نوروز امسال با بصرفه‌ترین سیم‌کار کشور

شماره: ۴۸۰ (مهر ۱۳۹۳)

چشم‌انداز ۴۸۰

اکبر خواجویی (1393-1326): مرد آرام
علی شیرازی: خواجویی نخستین بار با آقای مطالعه شناخته شد؛ سریالی که با هدف ادای دین به کمدی‌های کلاسیک تاریخ سینما، به صورت صامت و سیاه‌وسفید ساخته شده بود. سال 1352 بود و تازه دو سال بود که پس از تهران و آبادان، فقط مرکز استان‌ها می‌توانستند برنامه‌های تلویزیون را دریافت کنند. خواجویی و یارانش با یک دوربین شانزده میلی‌متری کوکی، نخستین تولید جدی تلویزیونی در خارج از تهران را ساختند؛ آن هم در حالی که...

به یاد زندهرود
احمد طالبینژاد: با وجود قدی نه‌چندان بلند و صدایی نه‌چندان قوی، اکبرآقا در سینمای آزاد مرکز اصفهان مقام سروری داشت. هرچند مدیریت آن مرکز بر عهده زاون قوکاسیان بود اما اکبر خواجویی که اکبرآقا صدایش می‌زدیم، نفوذ معنوی بیش‌تری در میان اعضا داشت و این برمی‌گشت به سابقه‌ی او به عنوان پیش‌کسوت سینمای آماتور اصفهان. سال 1345، دوسه سال پیش از آن‌که...

حسن رضییانی (1393-1310): سایهای از یک کاراکتر
یک دست کت‌وشلوار با کراواتی پهن، سبیل دوگلاسی، ‌دو خطِ ‌ریش مدل «چکمه‌ای» که تا زیر گونه‌هایش را می‌پوشانْد... این‌ها مشخصه‌های تیپی بودند (البته در کنار ویژگی‌هایی طبیعی هم‌چون سر طاس و فاصله‌ی بین دو دندان پیشین بالایی) به نام «عین‌الله باقرزاده» که با کوشش‌ حسن رضییانی در کنار بیان خیره‌کننده‌اش آن قدرها قوام یافت که به یک تیپ‌ محدود نمانْد و تا سطح شخصیت ارتقا پیدا کرد؛ آن هم در سینمای نحیف کمدی در ایران...

دیدهبان: هر که با ما همدم است او آدم است
شاهین شجریکهن: در چند سال اخیر گرایش‌های جناحی و گروهی بسیاری از فعالان حوزه‌ی سینما آشکار بوده و مثلاً همه خبر داشتند که فلان فیلم‌ساز به دلیل مهارتش در اثبات برادری، توانسته بودجه‌ی کلانی برای تولید فیلمی زیر متوسط بگیرد؛ امتیازی که نصیب هر فیلم‌سازی نمی‌شود و بقیه باید دنبال صد و دویست و سیصد میلیون تومان کمک‌هزینه‌ی تولید، پله‌های چند سازمان و نهاد را بالا و پایین کنند. این روزها حتی در اظهار نظرهای بعضی از سینماگران هم تأثیر این گروه‌بندی‌ها دیده می‌شود...

تلویزیون در شهریور: تقدیرها و تهدیدها در آخرین ماه تابستان: دردسرهای عظیم
احسان ناظمبکایی: پخش زنده‌ی مسابقات والیبال و بسکتبال و تداخلش با دردسرهای عظیم و دردسرهای عظیم سانسور تماشاگران حاضر در ورزشگاه‌ها و لباس‌های «غیرقابل‌پخش» بعضی از آن‌ها، تنها دردسر ورزشی صداوسیما نبود. در اوایل شهریور، مسئولان فدراسیون فوتبال اعلام کردند که طبق قوانین فیفا، پنجاه درصد از درآمد شانزده تیم لیگ بر‌تر باید از حق پخش تلویزیونی مسابقات تأمین شود که...

گفتوگو با محمد رحمانیان و فردین خلعتبری درباره‌ی پیوند نمایش «ترانههای محلی» با سینمای ایران: این آدمهای فرعی مهم
سمیه قاضیزاده: بهانه‌ی سینمایی ما برای این گفت‌وگو اجرای نمایش ترانه‌های محلی در تئاتر شهر بود که از طریق داستان زندگی آدم‌های فرعی نُه فیلم ایرانی مادیان، باشو غریبه‌ی کوچک، قطعه‌ی ناتمام، اتوبوس، شیرسنگی، بمانی، بدوک، داشآکل و ناخدا خورشید به ترانه‌ای محلی در منطقه‌ی وقوع داستان فیلم می‌رسد... آدم‌های حاشیه‌ای آن فیلم‌ها حالا شده‌اند شخصیت‌های اصلی قصه‌های این نمایش اپیزودیک رحمانیان. بعد از هر قصه‌ای هم قطعه‌ای در حال‌وهوای موسیقی بومی آن منطقه اجرا می‌شود که آهنگ‌سازی یا در برخی از قطعات فولکلور تنظیم‌شان به عهده‌ی فردین خلعتبری بوده که سال‌هاست به عنوان آهنگ‌ساز سینما شناخته می‌شود...

