳۹۰ )
شماره:۴۲۴ (نوروز ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۳ (اسفند ۱۳۸۹)
شماره:۴۲۲ - ویژه جشنواره فیلم فجر (۱۶ بهمن ۱۳۸۹)
شماره:۴۲۱ (بهمن ۱۳۸۹)
شماره:۴۲۰ (دی‌ماه ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۹ (آذر ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۸ (شماره ویژه پاییز - ۲۰ آبان ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۷ (آبان ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۶ (مهر ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۵ (شماره ویژه روز ملی سینما - ۲۱ شهریور ۱۳۸۹ )
شماره:۴۱۴ (شهریور ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۳ (مرداد ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۲ (تیر ماه ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۱ (خرداد ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۰ (شماره ویژه بهار - ۱۷ اردیبهشت ۱۳۸۹ )
شماره:۴۰۹ (اردیبهشت ۱۳۸۹ )
شماره:۴۰۸ (اول فروردین ۱۳۸۹)
شماره:۴۰۷ (اول اسفند ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۶ - ویژه جشنواره فجر (۵ بهمن ۱۳۸۸ )
شماره:۴۰۵ (اول بهمن ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۴ (دی ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۳ (آذر ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۲ (نیمه آبان - ویژه پاییز ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۱ (اول آبان ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۰ (۱ مهر ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۹ (ویژه روز ملی سینما) (۲۱ شهریور ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۸ (شهریور ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۷ (مرداد ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۶ (تیر ۱۳۸۸ )
شماره:۳۹۵ (خرداد ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۴ (ویژه بهار - نیمه‌ اردیبهشت ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۳ (اردیبهشت ۱۳۸۸ )
شماره:۳۹۲ (ویژه‌ی نوروز ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۱ (اسفند ۱۳۸۷)
شماره:۳۹۰ (ویژه‌ی ویژه بیست‌و‌هفتمین جشنواره‌ی فیلم فجر- ۱۲ بهمن ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۹ (بهمن ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۸ (دی ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۷ (آذر ۱۳۸۷ )
شماره:۳۸۶ (ویژه پاییز - ۱۸ آبان ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۵ (آبان ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۴ (مهر ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۳ (ویژه‌ی روز ملی سینما - نیمه‌ی دوم شهریور ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۲ (شهریور ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۱ (مرداد ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۰ (تیر ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۹ (خرداد ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۸ (ویژه بهار - نیمه‌ اردیبهشت ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۷ (اردیبهشت ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۶ (فروردین - ویژه‌ی نوروز ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۵ (اسفند ۱۳۸۶)
شماره:۳۷۴ (ویژه بیست‌وششمین جشنواره فیلم فجر - ۱۲ بهمن ۱۳۸۶)


همکاران این شماره: رضا امیرخانی، محمد بهارلو، مانی پتگر، محمد تهامی‌نژاد، نیما حسنی‌نسب، رضا حسینی، سعید خاموش، ابوتراب خسروی، احسان خوش‌بخت، مهرزاد دانش، بهروز دانشفر، شادمهر راستین، علیرضا رییسیان، فیروز زنوزی جلالی، محمدعلی سجادی، جمال شورجه، جواد رهبر، روبرت صافاریان، ابوالقاسم طالبی، محمدعلی طالبی، ناهید طباطبایی، شاپور عظیمی، داود غفارزادگان، ابراهیم فروزش، امیر قادری، پیروز کلانتری، محمدسعید محصصی، علیرضا محمودی، علیرضا محمودی ایرانمهر، مصطفی مستور، احمدرضا معتمدی، علیرضا معتمدی، حسین معززی‌نیا، داریوش مهرجویی، احمد میراحسان، جمال میرصادقی، مازیار میری، تهمینه میلانی، اصغر نعیمی، فرهاد ورهرام و مهدی یزدانی‌خرم      
روی جلد: مهران مدیری/ طراح جلد و صفحه‌آرایی: علی‌رضا امک‌چی