«ترانههای محلی»: نگاه محمد رحمانیان به سینمای ایران: از جنس خاطرههای جمعی
هوشنگ  گلمکانی: تا آن‌جا که به سینمای ایران و فیلم‌های انتخابی رحمانیان مربوط می‌شود، ایده‌ی جست‌وجو برای یافتن یکی از آدم‌های حاشیه‌ای فیلم‌ها و خلق داستانی حول آن، بسیار خلاقانه و موفق بود؛ ایده‌ای که جدا از ارجاع به شخصیت‌های خیلی فرعی فیلم‌ها (از بازیگر نقش داماد در یک سکانس عروسی فیلم مادیان تا پسر بقال روستایی فیلم باشو و...)، تراولینگ‌من فیلم قطعه‌ی ناتمام (از طریق یادآوری سکانسی که دوربین بارها روی ریل از یک اتاق به اتاق دیگر می‌رود)، مردی آذری که برای فیلم اتوبوس سیاهی‌لشکر می‌آورده، و...

سینمای جهان - 24: یک روز دیگر هم زندگی کن: هفت اصل
مهرزاد دانش: فصل جدید ۲۴، بر خلاف برخی حدس‌های بد‌بینانه به دلیل فاصله‌ی زیاد زمان ساختش از فصل قبلی، هم‌چنان پویا و پرقوام، مخاطب را میخکوب می‌کند. راز این جذابیت چیست؟ اکشن، سرعت، جاسوسی، غافل‌گیری و... از جمله عناصر ثابت تریلرهایی هستند با حضور قهرمانی که از انواع و اقسام مانع‌ها عبور می‌کند و به توفیق می‌رسد. اما ۲۴ و از جمله فصل یک روز دیگر هم زندگی کن، ظرفیت‌هایی فرا‌تر از نمودهای جذاب متداول یک اثر تریلر جاسوسی دارد...

نگاهی به سریال «24» و فصل تازهاش: هنرِ پنهان کردن زخمها
شهزاد رحمتی: اقرار می‌کنم که سریال 24 و به‌خصوص قهرمانش جک بائر (کیفر ساترلند) از آن موضوع‌هایی هستند که هرگز نمی‌توانم بدون احساساتی شدن درباره‌شان بنویسم! وقتی با شخصیتی ده‌یازده سال زندگی کرده و دوستش داشته باشی او برایت به چیزی بسیار فراتر از شخصیتی نمایشی که فقط در عالم اثری خلق‌شده توسط یک گروه حرفه‌ای واقعیت دارد تبدیل می‌شود و به‌تدریج او را به مثابه شخصیتی زنده و واقعی می‌بینی...

پسر بودن: حماسه‌ی  بی‌هیاهو
آرامه اعتمادی:
گذر زمان در فیلم یک ژست فلسفی برای گسترش دادن معانی پنهان و دعوت تماشاگران به تأویل دیده‌های‌شان نیست. مکانیسم پویا و کارآمدی است که کارگردان از همه‌ی امکان‌ها و قابلیت‌هایش به بهترین شکل استفاده کرده....

پرواز در آسمان زندگی
شاهد طاهری: پایان یافتن پروژه‌ی جاه‌طلبانه‌ی پسر بودن درست پس از آخرین بخش سه‌گانه‌ی پیش از طلوع (1995)، پیش از غروب (2004) و پیش از نیمهشب (2013) اگرچه ممکن است تصادف محض پنداشته شود، اما شاید هیچ فیلم دیگری نمی‌توانست تا این حد دنباله‌ای منطقی بر مسیر حرفه‌ای فیلم‌سازش باشد. لینکلیتر در بهترین زمان ممکن پسر بودن را به سرانجام رساند و...

دوازده سال زندگی؟
هومن داودی: پسربودن تجربه‌ی‌ یگانه و منحصربه‌‌فردی در دنیای سینماست اما متأسفانه به همان اندازه که دشوار و نو است تکان‌دهنده، جذاب و ماندگار نیست. ایراد اصلی‌ فیلم نه زمان طولانی‌‌اش که غنی نبودن مایه‌های دراماتیک و یک‌دست نبودن سازوکار روایت است...

گفتوگوی متیو مککانهی با ریچارد لینکلیتر: زندگی پیرنگ ندارد
لینکلیتر: زندگی فقط پیش می‌رود ولی در نگاه به عقب، درک می‌شود. مدت‌ها پیش فهمیدم که حتی در جایگاه یک بچه، همه چیز به تصمیم‌های ما برمی‌گردد و چیزهایی که دنبال می‌کنیم. در پایان شما مجموعه‌ای از انتخاب‌های‌تان هستید. مثلاً می‌خواهید چه شغلی برای خودتان انتخاب کنید؟ وکیل بشوید؟ دکتر؟ معلم؟ به کدام مدرسه می‌روید؟ با چه کسی ازدواج خواهید کرد؟ در این میان هدف‌های بزرگی وجود دارد...

تماشاگر - «کتابدزد»: برایان پِرسیوال: به حرمت کتاب
ایرج کریمی: کسانی که ارادتی به کتاب و کتاب‌خوانی دارند، مخصوصاً در وانفسایی که بحران اقتصادی هم علاوه بر دیگر مشکلات گریبان کتاب و کتاب‌خوانی ما را بیش‌تر می‌فشرد، کتابدزد (برایان پرسیوال، 2013) را فیلمی دارای ارزش‌ توجه می‌یابند. فیلم در آلمانِ هیتلری می‌گذرد اما مانند چند فیلم آلمانی ده‌پانزده سال اخیر مثل سقوط (الیور هیرشبیگل، 2004) یا ناشناس: زنی در برلین (ماکس فاربربوک، 2008) یک فیلم کلیشه‌ای مربوط به آن دوران نیست. شروع فیلم سال 1938 است، یعنی یک سال پیش از آغاز جنگ جهانی از سوی آلمان، اما بر خلاف بسیاری از فیلم‌های این ژانر توجهش به جامعه‌ی شهرنشین پشت جبهه است...

گزارش هفتادویکمین جشنواره‌ی ونیز: آنچنان هم نبود که میگفتند!
محمد حقیقت: ...اولین قلاب ما همان بندی است که کارت خبرنگاری جشنواره آن را به گردن ما آویزان می‌کند و دفتر مطبوعاتی ما را با شصت یورو برای این کارت شکار می‌کند. جالب نیست! وقتی سراغ کاتالوگ جشنواره را می‌گیریم، باز باید پول داد و باز جشنواره می‌خواهد ما را شکار کند. جالب نیست! از خیر آن می‌گذریم، نه به خاطر شصت یورو، بلکه به خاطر پرنسیپ. چون در جشنواره‌ی کن، کارت را مجانی می‌دهند، کاتالوگ را مجانی می‌دهند، آب را مجانی می‌دهند... بی‌خودی ما را بدعادت کرده‌اند! ...

نقد فیلم - آرایش غلیظ (حمید نعمتالله): مقامات مسعود(ی)
یاشار نورایی: آرایش غلیظ فیلمی است به لحاظ بصری آشفته که با (سوء)استفاده از اتفاق‌ها و موقعیت‌های آشنای جامعه‌ی امروز ایران، از شیوه‌های خاص کلاهبرداری گرفته تا دوست‌یابی اینترنتی و پیامک‌بازی، سعی در معاصر بودن دارد. اما به گمانم این ظاهربینی، با توجه به استراتژی بصری فیلم، تفسیری درست از آن نیست. اگر فیلم تلاش می‌کند که نگاهی معاصر به جامعه‌ی ایرانی داشته باشد، این را نه از طریق استفاده از عناصر یادشده بلکه با به کار بردن کهن‌الگوی ادبی داستان قلاشان (پیکارسک) در قالبی سینمایی، انجام می‌دهد...

عشق کثافت من!
جواد طوسی: اگر آرایش غلیظ را ادامه‌ی منطقی و معاصرتر بیپولی بدانیم، در این‌جا نعمت‌الله ترکیب میان دو دنیای جدی و جفنگ را با «خشونت» برگزار می‌کند. شاید هدف اولیه‌ی او در کلیت فیلم، تعریف ساده و بی‌اداواصول یک قصه و جذب بیش‌تر تماشاچی باشد. اما انگار روان‌شناسی غریزی او می‌خواهد با فیلمی که میزانسن عمومی‌اش خشونت، دغل‌کاری و زیروروکشی و...

سهقفله شدن دروازههای رستگاری
آرش خوشخو: آرایش غلیظ نشانه‌هایی از گریز از مرکز شدید سازندگانش از هسته‌ی سفت و صلب سینمای ایران دارد. فیلم مانند ماهی کوچکی است که برای خروج از آکواریوم سینمای ایران، خودش را به هر دری می‌زند. فیلم می‌خواهد راهی برای تنفس پیدا کند. راهی برای فرار از یک‌نواختی ایدئولوژیک حاکم بر این سینما...

سیرک پهلوانخلیل عقاب
علیرضا حسنخانی: آرایش غلیظ به یک سمفونی اجراشده توسط ارکستر فیلارمونیکی مجرب می‌ماند که در آن هر کسی ساز خودش را می‌زند. فیلم پر است از ایده‌های جذاب و لحظه‌های خوب و گاه درخشانی که هدر می‌روند و به سرانجام نمی‌رسند...

نگاهی به موسیقی «آرایش غلیظ»: جماعت شوریدگان
سمیه قاضیزاده: موسیقی آرایش غلیظ چندمین همکاری نعمت‌الله و پورناظری است. بارها این فیلم‌ساز و آهنگ‌ساز ذائقه‌ی همدیگر را محک زده‌اند و حالا رسیده‌اند به مشترک‌ترین زبان ممکن. هم‌چنان که حال‌وهوای فیلم‌های نعمت‌الله جایی میان ایران و خارج از ایران، میان سنت و تارانتینو در حرکت‌ است...

گفتوگو با حمید نعمتالله: این همه سوژه روی زمین ریخته
شاهرخ دولکو: آرایش غلیظ را دوست دارم. خیلی هم دوست دارم. به نظرم یکی از بهترین کارهای نعمت‌الله و از بهترین‌های چند سال اخیر سینمای ایران است. به همین دلیل این گفت‌وگو حال‌وهوای چالشی ندارد و بیش‌تر روشن‌کننده است تا درگیرشونده. به تمام کسانی هم که فیلم را - به هر دلیلی - دوست ندارند و لابد منتظر گفت‌وگویی چالشی هستند عرض می‌کنم که در این صفحه‌ها و لای این سطور چیز دندان‌گیری نصیب‌شان نمی‌شود... باقی، بقای‌تان...

تحلیل شخصیت و بازی یکی از غریب‌‌ترین آدم‌‌های سینمای این سال‌‌ها در گفت‌‌وگو با بازیگر این نقش: حامد بهداد به نقش مسعود ترابی در «آرایش غلیظ»: به خاطر بامداد، بلکه بخندد
امیر پوریا: ...بهداد ظاهراً دارد درباره‌ی نقش و بازی خودش حرف می‌‌زند، اما در نهایت و در عمل، به فهم بهتر دنیای فیلم کمک می‌‌رساند و شاید بهتر از برخی نقدهای ما این کار را می‌‌کند. دوم این‌‌که اگر می‌‌خواهید یکی از مهم‌‌ترین کارگردان‌‌های سینمای کنونی‌‌مان - حمید نعمت‌‌الله - را با نشانی‌‌های دقیق روان‌‌شناختی بشناسید و حتی به درکی از این برسید که هنرمندانه زیستن و هنرمندانه نگریستن، چه‌‌گونه می‌‌تواند حتی هراس‌‌ها و واهمه‌‌های آدمی را به منبع الهام اثرش بدل کند، به جای گفت‌‌وگوهای خودش، این گفت‌‌وگو بیش‌‌تر به دردتان می‌‌خورد....

گفتوگو با طناز طباطبایی درباره‌ی «آرایش غلیظ»: به صدای قلبم گوش میدهم
پوریا ذوالفقاری: بازیگر جوانی که نخستین گام را در اواسط دهه‌ی 1380 با بازی در یکی از نقش‌های سریال میوه‌ی ممنوعه (حسن فتحی) برداشت، اکنون از چهره‌های شناخته‌شده‌ی سینمای ایران است و کارنامه‌اش با فهرستی از نام‌های معتبر مثل داریوش مهرجویی، کیومرث پوراحمد، فرزاد مؤتمن، پوران درخشنده، داود میرباقری و علیرضا داودنژاد پربار شده است. با طباطبایی به مناسب نمایش آرایش غلیظ و اضافه شدن اسم حمید نعمت‌الله به آن فهرست صحبت کردیم؛ و...

گفتوگو با سهراب پورناظری آهنگساز «آرایش غلیظ»: مجنون در جیحون
علیرضا حسنخانی: موسیقی آرایش غلیظ را که می‌شنوی برایت عجیب نیست که سهراب پورناظری، جوان پرشوروحال روی صحنه، در گروه تنبور شمس یا هم‌نوازان حصار، آن را ساخته است. تمایل او به شکستن قواعد و چارچوب‌های محدودکننده از بی‌قراری‌اش روی صحنه هم به‌‌خوبی پیداست. چه به عنوان یک نوازنده‌ی مهم و اثرگذار در آلبوم محبوب و زیبای برادرش تهمورس پورناظری (نه فرشته‌ام نه شیطان) و چه در مقام آهنگ‌ساز فیلم متفاوتی مثل آرایش غلیظ نوجویی و تجربه‌‌گرایی را در کارهایش می‌توان سراغ گرفت...

شهر موشها (مرضیه برومند): نوستالژی ناقص موشهای میانسال
ریحانه عابدنیا: استقبال از شهر موشها2 چند دهه پس از مدرسۀ موشها و فیلم سینمایی شهر موشها، می‌تواند موضوع یک تحقیق میدانی جالب در حوزه‌ی جامعه‌شناسی و روان‌شناسی باشد. این‌‌که نوستالژی چه تعریفی دارد و تا چه حد فراگیر است، و آیا هر آن‌‌چه از گذشته آمده باشد، می‌‌تواند باعث زنده شدن احساسات نوستالژیک شود؟ و اصلاً برای کسانی‌‌که در دهه‌های سوم و چهارم زندگی خود هستند، یادآوری گذشته‌‌های دور تا چه حد می‌‌تواند شورانگیز باشد؟...

ساکنان موشستان
نیکان نصاریان: مهم‌ترین امتیاز شهر موشها2 تصویرهای خوش‌رنگ‌ولعاب و جهان رنگارنگ آن است؛ مثل ضیافتی از رنگ و شکل و نور که با موسیقی سرحال و عروسک‌های دوست‌داشتنی تزیین شده و مجموعه‌ای چشم‌گیر از صداها و تصویرهای جذاب را پیش روی تماشاگرانش می‌گذارد. درباره‌ی فیلمی که تا این حد انباشته از عناصر دلپذیر و جاذبه‌های صوتی و بصری است، به‌سختی می‌توان وارد حوزه‌ی نقد محتوایی و روایی شد...

شور و شعر و... موسیقی
شروینه  شجریکهن: شهر موش‌‌ها2 از لحاظ موسیقی راه و رسمی تازه را پیش می‌‌گیرد. درصد بسیار زیادی از این فیلم با موسیقی همراه است. اصولاً موسیقی، اهمیت انکارناپذیری در تمام طول فیلم دارد. تا جایی که گاهی با فیلم‌‌های موزیکال هالیوودی قابل‌مقایسه است. در همان ابتدای فیلم، ارکستر موش‌‌ها (گروه پسته!) خاطرۀ شهر موش‌‌ها را یادآوری می‌‌کند و به این صورت هم ورودی خوبی برای فیلم تدارک دیده می‌شود و هم موسیقی به عنوان یک عامل تعیین‌‌کننده خودش را معرفی می‌‌کند...

گفتوگو با مرضیه برومند درباره‌ی «شهر موشها»: نوستالژی و ضدنوستالژی
سوفیا مسافر: آیا شهر موشها2 نوستالژیک است؟ این شاید مهم‌ترین پرسشی‌ست که با تماشای فیلم به ذهن خیلی‌ها خطور ‌کند. فیلمی که بی‌شک خاطره‌برانگیز است، گرچه سازندگانش تلاش کرده‌اند بیش از یادآوری خاطرات و بازگشت به گذشته نسخه‌ای به‌روز و متناسب با سلیقه‌ی بچه‌های نسل جدید بسازند. در گفت‌وگو با مرضیه برومند تلاش کردیم به همین نکته بپردازیم؛ این‌که فیلم چه‌گونه و تا چه حد می‌تواند به‌‌‌‌‌‌‌‌ نیازهای بچه‌هایی که از زمین تا آسمان متفاوت با نیازها و سلیقه‌ی مخاطبان نسخه‌ی اول است پاسخ دهد و به خاطره‌ای ماندگار بدل شود؟

نگاهی به شخصیتها و بازیگران «آذر، شهدخت...»: راوی، کارگردان، بچهها و دیگران!
آرامه اعتمادی: آذر، شهدخت، پرویز و دیگران بر خلاف آن‌چه نامش دلالت می‌کند، نه داستان مرکزی پروپیمانی دارد و نه متکی بر یک شخصیت محوری است. داستان شاخه‌شاخه‌ی فیلم بستری است برای آمدورفت شخصیت‌ها و مراوده‌شان با یکدیگر. از این جهت به نظر می‌رسد کل فیلم یک نسخه‌ی خلاصه از سریالی طولانی است که برای جا گرفتن در قالب صددقیقه‌ای سینمایی تدوین مجدد شده است...

«آذر، شهدخت...» از نگاهی دیگر: همهمههای  همیشگی
یاشار  نورایی: برخی ایرادهای مضمونی که به فیلم گرفته شده شاید حاصل درکی شتابزده از روابطی است که در فیلم می‌بینیم. شخصاً نه هنگام خواندن رمان و نه زمان تماشای فیلم احساس نکردم که با اثری در ستایش طرز تفکر سنتی و اندیشه‌های عقب‌مانده روبه‌رو هستم بلکه آن‌چه در فیلم به تصویر کشیده می‌شود فرهنگ ایرانی با تمامی تناقض‌ها و تضادهایش است که بسیاری از خصایصش قشر و طبقه و فقیر و غنی نمی‌شناسد و شیوه‌ی زیستن ایرانی‌ها با آن عجین شده است...

«امروز» از نگاهی دیگر: شاید امروز تک­مصراع زیبای غزل معمولی زندگیات باشد
نسیم نجفی: امروز از دیدگاه مهمی ساخته شده و می­توانست فیلم ماندگاری باشد، اما دو مانع برای آن وجود دارد. یکی از آن­ها صحنه‌ی مهم نزدیک به پایان فیلم، یعنی گفت­وگوی صدیقه و یونس در کنار تخت صدیقه است؛ که اگر این گفت­وگو می­توانست درباره‌ی «هیچی» باشد اما گفت­وگو باشد، اگر می­توانست چیزی باشد که بین زن و مردی غریبه رخ می­دهد که معلوم نیست فردا دوباره همدیگر را ببینند، و...

سینما و پزشکی در «امروز»: خیلی دور، خیلی دورتر
مصطفی جلالیفخر: دکولمان جفت یک وضعیت اضطراری پزشکی‌ست و در مورد بیمار دچار خون‌ریزی شدید ناشی از آن، زندگی روی خط باریک دقیقه‏ها راه می‏رود. بیمار به علت از دست دادن خون، نیازمند مایع‌درمانی (سرمسالین ایزوتونیک) و گاهی تزریق خون است. اما در فیلم و از زبان همان پزشک سیگاری می‌شنویم که «فعلاً یه دگزامتازون بزن تا من بیام!» دگزامتازون یک کورتیکواسترویید است و در درمان دکولمان جفت هیچ کاربردی ندارد؛ و اتفاقاً برعکس است...

آرشیو1
شماره:۶۱۱ (ویژه نامه نوروز ۱۴۰۳ / پرونده یک موضوع: سینما و نفت)
شماره:۶۱۰ (ویژه نامه اسفند ماه / پرونده یک موضوع: سینمای فلسطین)
شماره:۶۰۹ (ویژه‌نامه چهل و دومین جشنواره فیلم فجر و چهل سالگی فارابی)
شماره:۶۰۸ (دی ماه ۱۴۰۲ پرونده یک فیلم: گیج‌گاه)
شماره:۶۰۷ (آذر ماه ۱۴۰۲ پرونده یک فیلمساز: داریوش مهرجویی)
شماره:۶۰۶ (آبان ماه ۱۴۰۲ پرونده یک موضوع: سینمای کمدی در ایران)
شماره:۶۰۵ (مهر ماه ۱۴۰۲ پرونده: سینمای مستقل ایران از نگاه منتقدان فیپرشی)
شماره:۶۰۴ (شهریور ماه ۱۴۰۲ ویژه‌نامه روز ملی سینما)
شماره:۶۰۳ (مرداد ۱۴۰۲)
شماره:۶۰۲ (تیر ۱۴۰۲)
شماره:۶۰۱ (خرداد ۱۴۰۲)
شماره:۶۰۰ (ویژه‌نامه نوروز ۱۴۰۲)
شماره:۵۹۹ (ویژه‌نامه چهل سال سینمای جنگ و دفاع مقدس)
شماره:۵۹۸ (ویژه‌نامه چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر)
شماره:۵۹۷ (دی ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۶ (آذر ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۵ (آبان ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۴ (مهر ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۳ (شهریور ۱۴۰۱ ویژه‌نامه روز ملی سینما)
شماره:۵۹۲ (مرداد ۱۴۰۱)
شماره:۵۹۱ (تیر ۵۹۱)
شماره:۵۹۰ (خرداد ۱۴۰۱)
شماره:۵۸۹ (فروردین ۱۴۰۱)
شماره:۵۸۸ (اسفند ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۷ (بهمن ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۶ (دی ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۵ (پاییز ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۴ (۱۰ شهریور ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۳ (تیر ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۲ (خرداد ۱۴۰۰)
شماره:۵۸۱ (اسفند ۱۳۹۹)
شماره:۵۸۰ (۱۲ بهمن ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۹ (۱ بهمن ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۸ (دی ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۷ (آذر ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۶ (آبان ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۵ (مهر ۱۳۹۹)
شماره:۵۷۰ (اردیبهشت ۱۳۹۹)
شماره:۵۶۹ (فروردین ۱۳۹۹)
شماره:۵۶۸ (اسفند ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۷ (۱۲ بهمن ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۶ (بهمن ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۵ (دی ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۴ (آذر ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۳ (آیان ۱۳۹۸)
شماره:۵۶۲ (مهر ۱۳۹۸ )
شماره:۵۶۱ (شهریور ۱۳۹۸ )
شماره:۵۶۰ (مرداد ۱۳۹۸)
شماره:۵۵۹ (تیر ۱۳۸۹)
شماره:۵۵۸ (خرداد ۱۳۹۸)
شماره:۵۵۷ (اردیبهشت ۱۳۹۸)
شماره:۵۵۶ (فروردین ۱۳۹۸)
شماره:۵۵۵ (اسفند ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۴ (۱۰ بهمن ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۳ (بهمن ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۲ (دی ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۱ (۲۰ آذر ۱۳۹۷)
شماره:۵۵۰ (آذر ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۹ (آبان ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۸ (مهر ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۷ (۲۰ شهریور ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۶ (شهریور ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۵ (مرداد ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۴ (تیر ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۳ (خرداد ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۲ (۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۱ (اردیبهشت ۱۳۹۷)
شماره:۵۴۰ (فروردین ۱۳۹۷)
شماره:۵۳۹ (اسفند ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۸ (۱۲ بهمن ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۷ (بهمن ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۶ (ویژه‌ی زمستان ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۵ (دی ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۴ (آذر ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۳ (نیمه‌ی دوم آبان ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۲ (آبان ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۱ (مهر ۱۳۹۶)
شماره:۵۳۰ (۲۰ شهریور ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۹ (شهریور ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۸ (مرداد ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۷ (تیر ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۶ (خرداد ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۵ (۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۴ (اردیبهشت ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۳ (فروردین ۱۳۹۶)
شماره:۵۲۲ (اسفند ۱۳۹۵)
شماره:۵۲۱ (۱۲ بهمن ۱۳۹۵)
شماره:۵۲۰ (بهمن ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۹ (۲۰ دی ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۸ (دی ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۷ (آذر ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۶ (بیست آبان ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۵ (آبان ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۴ (مهر ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۳ (۲۰ شهریور ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۲ (شهریور ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۱ (مرداد ۱۳۹۵)
شماره:۵۱۰ (تیر ۱۳۹۵)
شماره:۵۰۹ (خرداد ۱۳۹۵)
شماره:۵۰۸ (شماره‌ی ویژه بهار)
شماره:۵۰۷ (اردیبهشت ۱۳۹۵)
شماره:۵۰۶ (فروردین ۱۳۹۵)
شماره:۵۰۵ (اسفند ۱۳۹۴)
شماره:۵۰۴ (۱۱ بهمن ۱۳۹۴ - ویژه‌ی جشنواره فیلم فجر)
شماره:۵۰۳ (بهمن ۱۳۹۴)
شماره:۵۰۲ (نیمه‌ی دی ۱۳۹۴)
شماره:۵۰۱ (دی ۱۳۹۴)
شماره:۵۰۰ (آذر ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۹ (شماره ویژه‌ی پاییز ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۸ (آبان ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۷ (مهر ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۶ (۲۱ شهریور ۱۳۹۴ - ویژه‌ی روز ملی سینما)
شماره:۴۹۵ (شهریور ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۴ (مرداد ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۳ (تیر ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۲ (خرداد ۱۳۹۴)
شماره:۴۹۱ (۲۰ اردیبهشت (شماره ویژه بهار ۱۳۹۴))
شماره:۴۹۰ (اردیبهشت ۱۳۹۴)
شماره:۴۸۹ (فروردین ۱۳۹۴)
شماره:۴۸۸ (اسفند ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۷ (۱۲ بهمن ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۶ (بهمن ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۵ (نیمه دی ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۴ (دی ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۳ (آذر ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۲ (۲۰ آبان ۱۳۹۳ - فوق‌العاده‌ی پاییز)
شماره:۴۸۱ (آبان ۱۳۹۳)
شماره:۴۸۰ (مهر ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۹ (۲۱ شهریور ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۸ (شهریور ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۷ (مرداد ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۶ (تیر ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۵ (خرداد ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۴ (ویژه بهار - ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۳ (اردیبهشت ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۲ (فروردین ۱۳۹۳)
شماره:۴۷۱ (اسفند ۱۳۹۲)
شماره:۴۷۰ (۱۲ بهمن ۱۳۹۲ (ویژه جشنواره فیلم فجر))
شماره:۴۶۹ (بهمن ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۸ (دی ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۷ (آذر ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۶ (شماره‌ی ۴۶۶، ویژه‌ی پاییز ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۵ (آبان ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۴ (مهر)
شماره:۴۶۳ (۲۱ شهریور)
شماره:۴۶۲ (شهریور ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۱ (مرداد ۱۳۹۲)
شماره:۴۶۰ (تیر ۱۳۹۲)
شماره:۴۵۹ (خرداد ۱۳۹۲)
شماره:۴۵۸ (شماره ویژه بهار - ۱۷ اردیبهشت ۱۳۹۲)
شماره:۴۵۷ (اردیبهشت ۱۳۹۲ )
شماره:۴۵۶ (فروردین ۱۳۹۲)
شماره:۴۵۵ (اسفند ۱۳۹۱)
شماره:۴۵۴ (۱۲ بهمن ۱۳۹۱ (ویژه جشنواره فیلم فجر))
شماره:۴۵۳ (بهمن ۱۳۹۱)
شماره:۴۵۲ (دی ۱۳۹۱)
شماره:۴۵۱ (آذر)
شماره:۴۵۰ (نیمه آبان ۱۳۹۱ | ویژه‌ی سی سالگی)
شماره:۴۴۹ (آبان ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۸ (مهر ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۷ (۲۱ شهریور ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۶ (شهریور ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۵ (مرداد ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۴ (تیر‌ماه ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۳ (خرداد ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۲ (شماره ویژه بهار - ۱۷ اردیبهشت ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۱ (اردیبهشت ۱۳۹۱)
شماره:۴۴۰ (فروردین)
شماره:۴۳۹ (اسفند)
شماره:۴۳۸ (۱۲ بهمن ۱۳۹۰)
شماره:۴۳۷ (بهمن ۱۳۹۰ )
شماره:۴۳۶ (دی‌ماه ۱۳۹۰)
شماره:۴۳۵ (آذر ۱۳۹۰)
شماره:۴۳۴ (شماره ویژه پاییز - ۱۷ آبان ۱۳۹۰ )
شماره:۴۳۳ (آبان ۱۳۹۰ )
شماره:۴۳۲ (مهر ۱۳۹۰)
شماره:۴۳۱ (شماره ویژه‌ی روز ملی سینما - ۲۱ شهریور ۱۳۹۰ )
شماره:۴۳۰ (شهریور ۱۳۹۰ )
شماره:۴۲۹ (مرداد ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۸ (تیر ماه ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۷ (خرداد ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۶ (شماره ویژه بهار - ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۵ (اردیبهشت ۱۳۹۰ )
شماره:۴۲۴ (نوروز ۱۳۹۰)
شماره:۴۲۳ (اسفند ۱۳۸۹)
شماره:۴۲۲ - ویژه جشنواره فیلم فجر (۱۶ بهمن ۱۳۸۹)
شماره:۴۲۱ (بهمن ۱۳۸۹)
شماره:۴۲۰ (دی‌ماه ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۹ (آذر ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۸ (شماره ویژه پاییز - ۲۰ آبان ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۷ (آبان ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۶ (مهر ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۵ (شماره ویژه روز ملی سینما - ۲۱ شهریور ۱۳۸۹ )
شماره:۴۱۴ (شهریور ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۳ (مرداد ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۲ (تیر ماه ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۱ (خرداد ۱۳۸۹)
شماره:۴۱۰ (شماره ویژه بهار - ۱۷ اردیبهشت ۱۳۸۹ )
شماره:۴۰۹ (اردیبهشت ۱۳۸۹ )
شماره:۴۰۸ (اول فروردین ۱۳۸۹)
شماره:۴۰۷ (اول اسفند ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۶ - ویژه جشنواره فجر (۵ بهمن ۱۳۸۸ )
شماره:۴۰۵ (اول بهمن ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۴ (دی ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۳ (آذر ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۲ (نیمه آبان - ویژه پاییز ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۱ (اول آبان ۱۳۸۸)
شماره:۴۰۰ (۱ مهر ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۹ (ویژه روز ملی سینما) (۲۱ شهریور ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۸ (شهریور ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۷ (مرداد ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۶ (تیر ۱۳۸۸ )
شماره:۳۹۵ (خرداد ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۴ (ویژه بهار - نیمه‌ اردیبهشت ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۳ (اردیبهشت ۱۳۸۸ )
شماره:۳۹۲ (ویژه‌ی نوروز ۱۳۸۸)
شماره:۳۹۱ (اسفند ۱۳۸۷)
شماره:۳۹۰ (ویژه‌ی ویژه بیست‌و‌هفتمین جشنواره‌ی فیلم فجر- ۱۲ بهمن ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۹ (بهمن ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۸ (دی ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۷ (آذر ۱۳۸۷ )
شماره:۳۸۶ (ویژه پاییز - ۱۸ آبان ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۵ (آبان ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۴ (مهر ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۳ (ویژه‌ی روز ملی سینما - نیمه‌ی دوم شهریور ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۲ (شهریور ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۱ (مرداد ۱۳۸۷)
شماره:۳۸۰ (تیر ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۹ (خرداد ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۸ (ویژه بهار - نیمه‌ اردیبهشت ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۷ (اردیبهشت ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۶ (فروردین - ویژه‌ی نوروز ۱۳۸۷)
شماره:۳۷۵ (اسفند ۱۳۸۶)
شماره:۳۷۴ (ویژه بیست‌وششمین جشنواره فیلم فجر - ۱۲ بهمن ۱۳۸۶)


همکاران این شماره: آرامه اعتمادی، امیر پوریا، محسن جعفری‌راد، مصطفی جلالی‌فخر، علیرضا حسن‌خانی، رضا حسینی، محمد حقیقت، آرش خوش‌خو، مهرزاد دانش، هومن داودی، شاهرخ دولکو، پوریا ذوالفقاری، شروینه شجری‌کهن، علی شیرازی، احمد طالبی‌نژاد، شاهد طاهری، جواد طوسی، ریحانه عابدنیا، نیما عباس‌پور، بهزاد عشقی، سمیه قاضی‌زاده، ایرج کریمی، غزل گلمکانی، محمدسعید محصصی، سوفیا مسافر، مازیار معاونی، احسان ناظم‌بکایی، نسیم نجفی، نیکان نصاریان، یاشار نورایی، محدثه واعظی‌پور، اصغر یوسفی‌نژاد.
صفحهآرایی: علیرضا امکچی